Arkada Kalanlar

24

bölüm şarkısı:

saving abel - addicted

*

"Naber? Hoşgeldin."

Tamirhanenin girişinde beni karşılayan sevgilime sarıldım. "Yorgun," dedim uğultuyla. Kollarına kendimi bıraktığım andan itibaren dik durmayı düşünmek zorunda değildim. O beni tutardı. "... Sen nasılsın?"

"İşler yoğun," dedi. Beni ikili deri koltuğa yönlendirdi. Yastıkların orada olmadığı görünce etrafına bakındı. Ortada tüm parçaları birbirinden ayrılmış koyu yeşil klasik arabanın yanında duran sandalyedelerdi. Gitti, yastıklardan birini aldı ve bana attı. Havada yakaladım, sırtımın arkasına koydum. "Araba hakkında ne düşünüyorsun?"

Hmm... 1970 model Chevrolet Chevelle SS 454 karşımda savunmasızca duruyordu. Tavandan sarkan ipler ve zincirler ve yerden yükselten platform onu birarada tutan tek şeydi. "Çok işi var," dedim.

Gökalp kollarını göğsünde birleştirip arabanın öteki tarafındaki sandalyeye ters oturdu. "Farkındayım."

"Ama sonucu güzel olabilir," dedim. Arabanın klasik, vintage görünümü hoşuma gitmişti. Havalı bir görüntüsü vardı. Konforunu sağladıktan sonra motor işi zaten Gökalp'in elinden çıktıktan sonra her türlü hallolurdu. "Ama koltukların da değişmesi lazım."

"Deri ve krem rengi düşündüm."

Başımı ona katıldığımı belli edecek şekilde salladım.

"Hoşuna gitmesine sevindim, senin araban çünkü."

Şaşırdım. "Benim mi?"

"Evet," dedi başka hangi parçalarıyla ilgili neler yapacağını kafasında hesaplarken.

"Hayır, hayır. Kabul edemem. Bir dünya maliyeti olacak zaten."

"Hediye etmek istiyorum. Motoru çok çılgın kullanıyorsun, en azından haftanın bir günü bile buna binsen benim içim rahat eder," dedi.

Kabul etmeliydim ki, sempatikti.

Tam cevap verecekken elini kaldırdı ve bambaşka bir konuya girdi. "Kabul etmeyeceğinle ilgili destan yazmadan önce anlat bakalım, Rüzgar nasıl oldu? Hala hastanede mi?"

Her zaman yaptığım gibi tamirhanede o esnada yalnızca ikimizin olduğunu bilsem de refleks olarak etrafıma bakındım. Ortalık temizdi. "Evet, ama yakında çıkar."