You Saved Me | Bankzitters Fanfiction

9 ]

Emma POV

Verbaasd en vol met ongeloof staar ik Rob aan, terwijl Matthy opstaat.

Mijn vader? Hoe?

'Weet je zeker dat hij het is? Hoe weet hij waar we wonen?' ik hoor aan Matthy zijn stem dat hij gespannen is.

'Koen zag hem net de oprijlaan oprijden via de camera's. Ik heb geen idee hoe hij ons adres weet, misschien is hij jullie gevolgd?' zegt Rob.

Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar ik weet niet wat. Alweer voel ik tranen opkomen, maar ik probeer ze in te houden.

Eindelijk dacht ik voor even veilig te zijn.

Ik staar naar de badkamer vloer, waar ik nog steeds op zit.

'He, het komt goed, oké? Wij zijn er voor je, en tegen ons kan hij niet op' zegt Rob.

'Dank jullie wel' zeg ik met een smalle glimlach. 'Het spijt me dat ik jullie in deze situatie heb gebracht.

'Dat is niet jou schuld Em, we zijn allemaal blij dat we kunnen helpen, dat beloof ik je' zegt Matthy terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt.

Dankbaar kijk ik Robbie en Matthy aan.

Hoeveel geluk had ik wel niet dat ik bij deze mensen terecht ben gekomen?

Opeens klinkt er een schreeuw van beneden.

'Shit, dat was Koen' zegt Rob. 'Ik ga Koen helpen, blijf jij bij Emma?' zegt hij tegen Matthy.

'Ik ga mee naar beneden' zeg ik.

Gelijk word ik door beide aangestaard.

'Ja, als iemand hem een klap gaat verkopen, wil ik dat zijn'

Ze moeten allebei een beetje lachen, totdat er weer een schreeuw van beneden komt.

Snel sta ik op, en we lopen snel naar beneden.

Voordat we de kamer inlopen, pakt Matthy mijn arm vast.

'Het komt goed, ik ben bij je' zegt hij.

'Dankjewel' fluister ik terwijl ik hem aankijk.

Snel lopen we de kamer in, waar Koen ons al opwacht.

'Waar bleven jullie nou, ik riep al 2 keer' zegt Koen tegen Matthy en Rob.

'Jaja' zegt Rob. 'Waar is hij nu?'

'Hij is het hek overgeklommen, Raoul is nu naar buiten om te kijken waar hij is' legt Koen uit. 'Emma, zou je anders niet naar je kamer gaan? Ik weet niet wat hij wil, en ik wil niet dat hij je pijn doet'.

'Ik blijf liever hier, is dat goed?' vraag ik.

'Natuurlijk, wat jij wilt. Maar doe alsjeblieft wel voorzichtig, oké?' zegt hij bezorgd.

'Komt goed, maak je geen zorgen' zeg ik.

Opeens gaat er een schuifdeur open, en Raoul komt buiten adem binnen.

'Hij.. hij is in de tuin' hijgt hij.

'Shit, wat moeten we doen?' zegt Matthy.

'Eerst alle deuren op slot, zodat hij niet naar binnen kan' zegt Koen terwijl hij naar de voordeur loopt.

Matthy en Koen doen de deuren dicht, en ik blijf met Robbie en Raoul achter in de kamer.

Nerveus speel ik met mijn ringen.

Het was allemaal mijn schuld dat mijn vader hier nu was.

'Gaat het? Je lijkt zenuwachtig' zegt Raoul.

'Het gaat, ik ben gewoon zo bang voor hem. Ik wil niet dat hij jullie pijn doet' zeg ik eerlijk.

'He, hij doet ons echt niet zomaar pijn. Hij kan ook niet naar binnen, en wij zijn hier om je te beschermen. Het komt echt goed' stelt Raoul me gerust.

Ik had nog niet veel met Raoul gepraat, maar ik mag hem nu al graag.

Ondertussen komen Koen en Matthy de kamer weer binnen.

Ik ga op de bank zitten, en staar voor me uit.

Opeens hoor ik het gerinkel van kapot glas.

Verschrikt kijkt iedereen naar het raam, waar een steen doorheen is gegooid.

Langzaam beweegt er een schim naar het raam toe.

Als ik hem zie, word ik gelijk misselijk van angst.

Het was echt mijn vader.

Matthy en Robbie gaan gelijk voor me staan, zodat hij me hopelijk niet ziet.

'Waar is ze?' klinkt het dreigend uit het raam.

'Wie?' zegt Koen.

'Oh, doe maar niet zo dom. Je weet donders goed over wie ik het heb' schreeuwt hij. 'Waar is ze? Als je het binnen 3 seconden niet zegt, breek ik de deur open'

'Ik ben hier' zeg ik.

Matthy en Robbie draaien zich om naar mij, ze fluisteren iets, maar ik hoor het niet.

'Vies vuil kreng. Wat denk je wel niet? Even weglopen en denken dat ik je niet kan vinden?'

'Ik ben niet bang voor je' zeg ik terwijl ik opsta.

'Gisteravond piepte je wel anders' zegt hij op een spottende toon.

Langzaam loop ik naar het raam toe, en ik zie dat hij er nog slechter uitziet dan normaal. Hij stinkt naar een mix van drugs en alcohol.

'Ga weg, je hebt hier niks te zoeken. Ik kom niet naar huis. Deze mensen hebben je niks aangedaan, dus is er geen reden om ze lastig te vallen'

'Oh, nu heb je wel praatjes he?' zegt hij terwijl hij naar zijn broekzak grijpt.

Opeens lijkt het wel of ik een trekker van een pistool af hoor gaan.

'Emma, bukken!' schreeuwt Matthy terwijl hij naar me toe rent.

Ik hoor een schot, maar hij was niet op mij gericht.

Maar wel op Matthy.

Ik wil schreeuwen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Ik draai mijn hoofd om, en zie hoe Matthy geraakt word.

Ik wil iets zeggen, schreeuwen, maar het lijkt wel alsof mijn mond vastgelijmd zit.

'Mat!' hoor ik de jongens schreeuwen.

'Bel een ambulance, nu!' schreeuwt Koen.

Al het geluid komt vaag bij me binnen, en de hele wereld lijkt opeens op zijn kop te staan. Vaag hoor ik iemand mijn naam roepen, en daarna zakken mijn ogen dicht.

Hi!

Oke, ik zei dat het hoofdstuk leuk ging worden, maar misschien was dat n kleine leugen ;)

Ik vond dit hoofdstuk best moeilijk om te schrijven, omdat er natuurlijk heel veel op 1 moment gebeurd, maar ik hoop dat jullie het leuk vinden!

En gister zat dit verhaal bijna op de 500 reads, en nu al bijna 600. Echt te bizar voor woorden!

x lau