The perfect match

~ Chapter 16

De zuster kijkt heel serieus als ze aan komt lopen. Mijn hart gaat zo snel tekeer, dat ik denk dat mijn vader en Noëlle het nog kunnen horen. Hoopvol kijken we de zuster aan. "De operatie is goed gegaan", zegt de zuster rustig. Blijkbaar hield ik mijn adem in, maar dat verlaat nu mijn lichaam. "Haar longen waren volgepompt met vocht waardoor ze moeilijk kon ademen, maar dat vocht is nu allemaal weg. Ze slaapt nu, en we willen haar nog een nachtje hier houden." Mijn vader overlegt nog wat met de zuster maar ik ben al opgelucht op de stoel gevallen en hoor niks meer. Noëlle zit naast me en kijkt me aan. "Gaat het?", vraagt ze voorzichtig. "Ik ben zo opgelucht", reageer ik. "Ik ook." Ik geef Noëlle een knuffel. "Bedankt dat je er altijd bent", fluister ik in haar oor. "Tuurlijk", fluistert ze terug.

------

Noëlle en ik zitten beide op mijn kamer. De zuster had geadviseerd om even naar huis te gaan en 's avonds tijdens bezoekuur langs te komen. We hebben nog niet veel tegen elkaar gezegd. "Wat gaan we tegen de jongens zeggen?", begin ik het gesprek. "Is dit niet het moment om eerlijk tegen ze te zijn? Ik denk echt dat je ze kan vertrouwen", zegt Noëlle serieus. Wild schud ik met mijn hoofd. "Daar ben ik echt nog niet aan toe", zeg ik stellig. "Goed, dan zeggen we..." Noëlle is aan het nadenken. "Dat je oma van de trap was gevallen, maar dat het goed met haar gaat." Het voelt raar om te liegen over mijn oma, maar het is voor nu beter dan de waarheid. Ik knik instemmend "Oké." Ineens besef ik me dat ik mijn telefoon al niet meer heb gecheckt sinds mijn vader belde. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en check alle gemiste berichten.

Bas ~ Efteling: Gaat alles goed daar?

Max: Sorry als je bent geschrokken van wat er is gebeurd. Kunnen we er alsjeblieft over praten?

Ik voel me schuldig als ik Max zijn berichtje lees. Ik schrok wel van wat er gebeurde, maar daarom zijn we niet weggegaan. Snel begin ik een berichtje terug te typen.

Naomi: Het geeft niet. Praten is goed hoor. Waar zijn jullie nu?

Snel scrol ik verder door alle berichten. Mijn oog valt op een berichtje van Jason.

Jason: Gaat het allemaal goed? Laat me alsjeblieft even weten hoe het gaat, ik maak me zorgen.

"Ik heb een berichtje van Jason", roep ik opgewonden. "Oh my god, wat zegt hij?", roept Noëlle enthousiast terug. "Hij maakt zich zorgen, en wil weten hoe het gaat." "Hij vindt jou sowieso ook leuk!" Ik voel dat ik begin te blozen. Zou hij mij echt leuk vinden? Snel typ ik dat het goed met me gaat. Dan krijg ik een berichtje van Max dat ze net thuis zijn met de vraag of we nog langs komen. Snel overleg ik met Noëlle en besluiten we langs te gaan. Een beetje afleiding kan geen kwaad, vanavond zie ik mijn zusje weer.

Mijn vader heeft ons naar Noëlle gebracht, en vanaf daar hebben we de scooter gepakt. We kloppen op de voordeur van Jason en Max doet open. Gelijk trekt hij mij mee om een eindje te wandelen. "Wij zijn zo terug!" roept Max. Een eindje van Jason zijn huis af is een bos. Daar gaat Max op een bankje zitten. Hij kijkt naar de grond. "Sorry voor vanmiddag, voor de wiet enzo", zegt hij na een tijdje. Ik staar ook voor me uit. "Je bent me geen verklaring schuldig he", zeg ik zachtjes. "Nee, maar we zijn vrienden, en ik zag hoe je ervan schrok." Ik knik. Ik schrok inderdaad. Ik kijk Max aan. "Waarom rook je wiet?", vraag ik dan. Hij zucht diep. "Een tijd terug dacht ik dat ik samen was met de liefde van mijn leven, maar dat bleek niet zo te zijn voor haar. Ik betrapte haar in bed met een ander ongeveer een halfjaar geleden. Ik had er zo veel verdriet van dat ik dacht dat ik me beter voelde met een joint." Ik schrik een beetje van zijn verhaal. Ik zit al 3 jaar bij Max in de klas en ik heb nooit iets aan hem gemerkt. "Toen ik echt bijna elke dag stoned was, heeft Jason ingegrepen. Ik heb hem beloofd er mee te stoppen, daarom flipte hij hem zo vanmiddag", gaat Max verder. "En daarom heb ik hem dat vanmiddag opnieuw beloofd en beloof ik dat nu ook aan jou en Noëlle." Ik geef Max een knuffel. "Goed dat je het verteld hebt Max, en je kunt ons altijd bellen als je afleiding nodig bent of je verhaal kwijt moet", zeg ik tegen hem. Na de knuffel staat Max op. "Laten we teruggaan." Onderweg praten we wat maar ik ben er niet bij met mijn gedachtes. Ik vind het super lief dat Max mij even apart nam. Ik twijfel om ook de echte waarheid te vertellen over waarom we weggingen, maar ik besluit het niet te doen. Ze geloven nu de smoes over mijn oma en daar houd ik het eerst nog even bij.

We zijn weer bij Jason thuis aangekomen en Max haalt een huissleutel tevoorschijn. Ik grinnik. Wat handig dat hij een huissleutel heeft. Als hij de deur opent valt mijn mond open van verbazing.