The perfect match

~ Chapter 30

Ik voel me steeds kwader worden terwijl ik bijna ren tussen alle mensen door. "Naomi!" roept degene die ik in het vizier heb enthousiast naar me. Het is Romy die in het publiek staat. "Was dit jouw idee?" vraag ik. "Dit is toch super grappig? Had hij maar niet zo wispelturig moeten doen", lacht Romy. Wispelturig? Hoe kan ze dat nou zeggen? Noëlle was de gene die niet duidelijk was tegen hem. Wat heeft Noëlle allemaal gezegd? "Wat een onzin!" roep ik kwaad. "He Naoom, doe nou niet zo saai", zeurt Romy. "Saai? Dit is gemeen. Té gemeen. Zelfs voor jullie." Boos draai ik me om en loop ik weer terug naar Jason en Max.

Romy en Noëlle zijn wel vaker een beetje gemeen geweest tegen mensen. Vaak pakken ze samen iemand terug die een van hun pijn deed. Ze hebben bijvoorbeeld een nep-instagram account aangemaakt en zijn toen gaan praten tegen de ex (wat toen nog haar vriend was) van Romy. Zo kwamen ze erachter dat hij vreemd ging en dat hebben ze naar iedereen doorgestuurd. Maar hij verdiende ook dat ze hem terug zouden pakken voor wat hij deed. Bas heeft niks gedaan en heeft dit zeker niet verdiend.

"Naomi, wat is er nu? Waar had je het net over?" vraagt Jason. Zijn ogen kijken niet-begrijpend naar me. "Het is Romy. Ze hebben dit optreden waarschijnlijk vorige week zaterdag al bedacht en daarom deed Noëlle de hele week al zo afstandelijk. Ze kan totaal niet tegen me liegen dus ik zou doorhebben dat ze iets van plan was." Jason kijkt van mij naar Max en weer terug naar mij. Hij snapt er overduidelijk niets van. "Maar Romy was zo aardig vorige week", zegt Max. "Als zij samen een plannetje hebben bedacht, is het nooit aardig", zeg ik. Ik voel me verantwoordelijk voor dit plan, ondanks ik er niks aan kan doen én ik er niks mee te maken heb.

Het lied is afgelopen en meteen loop ik vooruit richting het podium. "Bas", zeg ik vol medelijden, maar Bas stormt me kwaad voorbij. Ik zie dat hij opgevangen wordt door Jason en Max. Ik draai me weer terug naar het podium om Noëlle te spreken. "Hoe vond je mijn optreden?" vraagt Noëlle, duidelijk trots op zichzelf. Ik kan het niet geloven dat ze zo makkelijk haar emoties uitschakelt en dit kan doen. Ik schud zachtjes met mijn hoofd. "Wat ontzettend kinderachtig." Noëlle haar gezicht veranderd van enthousiast naar niet-begrijpend. Serieus? Begrijpt ze echt niet dat wat ze zojuist deed niet kan? "Maar..." begint ze. Ik onderbreek haar. "Jullie zijn te ver gegaan deze keer." Ik zet een stap naar achter terwijl ik omdraai en dan loop ik weg. Ik hoor Noëlle nog achter me mijn naam schreeuwen maar ik geef er geen gehoor meer aan.

Terwijl ik zo snel mogelijk door de menigte heen loop pak ik mijn telefoon en bel ik Jason. "Hey", hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Waar zijn jullie?" vraag ik. "We staan bij de ingang. Bas wil graag naar huis." Je hoort duidelijk in zijn stem dat hij bezorgt is om zijn neef. Ik maak me ook zorgen. Het zal niet makkelijk zijn om over deze vernedering heen te komen. "Willen jullie nog even wachten? Dan kom ik met jullie mee. Alleen." "We wachten bij de auto", zegt Jason. "Tot zo", zeg ik en ik hang op. Ik ben al bijna bij de uitgang.

Als ik bijna bij de auto ben zie ik dat Bas op me af wil stormen maar dat Max en Jason hem tegen houden door beide aan een arm te trekken. "Wat flikt zij me nou?" schreeuwt Bas. Ik voel me meer geïntimideerd dan ooit door hem. "Ik weet het niet Bas, ik weet het echt niet!" roep ik in paniek terug. Jason gaat voor hem staan. "Bas, kijk naar me", zegt Jason rustig. Bas kijkt nog steeds naar mij alsof hij me in elkaar wil rammen. "Kijk naar me!" roept Jason. Bas kijkt hem aan. "Ze wist van niks oke? Ik geloof haar." Bas zijn gezicht veranderd van kwaad naar een huil-gezicht. Hij slaat zijn armen om Jason heen en begint te huilen.

Jason zijn woorden raken me. Zijn woorden raken me meer dan ieder woord van hem ooit heeft gedaan. Misschien komt het door de hele situatie waarin we nu zitten, maar de woorden "ik geloof haar" geven me meer kriebels dan ooit te voren. Hij is zo zorgzaam voor iedereen. Het is zo mooi om te zien. "Sorry Naomi", snikt Bas. "Nee, je hoeft echt geen sorry te zeggen", zeg ik en ik loop wat dichter naar ze toe. "Laten we naar huis gaan", oppert Max. Niemand zegt wat maar allemaal stappen we in Max zijn auto.

De hele weg naar huis zegt niemand iets. Allemaal zijn we stil en staan we versteld van wat er net is gebeurd. Ik kan niet geloven dat het mijn beste vriendin is die dit allemaal heeft aangericht. Ik moet nodig met haar praten op een later moment. Niet nu, nu heb ik er echt nog geen zin in. Wanneer Noëlle me voor de zevende keer deze autorit probeert te bellen schakel ik mijn telefoon uit. Jason legt een hand op mijn been. Mijn lichaam tintelt van de aanraking. Dit is wat hij met me doet. Ik kijk hem aan en zie alleen al aan zijn blik dat hij er ook voor mij is.