Alluring Javis Leoniro

Epilogue

When I slowly opened my eyes, I saw the clear blue sky... and another pair of eyes gazing at me.

"Ano bang ginagawa mo at nadulas ka, Shantal? Gusto mo bang dalhin kita sa clinic?" Narinig kong muli ang boses niya.

Nagmamadali at lumuluha akong tumayo at tinapon ang sarili sa kanya para mayakap siya ng mahigpit. Mahigpit na mahigpit.

It's like I woke from a very long dream.

"Ano nangyayari sayo?" I could sense that she was confused because of my sudden actions and reactions, but she still hugged me back because I was not properly standing, so she was guiding me to hug her well.

I let my tears flow freely from my eyes down to my cheeks.

I don't care if students who were seeing us have their weird looks. All that matters to me is that Yra is in front of me. Alive.

So I cried and let my sobs escape from my mouth. I cried because of too much happiness.

"Huy, Shantal? Ayos ka lang ba ha?"

Humagulgol ako nang marinig ko muli ang pamilyar niyang boses na sobra kong na miss.

Thank God, she's really alive.

"I miss you!" Mas lumakas ang hagulgol ko at narinig ko ang sobrang pamilyar niya na pag tawa.

Yung tawa na malayo sa sakit. Yung tawa na alam kong totoo.

I miss her so much.

"Mag kasama lang naman tayo, anong nakain mo ha? Nauntog ba ulo mo sa pagkakadulas kaya ka nag kaganyan?" Kahit marami siyang tanong ay naramdaman ko ang marahan niyang pag hagod sa aking likod.

Hindi ko na alam kung saan pa nanggagaling ang luha ko... sa sobrang lungkot ba dahil galing lang ako sa pakikipag paalam sa taong mahal ko, o sa sobrang saya na nasa harap ko na muli ang kaibigan ko. Nag hahalo sila... pero masaya ako, masayang-masaya na buhay siya at ngumingiti ulit sa harap ko.

"I'm fine. I'm just happy that you are here," I whispered, still hugging her.

Humiwalay ng yakap si Yra sa akin at hinwakan niya ang pisngi ko saka ginamit niya ang panyong dala niya saka marahan na pinunas 'yon sa pisngi ko na may bahid pa ng luha.

"Nandito lang naman ako, hindi kita iiwan," nakangiting turan niya.

"Promise?" I asked.

She nodded. "Promise."

I pouted my lips when she suddenly pinched my cheeks lightly.

"Ikaw talaga. Ano bang nakain mo at bigla-bigla kang umiiyak?"

I shrugged as I stared at her for a moment again. I still can't process that everything went back.

Tinaas ko ang dalawang kamay ko at ako naman ang humawak sa magkabilang pisngi ni Yra.

Pinaglapat ko ang palad ko sa pisngi niya kaya naman napapanguso na siya habang magkasalubong ang mga kilay niya dahil sa ginawa ko.

"Yra, promise me that you will be honest with me starting from this day. Don't hesitate to tell me everything you want to tell me. It can be anything. Tell me if you are happy, sad, excited... and don't hesitate to ask for help. It can be academic, family, or self-problem. Basta kahit ano, nandito lang ako para sayo, alright? Tutulungan kita sa abot ng makakaya ko, Yra."

I didn't say about her deepest problems, sapat na ang ipalam ko sa kanya ng paulit-ulit na nandito ako para sa kanya.

Saka ngayon, alam ko na kung ano ang mas dapat kong gawin. If I notice her again not being herself, I will ask right away. I won't abandon her again like the mistake I've made with her.