Hepinize merhaba sevgili Karanlığın Prensleri takipçileri. K.P diyeceğim artık kısaca yoksa çok uzun geliyor :) . K.P. serisinin beşinci kitabı "Gölgedeki Avcı" ile yeniden sizlerleyim. Dilerim bu kitap da siz sevgili okuyucularım için heyecan, aşk ve eğlence dolu geçecektir. Tabi gizem her zaman hayatımızda olmaya devam edecek. İlk bölümü huzurlarınıza sunarken yorumlarınız ve desteğinizle yeni hikayemiz için güzel bir başlangıç yapmamı sağlayabilirsiniz. Sizleri seviyorum. Hepinize keyifli okumalar dilerim!
*****
****
**
**
Beliz annesi, babası ve henüz yedisine yeni girmiş küçük kardeşiyle birlikte tatil için güneye gidiyorlardı. Ailecek bütün sene boyuna bu tatili iple çekmişlerdi.
"Berk lütfen o kemerini takar mısın oğlum?"
"Hayır anne istemiyorum!"
"Berk dedim! Eğer denize girmek yerine tatilini büyükannenin yanında geçirmek istemiyorsan dediğimi yapsan iyi olur. Aksi halde önce seni büyükannene bırakmaktan hiç çekinmem."
"Annen doğru söylüyor evlat."
"O tamam ya! Takıyoruz işte!"
Berk kemeri çekiştirip çocukça bir sinirle kemerini taktı. Beliz kendini tutamayıp güldüğünde kardeşi öfkeli bakışlarını ona yöneltti.
"Sen neye gülüyorsun maymun suratlı?"
"Sana gülüyorum tabi ki küçük sıçan."
"Anne ya şuna bak bana küçük sıçan dedi!"
"Çocuklar kavga etmeyi bırakın. Berk daha çocuk onu anlıyorum da sen dönem başladığında liseye gideceksin Beliz. Orada da bu şekilde kelimeler kullanamazsın."
"Önce o başlattı!"
Berk Beliz'e dil çıkartırken Beliz de aynı şekilde ona karşılık vermeden durmadı. Babası dikiz aynasından ikiliye gülümseyince onun bu halini gören anneleri hemen babasını dürterek gülmeyi kesmesini beklemişti. Arkadaki iki haylaza hiç iyi bir örnek olmuyordu. Sema bazen üç çocukla uğraştığını düşünüyordu gerçekten de.
Hava karardığında Beliz koltukta uyuklarken Berk sessizce kemerini çözerek üzerinden sıyırmıştı. Annesi ve babası yola odaklandıklarından dolayı onun ne yaptığını fark etmemişlerdi bile.
Beliz korkunç bir ses eşliğinde uyandığında neler olduğuna anlam verememişti. Bedeni istemsizce sarsılırken kemer onu sıkıca geriye çekmiş, içinde bulundukları araç takla atarken alabileceği bir çok darbeden bu sayede kurtulmuştu.
Bedeni acılar içerisindeyken Beliz zorlukla gözlerini açtı ve arabanın içerisinde baş aşağı durduğunu fark etti. Etraf fazlasıyla karanlıktı fakat bulunduğu ortamı az çok görebilecek kadar da aydınlıktı. Burnuna dolan benzin ve kan kokusu birbirine karışıyordu her nefes alışında.
"A-anne..."
Konuşmak istiyor lakin vücudunda ki yaralar ona acı verirken sesinin çıkmasına da engel oluyorlardı. Ters olarak asılı vaziyetteyken başını olabildiğince yavaş bir şekilde yanına çevirdi. Berk orada yoktu. Yerinde kocaman bir boşluk vardı sadece.
