BEKLENMEYEN YOLLAR

2. BÖLÜM

Keyifli okumalar :)

4 sene önce

Alarmın sesiyle panik içinde uyandım. Bugün hayatıma yön verecek olan büyük bir gündü. Üniversiteye giriş sınavım vardı ve heyecandan ancak sabaha karşı uyuyabilmiştim. Hemen dolap karşısına geçip eşofman takımımı giydim. Saçlarımı at kuyruğu yaptım. Annem benim için kahvaltı hazırlamıştı. "Ye kuzum ye, Allah zihin açıklık versin."

Gülümsedim. Bu sene babama rağmen çok çalışmıştım. İyi bir okulda, istediğim bir bölümü okuyup annemle kardeşimi bu hayattan kurtaracaktım. Bunu benden başka kimse yapamazdı. Tek kurtuluş buydu ve ben bunu başaracaktım.

Dişlerimi fırçalamak için banyoya girdim ve o sırada salondan bağırış sesleri duymaya başladım.
"Gitmeyecek o kız sınava. Gitsin çalışsın bir işte. "
"Yapma etme Kenan tüm sene çalıştı. Bırak da girsin sınava."
"Girmeyecek dedim lafım üstüne laf etme."

Kapıya tutundum. Tüm yıl boyunca verdiğim emek çöpe mi gidecekti yani. Bu haksızlıktı. Bir yıl boyunca yaşadığım her şeye rağmen deli gibi çalışmıştım ve eğer bu sınava giremezsen kafayı yerdim. Tam karşı çıkmak için salona gidecektim ki annem hızlı bir şekilde yanıma geldi. Ağladığımı görünce duyduğumu anladı.

"Alâ ağlama, toparlan hemen. Ben babanı oyalayacağım. Sen de evden çık hızlıca."

"Gidemem anne. Anlar gittiğimi sana vurur, yapamam."

"Gitmek zorundasın, git ve kendini kurtar. Benim hiç yaşamadığım şeyler değil ki bunlar, hallederim bir şekilde. Ben sana inanıyorum sen başaracaksın. Kardeşine de örnek olacaksın. Benim gibi olma. Oku iyi yerlere gel güzel kızım." dedi. ''Ama kazansam da okumama izin vermez ki." dedim çaresizce. "Sen hele bir kazan onu da hallederiz kızım." Hızlıca yanağından öptüm. "Seni seviyorum anne." Saçlarımı okşayıp "Bende seni kuzum." dedi.

Babama fark ettirmeden evden çıktım. Okula giderken yol boyu ağladım. Anneme ve kardeşime bir şey olacak düşüncesi beni öldürecek gibiydi. Ama onlar için mecburdum. Kendimi toparlamaya çalışsam da sınava girene kadar gözyaşlarımı durduramamıştım. Sınava girmeden elimi yüzümü soğuk suyla yıkamak iyi gelse de dikkatimi toplayamıyordum. Sınavım kötü geçmemişti ama çok dalgın olduğum için bildiğim çoğu soruyu yapamadım. Sınavım biter bitmez koşarak eve gittim. Defalarca kapıyı çaldım ama açan yoktu. Korkudan tir tir titriyorken seslenmeye devam ettim. Tam umudu kesmiş kapının önüne yığılmıştım ki kapı açıldı. 

"Abla." dedi ve sarılıp ağlamaya başladı Açelya. "Ne oldu? Annem nerede?"

 Kalbim ağzımda atmaya devam ederken "İçeride."  dedi. Panikle salona geçtim. Yüzü gözü kanlar içinde koltukta uzanan annemi gördüm. Beni görünce gülümsedi.
"Girdin mi sınavına?"

Kafa salladım. Ağlayarak yanına gittim. Kollarını açıp bana sıkıca sarıldı ve o da ağlayarak bana eşlik etti. Açelya da bize katıldı. Ve biz o gün üç kadın akşama kadar ağladık. Kaderimize, hayatımıza, acılarımıza...

•••

Günümüz

Kolonya kokusuyla istemesem de gözlerimi araladım. Göz kapaklarım o kadar ağır geliyordu ki gözlerimi geri kapatmak istemiştim. Yavaşça etrafıma baktığımda bir arabada olduğumu ve ben yaşlarda birinin elinde kolonyayla bana baktığını fark ettim. Hemen oturduğum yerden doğruldum.

"İyi misin?" dedi tanımadığım adam. Araba çok aydınlık değildi ama siyah saçlı, beyaz tenli olduğunu tahmin ettiğim biri vardı karşımda. Yüzünde hiçbir ifade yoktu.