Dangerous Life

Chapter 1

Definitely, for the best

"Samantha?" Wala sa sariling bulalas ko habang nakatingin sa mga matatalim nyang tingin na pilit kong nilalabanan. Hindi ko alam kung saan nya nakuha ang galit na iyon na para bang may pwersang nagpapakaba sa akin ng husto.

"Anong kasalanan ko sayo?" Inosente kong tanong saka dire-diretsong tumayo.

"Yeah! Ano ba namang kasalanan ng maduming basura sayo? Don't tell me na---"

"Shut up." Kalmadong wika ni Samantha.

Nagthumbs up pa si Ashley sa kanya.

"So?Mauna na ako." Mahinang wika nito saka dahan-dahang umalis.

"Bye!" Pahabol na aniya saka binigyan ako ng matatalim na tingin.

Napabuntong hininga nalang ako sa reaksyon nya, bagaman nakadapa pa rin ako ngayon sa sahig.

"At naglakas loob kapang tanungin ako?"

"Eh?—"

"Wala kang ginawa pero inis na inis ako sa basura mong mukha!" sigaw nya akmang sasabunutan ako ng ilayo ako ni Jik sa kanya.

Sa sobrang bilis ng paglayo ni Jik sa akin, din na nya napansin na wala na sya sa balance kaya nadapa sya ng may pagkamalakas.

"Aray!" sigaw nya na nagpasigaw sa akin ng walang boses dahil may tumulong dugo sa kanyang mga noo.

Kitang-kita ko sa mga mata ni Jik mas lalong nagulat kesa sa akin. Alam kong takot sya sa dugo kaya hinawakan ko ang braso nya saka dali-dali syang inilakad palayo.

Hindi ko rin alam kung dapat ba kaming managot dun sa nangyari kay Samantha gayung umiwas lang naman---iniwas lang naman ako ni Jik mula sa pagsasabunot nya.

Hindi ko rin alam kung paano nagawa ni Jik na kumilos nang may pagkamabilis.

Marahan kong binuksan ang pintuan ng dorm pero di maiiwasan ang pagkalabog nito. Hindi ko kasi naayos ang pagsara dahil hanggang ngayon ay hawak-hawak ko sa braso si Jik na ngayon ay natratrauma pa rin sa nakita nyang dugo. Ang OA lang talaga pero wala akong magawa dahil may tao talagang katulad nya.

Takot daw sila, takot sa dugo?

Tss.

"Grabe naman? Ba't di ako nagagalit kapag nakita kita? Dinig kong wika ni Jik saka napalingon ako sa kanya. Inabot ko pa ang mineral bottled water sa may ulunan ng kama ko saka ibinigay sa kanya.

"Siguro nakakainis talaga 'tong mukha ko." wika ko sabay tawa.

Napangiwi naman sya sa reaksyon ko, hindi kasi ko madalas na tumatawa.

Minsan lang at karamihan sa mga ito, ako lang ang nakakaalam. Bakit ako tumatawa?

Selfish daw ako sa kaligayahan saad niya pa.

"May ganun?" tanong nya sabay hinawakan ang noo.

"Alam mo, di pa rin talaga ako makapaniwala na dumugo yung noo ni Sam." aniya sabay himas-himas sa noo sabay tingin sa kawalan.