Sing For Me || Vkook [ON PAUSE]

XIV

Jungkook

Αισθάνομαι άσχημα. Ταυτόχρονα, αισθάνομαι άσχημα που αισθάνομαι άσχημα.

Δεν θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτός που αισθάνεται έτσι. Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου πως δεν έκανα τίποτα κακό, πως δεν φταίω εγώ. Μακάρι να μπορούσα να το πιστέψω κιόλας. Τιμωρώ τον εαυτό μου χωρίς να ευθύνομαι.

Νιώθω πως έχω προδώσει κάτι ιερό. Στο μυαλό μου όντως το έχω προδώσει. Ο Taehyung, όμως, δεν θα μπορούσε να το γνωρίζει αυτό. Και πάλι! Δεν είχε δικαίωμα να με φιλήσει, είτε το γνώριζε είτε όχι. Με έπιασε απροετοίμαστο. Ήταν το τελευταίο που περίμενα να κάνει εκείνη την στιγμή. Προτιμούσα να νιώσω την μπουνιά του να προσγειώνεται στο πρόσωπό μου παρά τα χείλη του. Το μισώ τόσο πολύ αυτό που μου δημιούργησε ο Taehyung. Αυτήν την σύγχυση, την αστάθεια των συναισθημάτων μου.

Άνοιξα την λάμπα δίπλα στο κομοδίνο και κοίταξα το ρολόι. 3:34 τα μεσάνυχτα.

Δυσανασχέτησα.

Σε λιγότερο από δύο ώρες ξημερώνει, αλλά εγώ δεν έχω κλείσει μάτι.

Δεν έχω την δύναμη να πάω στην δουλειά το πρωί. Ίσως ζητήσω να πάρω ρεπό. Θα είναι η πρώτη φορά, οπότε δεν νομίζω να υπάρξει πρόβλημα. Το χρειάζομαι όσο τίποτε άλλο.

Καθώς σηκώθηκα το πρωί από το κρεβάτι, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τηλέφωνο στην σχολή. Η εύθυμη φωνή της Sumi στο ακουστικό ήταν το πρώτο πράγμα που κατόρθωσε να με κάνει να χαμογελάσω από χθες.

"Είσαι καλά;"

"Ναι, καλά είμαι. Εσύ θα έπρεπε να είσαι στο σχολείο τώρα."

Γέλασε. "Είναι Σάββατο, oppa."

"Σωστά." Το ξέχασα. "Ήθελα να ζητήσω κάτι."

"Εννοείται."

"Θα μπορούσα να πάρω ρεπό σήμερα;"

Ακολούθησε για λίγο σιωπή. Το μόνο που άκουγα ήταν το πληκτρολόγιο και το ποντίκι του υπολογιστή.

"Ναι, θα ζητήσω από τους υπόλοιπους να καλύψουν την θέση σου."

Χαμογέλασα. "Ευχαριστώ Sumi."

"Είσαι άρρωστος;"

"Όχι, απλά κουρασμένος. Θα τα πούμε από Δευτέρα."

Κλείσαμε την κλήση και έπεσα με την πλάτη ξανά στο κρεβάτι. Θα έπρεπε να σηκωθώ μα ξαφνικά τα βλέφαρά μου φάνηκαν βαριά, πιο πολύ από πριν, και έκλεισαν.

---

Ξύπνησα έχοντας πάρει αγκαλιά τα παπλώματα του κρεβατιού. Πρέπει να ήταν ακόμη νωρίς, αφού ο ήλιος έξω από το παράθυρό μου βρισκόταν λίγο πιο ψηλά από την ανατολή του. Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο. Είχε περάσει μονάχα μία ώρα από την στιγμή που αποκοιμήθηκα.

Αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κατευθύνθηκα στην τουαλέτα όπου έπλυνα το πρόσωπό μου με κρύο νερό. Αναλαμπές πέρασαν από το μυαλό μου καθώς κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Μικρές, θολές αναμνήσεις που είχα προσπαθήσει τόσο πολύ να κρύψω στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Το ντροπαλό χαμόγελο, η μικρή ελιά κάτω από το μάτι, η συνήθεια να μου πετάει νερό κάθε πρωί που σηκωνόμασταν από το ίδιο κρεβάτι στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχαμε ξαπλώσει μαζί.

Νόμιζα πως ήταν χαρούμενος.

Όντως, πίστευα πως ήταν χαρούμενος μαζί μου.

Έτσι έδειχνε, τουλάχιστον. Έδειχνε ευτυχισμένος.

"Μαλάκα."

Αν δεν ήταν αυτό το γαμημένο φιλί δεν θα θυμόμουν εκείνον. Δεν θα ένιωθα πως πρόδωσα όσα περάσαμε μαζί. Δεν θα ένιωθα τόσο μαλάκας.

Σκούπισα το πρόσωπό μου και κατευθύνθηκα στο τελευταίο συρτάρι της ντουλάπας μου. Είχα τόσο καιρό να ξεθάψω αυτές τις φωτογραφίες. Μόλις τις κράτησα στα χέρια μου, τα δάχτυλά μου άρχισαν να τρέμουν. Κοιτούσα τα χαμογελαστά πρόσωπά μας και έφερνα στο μυαλό μου τις στιγμές που τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες. Τις περισσότερες μας τις είχε τραβήξει ο Jimin. Κάποιες άλλες τις τραβούσε εκείνος, μόνος του, κάθε φορά που ξυπνούσα τα πρωινά πιο αργά από εκείνον. Του άρεσε να με κοροϊδεύει κάθε φορά.

Φύλαξα τις φωτογραφίες και τις έκρυψα για μία ακόμη φορά στον πάτο της ντουλάπας.

Με πλήγωσε, τον πλήγωσα, δεν κατόρθωσα να τον κάνω χαρούμενο. Όπως και να είχαν τα πράγματα, ήξερα πως ο Yugyeom ήταν η αδερφή ψυχή μου.

_____________________

Ξέρω πως ίσως να μην έχετε καταλάβει, αλλά θα καταλάβετε στην συνέχεια την σχέση του με τον Yugyeom. (Aν δεν έχετε καταλάβει ομπβιουσλι... τέλος πάντων, καταλάβατε τι εννοώ) :)