Koparılmış Kalpler (+18)

Koparılmış Kalpler 54

Yumduğum gözlerimi birkaç saatin ardından şiddetli bir ağrıyla açtım. Verdikleri ilacın etkisi geçmiş olmalıydı. Buse gitmiş başucumda Savaş oturuyordu.

"Buse'yi sana temiz kıyafetler hazırlaması için yolladım." dedi odada dolanan gözlerimi gördüğünde.
Hafifçe başımla onayladım.

"Necdet sorgu için kapıda nöbet tutuyor. Şimdi yapmak zorunda değilsin, yollayabilirim."

"Ne kadar erken anlatsam o kadar iyi olacak sanırım." dedim. Filmlerde hep anılar tazeyken sorgulamanın daha sağlıklı olduğu söylenmez miydi? Hayatım da giderek bir filme dönüştüğüne göre ayak uyduracaktım.

Savaş onaylayarak dışarı çıktı ve Necdet kapıdan başını uzatarak müsade istedi.

Elinde kayıt cihazı ve not defteri olan bir komiserle içeri girdi. Birkaç klasik sorunun ardından benim eklemek istediğim bir şey var mı, diye sordu.

"Katilin bir Pınar köşesi var. Benim fotoğraflarım, hatta çamaşırlarımın olduğu bir köşe."

"Bu da ne kadar takıntılı olduğunun bir ispatı işte." dedi Necdet kadın polis memuruna not almasını işaret ederken.

"Kafamı karıştıran şey eşyalarımı nasıl ele geçirdiği. Evime kolayca girip çıkabiliyor olmalı."

Necdet kaşlarını çatıp araştıracağını söyledi. Neyi araştıracaksa? Kilidimi değiştirmeme rağmen sonrasında evime girmeyi başaran bir herifi nasıl araştıracaktı acaba?

Bulunduğum mekan, katilin konuşmaları gibi soruların ardından asıl soruyu sordu.

"Katilin fiziksel görünüşü ile ilgili ne söyleyebilirsiniz? İlk kaçırılmanızda olduğu gibi yine arkanızda mı durdu hep?"

"Hayır, başta şapka takıyordu ama onu tanımamı istediği için şapkasını da çıkarttı. "

Necdet şok olmuş gibi görünüyordu.

"Tanıdınız mı peki? Kimmiş?"

"Yağız. Karşı komşu oğlu. Annesi babam yüzünden intihar etmiş. Babamın onun babası olduğunu söyledi. "

Yüzündeki şaşkınlık yerini heyecana bıraktığında neşeli denebilecek bir sesle konuştu.

"Yani size yüzünü de gösterdi öyle mi? Hatırlıyor musunuz? Robot resmini çizdirecek kadar yakından görebildiniz mi?"

"Hem de her hücresine kadar hatırlıyorum." Dediğimde katilin yüzü zihnimde canlanmaya başlamıştı bile. Kabuslarıma konu olacak o yüzü uzun bir süre unutabileceğimi de sanmıyordum.

Necdet katil hakkında bir ipucu bulmanın heyecanını kenara bırakıp düşünceli bir hale geldi.

"Size yüzünü göstermesine rağmen hayatta mı bıraktı yani?"

Bunu neden yaptığını pek anlayamamış olsam da başımla onayladım.

"Peki Pınar Hanım, nasıl kurtuldunuz? Sizi bir hastane bahçesinde buldular. Oraya nasıl getirildiğinizi anlatır mısınız?"

Bilmediğim şeyi nasıl anlatacaksam!

"Hatırlamıyorum. En son hatırladığım şey katil yanımda oturuyordu. Sözlerine çok sinirlenmiştim. Sonra şiddetli bir sancı hissettim ve kanamamın olduğunu gördüm. Bana bir şey olmasına izin veremedi sanırım. Ben bayıldığımda beni çıkarıp hastaneye bırakmış olmalı."

Necdet duyduklarına sevinmemiş görünse de robot resim için en kısa zamanda bir uzmanın geleceğini söyleyip dışarı çıktı. Diğer polis memuru da defterine son cümlelerini yazıp baş ucuma geldi.