Kod Adı: Mersin

Sustum

Hastaneden çıktığımızda Selim "Bir çalışandan adamımı aradım. Şimdi gelip bizi alacak," dedi.

"İyi bari. Daha fazla yürümek zorunda kalmayacağız," dedim.

"Buraya kadar kucağımda geldin." deyince sırıttım.

"Hastanede yanına gelmemi istemedin ama iyisin, değil mi?" diye sordu.

Hastaneye gerçek kimliğim ile giriş yapmıştım ve Selim ne kadar sahte soyadımı bilmese de her duruma karşı yalnız başıma giriş yapmıştım.

"İyiyim. Sadece doktora seni gösterip 'O ayağıma işedi, şu an acısı geçti.' demek istemedim." diye açıklama yaptım.

"Daha fazla işemek, idrar, çiş ya da buna benzer bir kelime duymak istemiyorum. Hayatımdaki en iğrenç aynıydı," dedi.

"Bir de beni düşün. Sen işeyen taraftın," dedim.

Selim gelen arabayı gösterdi ve "Adamım," dedi.

Araba önümüzde durunca Selim arka kapıyı açtı ve "Önden hanımlar," dedi.

"Eyvallah aslanım," dedim ve arabaya bindim.

Selim bu dediğime gülerken yanıma oturdu ve kapıyı kapattı.

"Eve mi süreyim Selim Bey?" diye soran adamın üzerine Selim "Başka yere," dedi ve bana dönüp "Evin nerede? Tarif etsene," dedi.

Gizli görevdeyken kaldığım evi tarif ettim.

"Evinin olduğu çevre pek iyi değil diye biliyorum. Evinde rahat edebiliyor musun?" diye sordu.

"Sadece Mersin'i alt edene kadar orada kalıyorum. Yoksa 3+1 şirin bir evim var," dedim.

"Bir gün ziyaret etmek isterim." deyince "Davet etmek şart oldu o zaman," dedim.

"Öyle oldu." diyerek gülen Selim kısa bir süre sonra "Mersin'e ne diyeceksin? Benim ölüm haberimi bekliyor," dedi.

"Bir şekilde hallederim. Sen sorun etme," dedim.

"Yine de bir şey olursa bana gel. Ben Mersin'i dizginlerim," dedi.

"Teşekkürler," dedim.

Selim kafasını geriye yasladı ve cebinden kolyesini çıkarıp "Ne kadar kaybetmemin sebebi sen olsan bulduğun için teşekkür ederim. Ayrıca beni geri hayata bağladığın için de teşekkürler," dedi.

"Sen de ayağıma..." diyordum ki Selim eliyle ağzımı kapattı ve "Sakın söyleme," dedi.

Ağzımdaki elini çektim ve gülerek "Sustum," dedim.