You Saved Me | Bankzitters Fanfiction

8 ]

Matthy POV

Nadat Koen en ik Emma in haar bed hebben gelegd, ga ik op een stoel in haar kamer zitten.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd in haar richting, en ik bewonder haar gezicht.

Ze is zo mooi. Ijsblauwe ogen, die door al haar verdriet zo leeg lijken.

Haar bruine haren, die soms een goude gloed leken te hebben.

Ze is echt perfect.

'Hey' hoor ik opeens zacht.

Ik schrik op uit mijn eigen gedachten, en ik zie dat Emma me aankijkt.

'Loop je me nou gewoon te begluren?' zegt ze met een smalle glimlach.

Ik lach terug, en kijk even weg.

'Hoe voel je je nu? Al iets beter?'

'Het gaat, ik ben niet meer zo moe, wel een beetje duizelig, maar dat komt door de hitte' zegt ze.

'Wil je anders een korte broek hebben? Dat scheelt al veel' vraag ik.

'Dat zou eigenlijk best fijn zijn'.

'Je kunt misschien je vest ook uitdoen? Dat scheelt ook met de hitte'.

Op het moment dat ik het zeg, krijg ik al spijt.

Haar wonden

Ik zie haar ogen betrekken, en ze zegt snel: 'Oh nee, dat hoeft niet hoor, zo lukt het ook wel'.

'Is goed hoor, ik zal even een korte broek voor je pakken, oke?' zeg ik terwijl ik opsta.

'Dankjewel voor alles' zegt ze. 'Ik ken je nog maar net, en je hebt nu al zo veel voor me gedaan, dat betekend echt heel veel voor me'.

Ik geef haar een glimlach, en ik voel dat ik een beetje rood word. Snel loop ik de kamer uit, om een korte broek voor haar te pakken.

--------------------

Emma POV

Als Matthy de deur uit is, sla ik alle dekens van me af, en staar ik naar het plafond.

Wat had ik geluk met mijn broer, en met zijn vrienden. Ik was nog geen dag hier, en ik voel me nu al meer thuis dan dat ik ooit ergens heb gedaan.

Ik ga met mijn hand naar mijn broekzak, om mijn telefoon te zoeken.

Huh, ik weet zeker dat ik hem in mijn broekzak had gedaan, denk ik terwijl ik ook de zakken van mijn vest controleer.

Alle zakken waren leeg.

Wacht.

Alle zakken waren leeg.

Mijn mesje.

Ik ga nog een keer alle zakken langs, maar ze blijven, natuurlijk, leeg.

In blinde paniek spring ik uit bed, wat erg veel pijn deed. Ik gooi de dekens en de kussens op de grond, om zo te kijken of mijn mesje daar ligt.

Ik loop, of naja, strompel naar de badkamer, en ik pak mijn eigen broek van de grond om te kijken of hij daar inzit.

Leeg.

Opeens schiet een gedachte mijn hoofd binnen.

Toen Matthy zei of ik mijn vest uit wilde doen, leek ik iets van twijfel in zijn ogen te zien.

Ze weten het. Dat moet wel.

Zouden ze mijn vest uitgedaan hebben? Waar iedereen bij was?

Alles word me even te veel, en ik zak snikkend in elkaar.

Nu zullen ze me helemaal een aansteller vinden. Een aandachtszoeker.

In mijn gesnik hoor ik Matthy niet aankomen, en daarom schrik ik als ik zijn stem opeens hoor.

'Emma?' hoor ik hem zeggen als hij de kamer binnenloopt.

Ik hoor hem iets op het bed neerleggen, en snel veeg ik mijn tranen weg.

'Emma, waar ben je?'

'Hier' zeg ik.

Shit. Mijn stem sloeg over.

Ik hoor voetstappen richting de badkamer komen.

'Hey gaat het wel? Wat is er gebeurd?' zegt Matthy terwijl hij bij me neer hurkt.

'Het is niks, maak je geen zorgen'

'Ik heb iets verkeerds gezegd, of niet?' zegt hij, en ik hoor aan zijn stem dat hij bezorgd is.

'Nee, het ligt niet aan jou' zeg ik snel.

'Het komt goed, oke? We zijn er altijd voor je, dat beloof ik je'

Zijn woorden raken me, en ik voel weer tranen opkomen.

'Aah nee, kom hier' zegt hij terwijl hij zijn armen opent.

Hij geeft me een lange knuffel, iets wat ik al een lange tijd niet heb gehad.

En het is op dit moment precies wat ik nodig heb.

Opeens horen we snelle voetstappen de kamer inkomen, en van schrik laten we elkaar los.

Het is Rob.

'Emma, je vader is hier' zegt hij met een verwilderde stem.

Hee!
Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden!
Het spijt me dat er de afgelopen 3 dagen geen nieuw hoofdstuk online is gekomen, ik heb het echt heel druk gehad. Ik ga proberen om in ieder geval om de dag te uploaden!

Het volgende hoofdstuk word echt heel leuk, dus bereid je maar vast voor ;)

En dit verhaal zit al bijna op de 500 reads?! Het gaat zo snel, niet normaal! Dank jullie wel <3

x lau