Kod Adı: Mersin

Polisler

Çarşıda dondurma yerken Selim yavaşça bana yaklaştı.

Ne yapmak istediğini anlamaya çalışırken Selim boşta olan elimi tuttu.

"Tamam, seviyorsun ama bu kadar da belli etme," dedim.

"Arabada elime dokundun ya artık beni durduramazsın." diyen Selim'e gülerek cevap verecektim ki fark ettiğim şey ile duraksadım.

"Ne oldu?" diye soran Selim'e "Saat iki yönünde sivil polisler var. Telsizle konuşuyorlar. Muhtemelen başkaları da var," dedim.

"Siktir." diye mırıldanan Selim ile polisler bizi fark etmiş olmalı ki bize doğru yürümeye başladılar.

"Beni rehin al," dedim ve dondurmamı ne kadar istemesem de çöpe attım.

"Ne diyorsun?" diye soran Selim'e "Beni kalkan olarak kullan ve tabancanı kafama daya," dedim.

"Seni de vurabilirler." deyince "Beni vuramazlar. Dediğimi yap!" dedim.

Selim dondurmasını benim gibi çöpe attıktan sonra kolunu boynuma dolayıp arkama geçti.

Tabancasını kafama dayarken polisler yanımıza geldi.

Selim'e "Ne olursa olsun geri adım atma," dedim.

Saniyeler içinde polis sivilleri uzaklaştırırken silahlarını bize daha doğrusu Selim'e doğrultmuşlardı.

"Elindeki o silahı bırak!" diye bağıran polis memuru ile Selim "Adamlarına söyle, silahlarını bıraksınlar. Rehine ile birlikte buradan gideceğiz!" diye bağırdı.

Polis memuru bana bakınca derin bir nefes verdi.

Birkaç saniye sonra Selim'in kalbi kırılacaktı.

"Ajan Ada Aktaş. İyi misiniz?"

Selim "Siktir." diye mırıldanırken "Üzgünüm. Çok üzgünüm." diye mırıldandım.

Selim kolunu hafif gevşetirken boynumdaki kolunu tuttum ve beni bırakmasına izin vermedim.

"İyiyim. Geri çekilin!" diye bağırdım.

"Bunu yapamayız. Sizi kurtarmamız lazım." diyen polis memuruna "Bu bir emirdir! Geri çekilin!" diye bağırdım.

Polisler kısa bir tereddütten sonra silahlarını indirince Selim'e "Geri geri yürüyerek arabana gidelim," dedim.

Selim hareket etmezken "Lütfen, dinle beni." diye fısıldadım.

Selim bana cevap vermeyince "Selim, lütfen," dedim.

Selim geri geri yürümeye başlayınca ona uyum sağlayarak geriye yürümeye başladım.