Onun bu Dünya'da abileri ve silah arkadaşlarından başka kimsesi yok. Öz erkek kardeşi annesi ve babasını, Arıkan ailesini, sadece 9 yaşında bir çocuk iken bir yangında kaybetmiş. Daha sonra onun her şeyi olan abilerinin anne ve babası, Arslan ailesi...
Meleğimi hastaneye getireli bugün tam tamına 8 ay olmuştu. Ben onunla doğacak çocuklarımızın , yaslanarak günlerimizin hayalini kurarken artık onun bu hastane odasından sapasağlam çıkacağı günlerin hayalini kurmaya başlamıştım.
En mutlu günümün kabusa döndüğü gün 4 kurşun girmişti etmişti güzelimin bedenine. 2 tanesi karın boşluğuna , 1 tanesi koluna diğeri ise göğüsüne isabet etmişti.
Gözlerimin içine bakarken beyazdan kırmızıya dönen gelinliği ile yere yığılışı gözlerimin önünden gitmiyordu.
Her gözümü kapattığımda yeniden yaşıyordum o lanet anı. Bu yüzden 8 aydır neredeyse doğru düzgün hiç uyuyamamıştım. Ya yorgunluktan bayılıp kalıyordum ya da bir köşede sızıp kalıyordum.
Doktorlar bir çok kez artık vazgeçmemizi ve fişini çekmek için onay vermemizi istiyordu fakat ne ben ne de abileri ve arkadaşları onay veriyordu.
Kuzey ve Güney de benden farksızdı. Aylardır hastanedelerdi. Dönüşümlü olarak eve gidip duş alıp biraz uyuyor ve geri geliyorlardı. Karan da onlar gibi çoğu zaman buradaydı.
"Oğlum."
Babamın seslenmesiyle dudaklarımın arasındaki sigarayı parmaklarımın arasına alıp uykusuzluktan kızarmış gözlerimle ona döndüm.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Sahi daha önce dudaklarıma bir kez bile degdirmediğim sigarayı 8 aydır her boş anımda içiyordum...
"Doktor geldi mi kontrole?"
"Yok daha kontrole gelmedi ama birazdan gelir. Çıkacak mısın yukarıya?"
"Evet. Doktorla ben konuşayım bu sefer. Yukarıda kim var?"
"Kuzey ile Karan var. Güney duş almak için evine gitti."
"Tamam bende çıkarım şimdi. Sen eve git annem bekler."
"Yarın yine gelirim ben. Sen ne zaman eve gelirsin? Oğlum kaç aydır oteldesin. Eve gel artık."
"Zeynep olmadan o eve girmem ben." Deyip elimdeki sigarayı yanımdaki çöp kutusuna bastırarak söndürdüm ve ayağa kalktım. Ardından devam ettim.
"Israr etme." Dedikten sonra hastaneye girdim.
Asansöre ilerlerken hemşirelerin benim hakkımda konuştuğunu duyuyor ama umursamıyordum.
Koskoca Ağa'nın nasıl bu hale geldiğinden bahsediyorlardı. Aylardır takım elbisenin aksine eşofman , t-shirt ve birbirine girmiş saç sakalım ile hastanede dolanıyordum.
Asansörün önüne ulaştığımda kapanmak üzere olan kapının arasına ayağımı uzatarak tekrar açılmasını sağlayıp boş asansöre bindim ve yoğun bakım katına bastım.
