You Saved Me | Bankzitters Fanfiction

18 ]

Emma POV
Zenuwachtig speel ik met mijn ringen, wachtend op Robbie die ieder moment thuis zou moeten komen.

Ik ben niet zenuwachtig om Robbie te zien, ik ben gewoon bang dat hij me niet wilt brengen. En als hij dat niet wilt, ga ik toch echt alleen, ook al is het misschien gevaarlijk.

Mijn handen voelen klam aan, dat gebeurd altijd als ik zenuwachtig ben.

Ik pak mijn telefoon, en check opnieuw Matthy zijn locatie.

Nog steeds hetzelfde.

Wat nou als hij echt in gevaar is? Misschien word hij wel bedreigd?

Mijn gedachten maken me gek, en ik merk dat het lastiger begint te worden om te ademen.

Ik voel mijn hart als een razende tekeergaan, en mijn handen beginnen te trillen. Het voelt net alsof ik kippenvel binnen in mijn lichaam heb.

Het lijkt wel alsof mijn keel dicht word geknepen.

Snakkend naar adem probeer ik op te staan, maar mijn lichaam laat me in de steek.

Alles lijkt wel in een waas te gebeuren, en ik voel dat ik licht in mijn hoofd begin te raken.

Ik heb na een lange tijd weer een paniekaanval.

Ik verslik me bijna in mijn tranen, zoveel zijn het er.

Opeens hoor ik de voordeur openslaan, alleen lukt het me niet om daar een reactie op te geven.

'Hallootjes, ik... Jezus Emma, wat is er gebeurd?' zegt Robbie terwijl hij rennend naar me toe komt.

Ik wil wat zeggen, maar er komt alleen maar een schor geluid uit mijn keel.

'He, kijk me eens aan' zegt Robbie terwijl hij zijn handen op mijn wangen plaatst. 'Let even op je ademhaling, oke?'

Ik kijk hem aan, en zie de bezorgdheid in zijn ogen. Op de een of andere manier maakt het me rustig. Ik probeer op mijn ademhaling te letten, wat eerst heel schokkerig gaat, maar daarna al iets beter.

'Gaat het weer een beetje? Wil je anders een slokje water?' zegt Robbie terwijl hij me nog steeds aankijkt.

Ik knik.

Hij staat op, en komt even later terug met een glas water.

'Dankjewel' zeg ik zachtjes.

'Geen probleem Em, weet je zeker dat je je weer goed voelt?'.

'Ja, ik denk het wel' zeg ik, en ik neem een slok water.

'Wat gebeurde er precies, of weet je dat niet?' vraagt Robbie.

'Ik maak me zorgen om Matthy, en niemand kon me net brengen, dus wachtte ik op jou totdat je thuis was. De stress werd me denk ik even te veel' leg ik uit.

'Wat is er met Matthy dan? En waar moet je heen?' vraagt hij.

'Nou, hij zei tegen mij dat hij even snel boodschappen ging doen, alleen is hij nu al de hele middag weg, en hij is bij een soort oud warenhuis ofzo' zeg ik. 'Ik maak me gewoon echt zorgen, zo is er iets gebeurd'.

'Of hij is met een chick, of er is echt iets gebeurd' zegt Robbie. 'Wat moet hij ook bij een oud warenhuis?'.

'Ben je serieus? Jij denkt dat Matthy met een chick zit te neuken bij een fucking verlaten warenhuis? Je weet dat Matthy zoiets nooit zou doen' zeg ik geïrriteerd.

'Hoho, was een grapje. oke?' zegt Robbie snel.

'Ja, zal vast wel, sorry dat ik zo boos deed, ik ben gewoon echt gespannen' zeg ik.

'Maakt niet uit, sorry' zegt hij. 'Zullen we maar gaan dan? Zo is er echt iets ergs aan de hand'.
                        ---------------------

Matthy POV

Voorzichtig open ik mijn ogen. Mijn mond voelt droog aan, en mijn keel is schor.

Als ik mijn armen wil bewegen, voel ik dat ik vast zit.

Kwaad trek ik mijn arm naar me toe, wat niks uithaalt.

Ik voel dat ik vastzit aan een ketting, die vastzit in een muur.

Onmogelijk om zo los te krijgen.

Ik haal mijn vrije hand door mijn haar en ik voel dat de achterkant van mijn hoofd nat en warm is.

Bloed.

'What the fuck is er net gebeurd' mompel ik in mezelf.

'Hallo?' zeg ik met een schorre stem.

Geen reactie.

'Vieze teringlijers'

Ik ga weer op de grond zitten, die koud aanvoelt.

De ruimte is klam, donker en benauwd, en laat me erg onrustig voelen.

Mijn hoofd bonkt. Dat zal wel een flinke wond zijn.

Opeens hoor ik geschreeuw van bewakers, niet eens zo heel ver van me vandaan.

'Hé! Houd die twee tegen!' hoor ik.

Ik ga verder naar links zitten, zodat ik alles beter kan horen.

'Waar is hij?'.

Emma.

'Jij denkt wel dat je heel wat bent, of niet?' hoor ik een bewaker spottend lachen.

'Flikker toch op, vieze hond' hoor ik Emma zeggen, gevolgd door het geluid wat lijkt op iemand die valt.

Ik hoor snelle voetstappen mijn richting inkomen, en ik probeer recht op te staan.

'Emma?' zeg ik zachtjes. 'Emma?'

'Matt?'

Ze is het echt.

'Mijn god, gaat het met je?' zegt ze met paniek in haar stem.

'Geen zorgen. Ik ben zo blij je te zien' zeg ik.

'Nou ik zie jou niet, want het is tyfus donker hier, wacht'.

Opeens gaat er een zaklamp aan, die van Emma's telefoon komt.

Emma ziet er bang en verwilderd uit, wat me pijn doet.

'Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien' fluistert ze, terwijl ik tranen in haar ogen zie.

'Je bent nog niet van me af hoor'.

Ze geeft me een smalle glimlach.

'Emma?'.

Ik hoor de stem van Rob.

'Hier' zegt Emma zachtjes.

'Matt, jezus man' zegt Robbie terwijl hij snel aan komt lopen. 'Ik heb sleutels van een bewaker gepakt, we maken je los en dan zijn we hier weg'.

Hee!

Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden!

Ik heb even een vraagje; Hebben jullie liever "Korte" hoofdstukken van ongeveer 1000 woorden, of juist wat langere? Laat het me zeker even weten! ;)

x lau