💋22💋

3K 252 8
                                    

Despues de ver dejado a jennie sola debía hacer algo, pero como hacerlo no tenía ni la menor idea de cómo comenzar.

Paro el auto en seco, golpeando su rostro de manera pesimista contra el volante no había nada que pudiera hacer y aún así tuvo las agallas de ir a gritarle a jennie como fue posible que se atreviera a tanto, en ese momento solo sentía irá y ahora se habia hido y desaparecido ya no tenía por que luchar jennie siempre fue suya pero el destino la separó de ella.

Ahora no sabia que haría no había autos a su alrededor y había quedado en soledad de nuevo pero estaba agitada y agotada por cada suceso que paso.

¿Quizás su primer paso sería el inicio?.

Ahora lo más importante sería saber quién es jeon jungkook...

A lo lejos llegaban al parque jungkook y namjoon en un taxi todo el transcurso había sido en silencio nadie había hecho ninguna palabra y jungkook no dejó que nam tocara a la pequeña, por fin el taxi paró en el lugar jungkook fue quien bajó primero y nam después pagó, agora ambos se encontraban en el parque y jungkook aun no quería hablar con el.

—Tanto me odias jungkook— por fin hablo nam pero aun así no respondía seguramente era cierto lo odiaba demasiado.

—Jungkook nunca quise lo que sucedió con nuestra madre no regrese por que no podía hacerlo comprendeme —

Volvió a hablar nam intentando tomar la mano de jungkook quien comenzaba alejarse de él.

—por favor di algo, soy tu hermano—

Y jungkook se volteó a mirarlo.

—Tú no sientes lo que yo hice nunca quisiste a mamá de la forma en la que yo lo hice, no te mientas a ti mismo fingiendo ser amable—

Grito a nam frente a todos los que pasaban por ahí cada uno logró oír lo que dijo algunos no les importo y solo pasaban mirándolos de mala manera otras personas continuaban mirando observando la función que armaban.

—Como puedes decir eso jungkook, también fue mi madre— respondió mirándolo nam sus ojos ya habían comenzado a picar tenia razón nunca estuvo con su madre ahora estaba aquí y quería arreglar lo sucedido.

—No te quiero aquí nam, tampoco te necesito, por que yo no tengo un hermano— esas palabras lograron estrujar su corazón no quería creer lo que acababa de escuchar, pero simplemente las palabras la palabras ya habían sido dichas y hechas y ahora solo eran esparciadas por el viento y siendo golpeadas contra su cuerpo como miles de cuchillas afiladas traspasando su alma.

—Re-retractate jungkook, sabes que no es cierto yo estoy aquí ahora y sabes que te quiero— hablaba namjoon buscando Consuelo en si mismo sabiendo que jungkook nunca negaría algo antes dicho por el.

—jungkook tu eres mi hermano, no puedes dejarme aquí, de esta manera sufriendo por ambos— se negaba a dejar de sonreír aunque claramente ya se encontraba vacío solo necesitaba su abrazo y su perdon, pero este jamás llegaría.

—Nam es hora de que te vallas, nunca nadie te necesito aquí— hablo jungkook queriendo dejarlo ahora ahí claramente no necesitaba seguir de esa manera, pero al momento en que se iba a alejar namjoon sostuvo uno de sus hombros con cuidado por que aún seguia cargando a la pequeña.

—No me iré jungkook, estaré aquí esta que  me perdones aunque eso me lleve toda una vida—

—Hazlo  no me importa tu puedes hacer lo que quieras solo no vuelves a acercarte a mi hija ni a jimin— sostuvo a la pequeña con tan solo una mano para golpear la mano de namjoon y poderes alejar de ahí.

Apenas habían salido namjoon y jungkook del edificio*.

jimin y taehyung se quedaron solos y lo que vine después fue un abrazo acompañado de muchas lágrimas y palabras que pedían perdón sin entender nada jimin solo abrió sus brazos y escucho cada una de las palabras que decía.

—Te amo jimin— hablo por fin taehyung mirando a jimin de manera directa.

—Se que esta mal pero lo hago— jimin lo miro confundido pero quizo evadir el tema como siempre hacia con cada cosa—Tae no juegues con eso, no es gracioso— intento separarse de él pero taehyung mantuvo sus brazos aferrados sosteniéndolo y sin dejar que se fuera.

—Tae, ¿puedes soltarme?— pregunto jimin sintiéndose imcomodo por toda esa cercanía en la que estaban.

—no jimin, escúchame— ordeno

—yo te amo y no quiero callarlo más, te amo tanto como pudiera llegar a hacerlo de una manera que ni siquiera puedes llegar a comprender, siempre estuve para ti y odio a jungkook por que el consiguió lo único que yo no pude hacer por que el te consiguió se ganó tu corazón y eso es lo único que yo deseo, no quiero que el siga lastimandote de esta manera jimin—

Jimin miraba hacia cualquier otro sitio intentando hacer de lado todas esas palabras realmente no quería escuchar haría de cuánta que eso no pasó como siempre hacia con las cosas  ahora no deseaba sufrir por alguien más.

—No quiero que te alejes de mi por todo esto que estoy diciendo jimin, mírame a los ojos ahora— con una mano libre mientras la otra lo aferraba de su cintura a su cuerpo, tomo su mentón y lo hizo mirar frente de el.

—solo confía en mi esta ultima vez en lo que te diré, de la manera en que fui capaz de decirte todo mi amor por ti, te diré que se por que jungkook no llegaba a casa todas esas noches que pasaban a verla llorando por el yo lo se jimin solo escúchame y confía en mi—

—Tae por favor no sigas, tu no sabes nada todo esto es una mentira dime que no me amas dime que es una mentira todo esto— hablo entre lágrimas intentando no mirar hacia sus ojos pero simplemente no podía hacerlo.

—Yo también deseo que esto fuera falso pero no es así yo te amo jimin y por que te amo aunque sufras por esto te dire la verdad, jungkook te esta engañando—

—Engañando.....— susurro jimin un poco incrédulo.

Por su lado ahora jungkook subía el elevador.

Por su lado ahora jungkook subía el elevador

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

13/14...

Perdón se me hizo tarde pero.

¿Valió la pena?

Drama (Kookmin)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon