Just by the Window (COMPLETED)

Chapter 27

Nang maka-rating ako sa bahay ay si Dee agad iyong nakita ko.

"Are you okay?" Salubong sa akin ni Dee saka ako niyakap.

Pagkatapos nung nangyari ay hindi na ako naka-balik ng school. I spent my time thinking about why... how... Sobrang dami nang nangyayari sa pamilya namin tapos dumagdag pa 'to. Hindi kayang tanggapin ng isipan kong may kapatid ako sa ibang tatay. And it just happened like a fucking bomb explosion.

I like Chester as my friend...

Pero bakit ang hirap tanggapin?

Napaupo ako sa harap ni Dee dahil pakiramdam ko ay nanghihina ako sa nalaman ko.

"Hey..." aniya pa saka umupo rin sa harap ko. Nandito nga pala kami sa harap ng bahay namin. "Kanina pa ako nag-aalala sa'yo. You're not answering my calls. What happened? Did he hurt you?"

Umiling ako.

"Can you tell me why?"

Tumingin ako sa kanya. "Punta tayo sa hill."

Hindi na nagsalita si Dee at inalalayan na akong tumayo. Pagkatapos ay ginamit namin iyong sasakyan niya para pumunta sa hill. Nang makarating kami ay saka ulit siya nagtanong.

"I'm worried," aniya pa.

"Kapatid ko si Chester," diretsong sagot ko. "Hindi ko alam kung ano ba dapat 'yung ire-react ko..."

"What?"

Umiling ako saka iniwas na ang tingin sa kanya. "Remember the time na hinatid mo ako sa bahay? 'Yung naabutan kong nag-aaway 'yung parents ko?" sabi ko habang pinupunasan iyong luha ko sa pisngi ko. "And maybe that's why Olivia kept telling me that we're look a like," I said and faked a laugh.

"Did he seriously tell you that?"

Tumango ako. "Ang liit ng mundo, ano."

I felt his arms around my shoulder and felt his lips against my temple. "Right, and it keep recrossing... because it supposed to," he said as I put my head on his shoulder. "Small world, but revolving."

"I was s-surprised. I grew up without thinking about it... h-hindi ko napag-handaan. Akala ko nasa isang magandang pamilya ako, bakit..." Napahinto ako saglit. There's this part in my heart that I couldn't explain. "W-Why does it feel like I grew up with lies?"

"Hindi mo matanggap si Chester?"

"I-I don't know... He's my friend, yes. P-Pero... hindi ko talaga alam, Dee..."

"Can you tell me now how did Chester tell you about that?" he asked.

"We went to cemetery. I saw my mom there. Kaninang umaga, ang sabi niya sa'kin may pupuntahan siyang importante. I was glad when I thought it was for her businesses..." panimula ko. "Pagdating ko sa school, si Chester agad iyong bumungad sa'kin and then he told me that it's his birthday today... I declined because I know you'd be mad."

"Yuan..." I state his name on the grave. Walang last name na naka-lagay.

"Akala ng Mama ko, patay ako nung pinanganak ako. Ang hindi niya alam, tinago ako sa kanya. Binigay ako sa dalawang mag-asawang walang anak..."

"H-Hindi ba sila natakot na baka makilala ka ng Mama mo?" Hindi ko pa rin talaga kayang i-sink in ng utak ko na magkapatid kami... "Do we have the same Dad?"

He shrugged. "Pwede ko bang makita 'yung picture ng Daddy mo?" he asked.

Dali-dali ko namang kinuha iyong phone ko saka pinakita sa kanya iyong picture ni Dad. "Why?" I would feel great if that's the case... pero iba iyong kutob ko, e. Parang nalulungkot ako.