BELA

•Bölüm7•

Merhabalaaar 🦋

Satır aralarına yorum bırakmayı unutamayın.

Yıldızı da parlatırsanız çok makbule geçer ❦

Okumaya başladığınız saati buraya bırakır mısınız?

İyi okumalar~

***

Bazen öyle bir rüzgar eser ki bütün acılarımız, kırıklarımız, yıkımlarımız uçsun gitsin diye. Biz onu bizi yıkacak diye beklerken bir bakarız ki artık eskisinden daha da güçlüyüz...

Hani sürekli yıkılıyoruz ya koca bir bina gibi çöküyoruz, öyle depreme filan da gerek olmuyor. Bir insanın bir lafı yetiyor çoğu zaman. Öyleyken bile enkazın altında hep kalıveriyoruz.

Bir kurtuluş bekliyoruz, belki de bir son.

Gece uykum bir anda bölünürken üstümdeki yorganı atarak yattığım yerden elim kalbimde doğruldum.

Komidinin üzerinde olan abajuru açarak gözlerimi ovuşturdum.

Birkaç saniye etrafı alık alık süzüp saçımı kaşıdım.

Şükür ki baş ağrım akşamki gibi şiddetli değildi. Fakat şimdide midem bulanıyordu, midemin bulantısı ile yüzümü buruşturdum. Bugün doğru dürüst beslenmediğim için midem bulanıyordu. Yeteri kadar sıvı tüketmediğim içinde başım ağrıyordu.

Ayaklarımı yataktan sarkıtarak ayağa kalktım. Hâlâ şarjda olan telefonuma gözlerim kayarken telefonumu şarjdan çıkararak saate baktım.

Gecenin iki buçuğuydu. Yine iyi uyumuştum.

Telefonumu komidine geri bırakıp banyoya girdim. Yüzümü yıkayıp kuruladım. Saçlarımı açıp serbest bıraktım. Saçlarımı ellerim ile dağıtıp banyodan çıktım.

Gidip bir şeyler atıştırıp yeniden uyuyacaktım. Uyandıktan sonra zor uyuyan bir insandım ama yapacak bir şeyim yoktu. Odadan çıkarak sessiz adımlarla mutfağa girdim. Evde ne ses vardı ne sedâ. Evi aydınlatan, duvara asılı sarı ışıklı lambalar dışında her yer karanlıktı.

Mutfağın kapısını dikkatle kapatarak ışığı açtım. Gecenin bir yarısıydı ve ben kimseyi rahatsız etmek istemiyordum.Gözlerim dışarıda bekleyen korumalara kayarken sıkıntılı bir nefes aldım. Onlarında işi zordu. Gece, gündüz,yaz,kış demeden çalışıyorlardı. İçinde iyi olanda vardı kötü olanda.