You Saved Me | Bankzitters Fanfiction

5 ]

Emma POV

Ik kijk op mijn telefoon; 10 over 1

Zou Koen wel echt komen? En hoe ver zou hij eigenlijk wonen? Misschien wel 2 uur hier vandaan. Natuurlijk komt Koen je niet halen, waarom zou hij?

Mijn negatieve gedachtes namen weer de overhand.

Ik besluit om mijn vest weer aan te doen, zodat mijn armen bedekt zijn als er iemand aankomt.

Na een paar minuten zag ik iemand het park inlopen.

Zou dat Koen zijn?

De persoon komt steeds dichterbij, en tot mijn schrik zie ik dat het Koen niet is.

Het voelt alsof er een ijskoude hand mijn keel dichtknijpt.

Het is mijn vader.

Snakkend naar adem sta ik op en probeer ik weg te rennen, alleen willen mijn benen niet meer.

Ik probeer alles, maar ik krijg zo weinig lucht dat niks me meer lukt.

Ik hoor zijn voetstappen steeds dichterbij komen, en ze worden ook steeds sneller. Snikkend zak ik in elkaar.

Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo bang geweest.

Zijn voetstappen stoppen, en ik kijk voorzichtig op.

Hij staat recht voor me, en het lijkt wel alsof er een donkere gloed over zijn ogen zit. Mijn bloed zit nog aan zijn handen.

Zonder enige emoties te tonen, grijpt hij me aan mijn staart en tilt hij me op van de grond.

Het voelde net alsof al mijn haren veranderden in spijkers, zo veel pijn deed het.

'S-sorry, ik had het niet moeten doen, het spijt me, laat me alsjeblieft los' schreeuw ik uit van de pijn.

Hij zegt niks terug, het enigste wat hij doet is me aanstaren, met een blik die ik nog nooit eerder gezien heb.

Opeens zag ik in de verte twee koplampen verschijnen.

Zou dat Koen zijn?

Mijn vader lijkt de auto niet op te merken.
Opeens laat hij me los, en slaat hij me in mijn gezicht, en grijpt hij me bij mijn keel.

Snakkend naar adem probeer ik wat te zeggen, maar mijn keel word zo hard dichtgeknepen dat ik er geen woord uit krijg.

Ik hoor vaag geschreeuw en voetstappen, en dan word alles zwart.

--------------------
Koen POV
Vaag zie ik de bomen van een parkje verschijnen; We zijn er.

Ik parkeer de auto, en we lopen snel naar het park.

Ik open mijn telefoon, en kijk opnieuw naar Emma haar locatie.

'We moeten hier naar links Mat, dan is het nog maar 10 meter denk ik'.

We lopen de bocht door, en we stoppen van schrik met lopen.

Bij een bankje staat een man, en hij slaat een meisje vol in haar gezicht. Daarna grijpt hij haar bij de keel, ze spartelt nog wat tegen, maar de man is veel sterker dan haar.

Zou dat Emma zijn? Dat moet haast wel.

'Koen, is dat Emma?' fluistert Matthy.

'Ja, dat moet wel. En ik denk dat we snel moeten zijn want dit gaat niet goed' fluister ik terug.

Ik zie dat Emma stopt met spartelen. Zou ze buiten bewustzijn zijn?

'Mat, rennen, ik denk dat ze flauwgevallen is'

We beginnen te rennen, alleen merkt de man ons nog niet op.

'He, laat haar gaan!' schreeuwt Matthy.

De man draait om, en kijkt me recht aan.

Op het moment dat hij me aankijkt, lijkt het wel alsof ik een geest zie.

'Pa?' komt er schor uit mijn keel.

'Koen? Wat doe jij hier?'

Zijn stem is niks veranderd. Hij zelf ook niet, alleen is hij in zijn gezicht een stuk ouder geworden.

'Waar ben je mee bezig? En is dit mijn zusje?' zeg ik.

'Ik doe wat ze verdiend. En ja, dit is je zusje. Hoe weet je dat?'                                                                  

Mijn zusje, ik heb dus echt een zusje.

'Ze verdiend dit niet, laat haar gaan'

'En waarom zou ik naar zo'n snotneus als jou luisteren?' zegt hij.

Hij is echt nog niks veranderd. Wat ben ik blij dat ik toen weg ben gegaan.

'Je laat haar nu gaan, en anders nemen we haar zelf mee' zeg ik op een dreigende toon.

'Oh neem haar alsjeblieft mee, dan ben ik van die mislukkeling af' zegt hij, en hij loopt naar de uitgang van het park toe.

Hij draait zich om, en kijkt me nog een keer aan. Daarna loopt hij weg.

Matthy is ondertussen al bij Emma gaan zitten, en hij probeert haar zachtjes wakker te schudden.

'Emma, kun je me horen? Bij ons ben je veilig, oke?' zegt hij bezorgd.

Een betere vriend als Matthy kan ik me echt niet voorstellen.

Ik ga naast Matthy zitten, en probeer Emma ook wakker te krijgen.

'Emma, ik ben het, Koen'

'Ze zou toch niet.. dood zijn?' zegt Matthy zacht.

'Nee, haar hart klopt nog, gelukkig. Zullen we haar maar naar de auto tillen? Dan kan ze even opwarmen'.

Matthy knikt, en samen tillen we haar voorzichtig naar de auto, waar we haar op de achterbank neerleggen.

We stappen in de auto, en gaan weer op weg naar huis.
—————————-
Emma POV
Ik probeer langzaam mijn ogen te openen, alleen doet het licht pijn aan mijn ogen. Ik zie een wit plafond.

Wacht, waar ben ik?

Verward probeer ik overeind te komen, alleen doet mijn hele lichaam pijn.

Ik lig nog in dezelfde kleding die ik gisteren aanhad, gelukkig maar, anders waren al mijn wonden zichtbaar geweest.

Opeens word er op mijn deur geklopt.

Ik weet niet wat ik moet doen, dus ik doe maar alsof ik slaap.

'Emma? Ben je al wakker?'

Ik hoor een stem die ik nog niet eerder heb gehoord.

Ik draai me voorzichtig om, en ik zie iemand in de deuropening staan.

Dat moet Koen zijn.

'Hey' zegt hij.

'Hey' zeg ik terug. Mijn stem klinkt erg schor, ik vraag me af of hij het wel kan horen.

'Hoe voel je je? Je was gisteravond buiten bewustzijn geraakt, en daarna hebben we je maar in de logeerkamer gelegd'.

'We?' vraag ik.

'Matthy en ik, ik woon met nog 3 andere vrienden in dit huis. Maar maak je geen zorgen, ze zijn allemaal heel aardig'.

'Oh, leuk' antwoord ik.

'Denk je dat het je lukt om op te staan? Dan kun je de andere jongens ontmoeten'

Hi! Jaja, Koen en Emma hebben eindelijk elkaar ontmoet :) Ik zit erover na te denken om dit toch meer een Bankzitters verhaal te maken, omdat nu Koen, en later de andere jongens ook een groot deel in het verhaal gaan spelen, en dus niet alleen Matthy.

Ook wil ik jullie bedanken voor het lezen, want dit verhaal heeft al de 100 reads gehaald! Echt heel erg bedankt daarvoor! <3

x lau