OVERFLOWING INKS [COMPLETED]

KABANATA 21

When I received a message that Worth would pick me up, I fixed myself immediately. I forced myself not to cry again, too many tears since yesterday. Even though the swelling of my eye was obvious I just put light make-up. Ally also left so I forced myself to stay calm so I wouldn't cry anymore.

I just waited for Worth in the waiting shed. I've been feeling pretty bad since the other day when I found out that mama can't come home. Tapos iiyakan ko pa rin pala kahit uuwi na siya kasi nabalitaan niya lang ang mga kapatid ko umuwi kaagad siya samantalang special occasion ko hindi.

She's unfair. They are all unfair.

When Worth's car stopped, I immediately went to the other side and got into the passenger seat. He turned to me and then kissed my cheek. I just smiled at him and he never spoke again.

He drove quietly. Panay ang tingin niya sa gawi ko but I remain leaning out the window while looking outside.

"You need to eat. We'll go to eat, babe. What do you want? Where do you wanna eat?" sunod-sunod niyang tanong.

"Kahit saan," walang gana kong sagot.

He ordered a lot of foods but I can't eat them properly. Hindi ko man lang maramdaman ang gutom, wala akong ibang maramdaman. Gusto ko sa unit lang pero baka dimiretso doon si mama o baka nag-eexpect lang din na naman ako.

Nagulat ako ng tumabi sa akin si Worth. Dala niya ang upuan niya saka niya ako isinandal sa dibdib niya at hinaplos ang buhok ko na naging dahilan upang tuluyan ng tumulo ang mga luha ko na kanina pa nagbabadyang tumulo.

"Hush... I'm here. Iyak ka lang, andito lang ako. Nbs tayo after, date tayo doon. Sabi mo ililibre mo ako ng libro, doon tayo didiretso."

Hinayaan niya ako habang nakayakap sa kanya. Magkahawak kami ng kamay ng pumasok kami sa NBS, naghanap kami ng historical novel. Kumuha ako ng isang bundle ng gusto siya naman ay pumili rin ng isa kasi libre ko raw. Kumuha rin ako ng isa pa for Ally.

Habang pinapadausdos ko ang kamay ko sa mga libro ay bigla namang sumilip si Worth sa kabilang shed habang nakangiti. Napailing na lang ako sa asta niya.

"I love you," he mounted that's why I smiled a bit. "Ganda naman ng baby ko. Smile na."

N

ang tumabi na siya sa akin ay hinawakan niya ang kamay at sabay na kami dumiretso sa cashier para magbayad. Hindi niya pinapakawalan ang kamay ko at panay ang panghalik niya sa ulo ko.

"Stop it," saway ko pero ipinatong niya pa rin sa akin ang braso niya. "Worth!"

He chuckled that's why it irritates me so much. I don't know why.

"Where do you wanna go after this?"

"Iuwi mo na lang ako."

"Woah! Easy there, Neng. Wala pa ako naipapatayo na bahay, wala pa ako trabaho. Kaunti pa lang ipon ko." Tiningnan ko siya na tila nagtatanong. "Hindi pa kita maiiuwi, dapat kaya na kitang buhayin pag-iniuwi na kita."

Halos umakyat ata ang dugo ko sa pisngi ko. Napatingin ako sa mga kasabay namin na nagpipigil ngumiti at tila kinikilig. Medyo tinampal ko si Worth at umakto naman ito na parang sobrang sakit ng ginawa ko.

Nang makalabas kami ay kita ko ang dami ng missed call ni mama pero kaagad ko itinago ang phone ko ng palapit na ulit si Worth at may dalang ice cream.

Matapos niyang maiabot sa akin ang isa ay sabay kami naglakad papunta sa sasakyan niya. Sa loob na ng sasakyan namin tinapos ang pagkain ng ice cream habang nagpapatugtog siya ng kanta gamit ang phone niya.

Nang makita ko ang unti-unting pagpatak ng ulan ay pinagmasdan ko lang ito. "Tulog tayo, Neng. Maya na tayo umuwi," sabi ni Worth habang inaadjust ang upuan niya. "Masarap matulog eh." Ngumiti lang ako sa kaniya saka ko iniadjust ang upuan ko.

He is good looking, tall, sharp-featured, well built, balanced weight, intelligent. Sana all, clear skin. I laughed at what I noticed so I just looked back at the window. When I felt my phone vibrate I saw my mother is calling.

"Oh?" paunang salita ko. "Bakit po?"

[Where are you?]

"I'm busy. Malolowbat na pala ako, Ma. Sorry ah, sige po bye."

Siguro ay nasa unit ko siya o baka naman nakipagkita na sa anak niya. I closed my eyes because of pain and sadness keeping on my heart. I felt a pang on my chest whenever I felt like I am all alone.

I don't know how many hours I slept. I woke up to find that we were in front of the parking lot near my unit's building. Worth was just looking at me so I fixed my hair then took the mirror from my bag and fixed my hair properly. This is so embarrassing. I heard him chuckled thats why I glared at him.

"Quarter to 7 na, Neng. Hindi kita ginising sa sobrang pagod mo at puyat siguro. Want me to accompany you tonight?" I immediately shook my head. I don't know what am I going to face in my unit tonight. "Sure ka? Sa living room ako matutulog."

"It's okay. I am fine. No need to worry. I'll keep going, I need to rest again." He sighed but he smiles again. "T-thank you," I said before I wave my hands to say goodbye.

Ang bigat ata ng paa ko. Mabibigat ang hakbang ko hanggang sa makita ko na wala naman pala naghihintay sa akin sa labas. Dumiretso ako sa loob ng unit ko. Binuksan ko ang ilaw saka nahiga sa sofa. Nang ipipikit ko na sana ang mga mata ko ay siya namang pag-ingay ng kumakatok.

Tinatamad man ay pinilit ko tumayo at laking gulat ko ng sina kuya Ace at kuya Aidan ang nadatnan ko kaya nginitian ko sila pero sila walang reaksyon kaya nagtaka ako.

"May kailangan kayo sa akin, kuya?" tanong ko. Hindi ko alam kung papapasukin ko ba sila. "Tsaka paano niyo nalaman unit number ko?"

Napatingin ako sa likod nila at nakita ko si mama kaya napangiti ako ng mapait. "Ma, u-umuwi pala talaga kayo? Akala ko joke lang ni Ally eh. Totoo pala," sarkastiko kong sabi.

"Kuya Ace,  kuya Aidan mama ko nga pala." Turo ko kay mama. "Ma, sina kuya nakasama ko kahapon sa graduation ko. Wala kasi kayo eh, lagi niyo na lang ako hinahayaan mag-isa," sabi ko habang tumutulo na ang mga luha ko.

"A-anak, I'm s-sorry."

"Okay lang, Ma." Huminga ako ng malalim saka ibinalik ang paningin sa dalawa. "Pasok kayo, andito naman si mama." Tatalikod na sana ako ng yakapin ako bigla ni kuya Aidan.

Napatingin ako kay kuya Ace bago kay mama na ngayon ay may katabi ng isa pang lalaki. Nangunot ang noo ko at pilit ko inaalala kong kilala ko na siya. Ako mismo ang lumayo kay kuya Aidan at nilampasan ko silang magkapatid para lumapit kay mama.

"Ma."

"A-anak, s-sila ang mga kuya mo." Turo niya kina kuya Aidan at kuya Ace. "Anak, I'm sorry. P-papa mo nga pala." Turo niya sa kararating lang na lalaki.

"Ma, ano ito? S-sure ka?" gumagaralgal kong tanong.

Lumapit sa akin ang lalaki saka kaagad ako niyakap. "I'm sorry, anak. Hindi ko alam, I'm sorry."

"Ma?" umiiyak kong tanong.

"Anak, ang alam ng papa mo patay ka na. I'm sorry." Parang pinipiga ang puso ko sa mga nalaman ko. "Wala ako sinabi tungkol sayo sa papa mo. Ang alam niya p-patay ka na. Tinago ko ang lahat, kasi baka pati ikaw kunin ng papa mo sa akin."

All this time akala ko hindi ako mahal ni papa kasi ni hindi man lang siya nagparamdam. All this time akala ko wala siyang pakilam sa akin. Ang unfair naman ni mama, ang unfair-unfair niya. Bakit kailangan ako yung maghirap? Bakit ako na lang parati?

Ano bang ginawa kong mali? Bakit lagi na lang ako? Ako naman parati yung nahihirapan eh.

-------------------------------------------------------------