Hızlı bir bölümle karşınızdayım. Fazla bekletmedim değil mi? Ben fazla zamanınızı almayayım ve sizi onlarla baş başa bırakayım. Seviliyorsunuz!
...
..
..
"Evime gelmek zorunda mıydın?"
"Artık bir ekibiz unuttun mu?"
Beliz Armina ile anlaşma yaptığından beri gün boyunca onun tarafından takip edilmişti. Korkunç biri olmasa da yinede bu şekilde olmak rahat hissettirmiyordu. Her an nereden çıkacağı belli olmuyordu çünkü.
"Yinede gitmen gereken veya yapacak başka şeylerin yok mu senin?"
"Ne yazık ki artık yok. Zamanım bol, yapacak şey sonsuz lakin seninle karşılaşana kadardı hepsi. Aklıma koydum seni kendine getirene dek yanında kalacağım."
"Evime mi taşınıyorsun şimdi de?"
"Buraya hiç kimseyi getirmediğini biliyorum Beliz. Sebebini de tabi. Göreceksin yalnız olmadığını bilmek sana da iyi gelecek bu ıssız evde. Bu arada şu şey ne işe yarıyor?"
Beliz onun gösterdiği nesneye bakıp sorusunu yanıtladı.
"O bir sembol."
"Peki ne için bu sembol?"
"Kötü ruhları uzak tutmak için elbette."
"İşe yarıyor mu bari?"
"Kesinlikle yarıyor. Bu arada adın ne? Sana nasıl seslenmem gerektiğinden emin olamıyorum."
"Adım Armina."
"İsmin güzelmiş. Memnun oldum Armina."
Beliz koltuğa oturup etrafı incelemeye devam eden Armina'ya baktı. Üzerinde pijamaları vardı. Karnındaki koyu kızıllıkla kendini belli ediyordu ölümcül yarası. İçinin burkulduğunu hissetti Beliz. Kız kendi yaşlarında belki de daha küçük görünüyordu oysa ki...
Armina kızıl saçlarını savurarak onu izlemekte olan Beliz'e baktı. Beliz'in gözlerine yansıyan hüznü görebiliyordu. Ve onun kendisine ne olduğunu sormayacak kadar nazik bir kalbi olduğunu da biliyordu. Karşısındaki koltuğa oturup Beliz'in sormadığı o malum soruyu yanıtlamaya karar verdi.
"Bıçak yarasıydı. Artık acımıyor ama endişelenme. Bunu bana yapan kişide hayatta değil zaten. Anlayacağın intikamım çoktan alındı."
"Ya ailen? Neden onların yanında değilsin?"
"Öldüğüm günden bu yana ebeveynlerim perişan bir haldeler. Bir kaç kez onları görmeye gittim tabi ama her defasında acım daha da arttı. Ne annem ne de babam başıma gelenin failli bilinmediği için asla huzuru bulamadılar. Bu yüzden yanlarına gidemiyorum beni anlıyorsun ya? Söyleyemediğim şeyler yüzünden kendimi suçlu hissediyorum aileme karşı."
"Ama sana bunu yapanın öldüğünü söylemiştin... Şimdi anlıyorum... Katiline olanları öldükten sonra gördün değil mi?"
"Evet öyle."
"Eğer istersen ailenle konuşabilirim. Beni tanıyorsan bunu yapabileceğimi de biliyorsun."
"Neler yapabildiğinin farkındayım Beliz lakin ailemi bu meselenin dışında tutmam gerekiyor. Çünkü başlarına bir şey gelsin istemiyorum. Ayrıca gerçekler senin bile kaldırabileceğinden ağırlar. Bundan uzak durmanı tavsiye ederim aksi halde sonun benden daha iyi olmaz."
Beliz Armina'nın söylediklerini düşündü. Armina neye bulaşmış olabilirdi ki ölümüne yol açabilecek kadar? Üstelik hala birilerinin zarar görme tehlikesi vardı.
