The perfect match

~ Chapter 22

De deur van de bijrijders plek opent en Jason stapt uit. Max blijft in de auto zitten, gelukkig. "Bas! Gelukkig ben je hier nog, je kunt met mij mee", roept Jason opgelucht. Ik kijk Bas weer aan en ik zie dat zijn blik niet van mij is los geweest. Hij zucht diep. "Naomi, sorry voor net. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen", zegt hij zacht. "Je moet met Jason mee gaan, ik weet zeker dat je daar een tijdje kan blijven", zeg ik zo rustig mogelijk. "Tuurlijk kan dat, je kan op de bank en anders heeft mam wel een extra bed", zegt Jason. Ik vind zijn bezorgdheid zo aantrekkelijk. Hij geeft echt om mensen.
Net wanneer ik me weer wat rustiger voelde worden, komt ook mijn vader aanrijden. Hij stopt de auto naast die van Max en kwaad stapt hij uit. "Dat jij niet weg mag betekend niet dat je iedereen maar hier uit kan nodigen", schreeuwt hij. Dit moet een vreemde eerste ontmoeting tussen de jongens en mijn vader zijn, maar dat is wel een van de laatste dingen waar ik me druk om kan maken. "Ik kan het uitleggen", zeg ik onschuldig. Bas doet een stap naar voren. "Sorry meneer, dit is mijn schuld. Naomi kan er niks aan doen dat wij hier allemaal zijn." Tijd om verbaasd te zijn dat Bas het voor me opneemt, krijg ik niet. "Bas, bemoei je er niet mee", sist Jason. Mijn vaders ogen worden groot. "Dus jij bent Bas?", vraagt hij verbaasd. Ik sla mijn hand voor mijn gezicht. "Ik dacht dat ik duidelijk was toen ik zei dat je niet meer met hem om mocht gaan?", vraagt mijn vader aan me. Hij klinkt zo boos, ik heb hem niet vaak zo boos mee gemaakt.
Ik staar naar de grond en zeg niks terug. Ik vind dit vreselijk, vreselijk voor Bas. Hoe pijnlijk moet dit voor hem zijn? Voorzichtig kijk ik omhoog naar Bas. Hij kijkt teleurgesteld. Dan haalt hij zijn neus op en tuft hij op de grond. "Kom Jason, we gaan", zegt hij en hij stapt bij Max in de auto. Ik zie dat Jason bezorgt naar me kijkt en ik kijk hem aan. Ik zucht diep en kijk dan weer weg naar de grond. Jason loopt achter Bas aan en stapt in de auto, die vervolgens snel weg rijdt. Ik kijk naar mijn vader. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en zijn ogen staan op onweer. "Ga je me nog iets uitleggen", vraagt hij. "Ik ga helemaal niks uitleggen want je gelooft me toch niet", schreeuw ik terug en ik ren naar mijn slaapkamer.

De rest van de dag hebben mijn vader en ik niks meer tegen elkaar gezegd. Tijdens het eten heeft hij alleen met Lizzy gepraat en na het eten ben ik gelijk weer naar boven gegaan. Ik voel zo veel emoties door elkaar heen. Ik voel me schuldig naar Bas. Ik ben kwaad op hoe mijn vader me afsnauwde waar mijn vrienden bij waren en ik ben kwaad op Max die wiet in mijn tas heeft gestopt en doet alsof er niks is gebeurd. Hij had de kans om het te vertellen in het bos, maar hij heeft het niet gedaan.
Mijn telefoon trilt en er gaat een steek door mijn buik als ik Jason zijn naam zie.

Jason: Hoe gaat het? Bas blijft de komende dagen bij mij.

Gelukkig nog iets positiefs vandaag, Jason die om me geeft. Hij is lief, en elke dag voel ik me meer verliefd worden op hem.

Naomi: Ik heb in ieder geval (nog) niet meer huisarrest gekregen dan dat ik al had. Gelukkig is Bas bij jou.. Ik voelde me echt schuldig maar mijn vader zou flippen als ik het hem zou vragen.

Ik blijf online en zie dat hij begint te typen. Ik voel mezelf er helemaal blij van worden. Dan wordt dat moment verstoord door mijn slaapkamerdeur die open gaat. Mijn vader stapt naar binnen en gaat bij me op bed zitten. Ik wacht af tot hij iets gaat zeggen, maar het blijft even stil. Na een tijdje vraagt mijn vader of ik ook gezellig beneden kom. "Nou, echt gezellig", floep ik er uit. Ik heb er meteen spijt van. Mijn vader grinnikt. "Het spijt me dat ik zo kwaad werd vandaag, vooral waar je vrienden bij stonden." Ik kijk mijn vader ongeloofwaardig aan. Zei hij nou dat het hem spijt? Ik spring ik zijn armen. "Het spijt mij ook pap, vooral dat Bas hier was", zeg ik zachtjes. "Hoe kwam dat zo?" vraagt mijn vader alsof hij dat even vergeten was. Ik vertel hem alles wat er vandaag is gebeurd. Over Noëlle en dat Bas boos werd omdat daar over gepraat werd, dat we hem kwijt waren en dat hij niet meer naar huis wilde. Ik zie aan mijn vaders ogen dat hij schrikt van alles wat er vandaag is gebeurd. "Wat lief van Bas dat hij het opnam voor Noëlle", zegt hij uiteindelijk. Het is even stil maar dan geef ik aan dat ik ook best wel moe ben en graag wil slapen. Hij geeft me nog een knuffel en wenst me een goede nachtrust. Ik ben zo moe dat ik niet eens de energie heb om te kijken of Jason nog heeft gereageerd.