Babysitting My Bipolar Billionaire Señorito - (On-Going)

CHAPTER 35

Magpapaalam na sana ito nang biglang kumulog ng napakalakas kaya napasigaw ako sa takot. Nagulat naman ito sa sigaw ko kaya muntik mawalan ang binata ng balanse.

Ngunit nawindang ako ng biglang mahulog ang towel nito at tumambad sa akin ang napakalaking alaga nito.

OMG! Kakanta na ba ako ng dakilang lahi?! Haha.

Buti na lang at biglang namatay ang ilaw. After a few seconds ay naopen ulit ito ng makapag-change power ang gusaling kinaroroonan namin.

Nagkatitigan kami ni Vernon at parang nagkahiyaan pa. Naisuot na rin nitong muli ang towel na nahulog.

"I'm sorry for that." Nahihiyang hingi nito ng paumanhin sa akin.

"Nope. I should be the one to say sorry. I should not shout." Hingi ko ng paumanhin sa binata.

"I think I need to get dressed first." Paalam nito at pumasok na sa kwarto para magbihis.

I sigh! Woah! Ipinilig ko ang aking ulo. Parang namamalikmata pa rin ako sa nangyari kanina.

Hindi ko akalain na makikita ko si Vernon na walang saplot. I can't stop thinking about his big THING. Ang laki mga bhie.

Matapos magbihis ni Vernon ay lumabas na ito sa kanyang kwarto. Naka-sleeveless lang ito na itim at white short.

Pumunta ito sa kanyang kitchen at naghanda na ng hapunan. Tumulong na din ako dito. Nakakahiya naman kung uupo lang ako sa pamamahay niya.

"Let's eat?" Yaya nito sa akin. Kumain kaming dalawa habang patuloy pa rin ang pagbuhos ng malakas na ulan sa labas.

"The weather is really bad." Di ko maiwasan na sabihin ito sa kanya. "I'm afraid of lightning and thunder, you know." Dagdag ko pa rito. Yeah. Takot talaga ako sa malalakas na kulog at kidlat.

"Don't worry. Nothing bad will happen to you here." Pagpapalakas naman nito ng aking loob.

"Achuu!!" Mukhang sisipunin pa ako. Medyo nilalamig din ang katawan ko. Wag naman sana akong lalagnatin.

"Are you okay? You have to eat your food and then I'm gonna get some medicine for you after." Mukhang nag-aalala ang binata sa akin.

"Yeah. I'm okay." Tipid ko namang sagot dito.

"Alright then. Finish your food." Wika nito sa akin.

"May I ask something?" Kalaunan ay tanong ko sa kanya.

"Sure." Maikling sagot nito.

"You left your wallet the last time we talked and I saw your I.D. I found out that you're the CEO of Smith Telecommunication Company in Massachusetts and you live in USA. Why did you not tell me the truth? And why are you here in the Philippines?" Labas naman talaga ako sa buhay nito but I'm curious a little kaya tinanong ko ito.

Napangiti naman ito sa akin.

"Oh yeah. I'm so grateful to you back then for saving my life and for returning my wallet. Anyway, I don't want to look boastful that's why I decided not to tell you. I'm here for some business to attend to." Sagot nito sa akin. Ito pala ang rason bakit hindi nito sinabi sa akin ang totoo. And to think, another 'business-minded man' pala ito like my Top Ricks.

"But, I am planning to stay here for another few months." Tinitigan ako nito sa aking mga mata habang sinasabi ito.

Tumango naman ako dito at sumubo ng pagkain. I just ignore how he stares at me.

"You know the reason why?" Napahinto naman ako sa pagsubo ng pagkain at tumingin sa kanya.

"Why?" Tanong ko dito.