Sing For Me || Vkook [ON PAUSE]

XVII

Taehyung

Ο Jimin κάθισε δίπλα μου, στην θέση του συνοδηγού. Κοιτούσε με επιφύλαξη τους χώρους του αμαξιού καθώς τοποθετούσε το σακίδιό του στα πίσω καθίσματα, μέχρι που τα μάτια του προσγειώθηκαν στα χέρια μου.

"Τι;", αναρωτήθηκα.

Μου έκανε νόημα προς την κατεύθυνση που κοιτούσε, έτσι κοίταξα κι εγώ τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι.

"Δεν κατάλαβα", μουρμούρισα.

"Σίγουρα δεν θα σκοτωθούμε;"

"Jimin, έχω δίπλωμα οδήγησης εδώ και τέσσερα χρόνια", δυσανασχέτησα.

Άφησε μία ανάσα ελεύθερη και ακούμπησε την πλάτη του πίσω στο κάθισμα. "Είμαι κουρασμένος."

"Το ξέρω. Για αυτό άλλωστε προσφέρθηκα να σε πάω σπίτι σου", είπα καθώς έβαζα μπρος την μηχανή του αυτοκινήτου και βγήκα στον δρόμο.

Το επιφυλακτικό ύφος υποχωρούσε από το βλέμμα του καθώς γελούσε στα λόγια μου. Χαμήλωσε το παράθυρο δίπλα του. Κρύος αέρας πλημμύρισε το όχημα, αντικαθιστώντας την θερμή ατμόσφαιρα. Του έριξα ένα πλάγιο βλέμμα. Ήταν ιδρωμένος εξαιτίας των μαθημάτων, δεν νομίζω πως ο κρύος αέρας είναι ιδανικός αυτήν την στιγμή.

"Νόμιζα πως προσφέρθηκες επειδή ήθελες να μιλήσουμε."

"Και για αυτό", παραδέχτηκα γυρνώντας τα μάτια στον δρόμο. "Καλύτερα να κλείσεις το παράθυρο, θα κρυώσεις."

"Μην φοβάσαι Taehyungie, θα ζήσω."

Η διαδρομή ως το σπίτι του Jimin κύλησε με εκείνον να μιλάει για το όνειρό του να ανοίξει στο μέλλον μία δική του σχολή χορού και εμένα να μένω σιωπηλός. Ήξερα πως αν μιλήσω και ρωτήσω για τον Jungkook θα κατέστρεφα την στιγμή που μοιράζομαι με τον φίλο μου. Αυτό δεν το ήθελα με τίποτα.

Στο τέλος ζορίστηκα λίγο να βρω το σπίτι και σίγουρα οι οδηγίες του Jimin δεν είναι ακριβής. Τελείως αποπροσανατολισμένο αυτό το παιδί.

"Βάλε τα κλειδιά στο τραπεζάκι", μου είπε αφού φτάσαμε στο διαμέρισμά του. "Καφέ;", φώναξε από το δωμάτιό του.

"Δεν θα με χάλαγε", απάντησα καθώς τοποθετούσα τα κλειδιά εκεί όπου επιθυμούσε.

"Φτιάξε μόνος σου, είμαι πτώμα!"  

Δυσανασχέτησα στα λόγια του και ταξίδεψα με το βλέμμα μου στο ανάκατο σπίτι του. Δεν είμαι σίγουρος αν τα χρώματα των επίπλων ακολουθούσαν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, αλλά σίγουρα είχαν καλύψει όλες τις αποχρώσεις του καφέ. Προχώρησα στην κουζίνα, όπου παραδόξως ήταν τακτοποιημένη, σχεδόν σαν να μην μαγείρευε ποτέ ο ίδιος.