Owned And Treasured ✔︎

Chapter 37

OFFICIALLY

CRYSTAL

“Babe, ʼdi ba you told me you hate me?” I pouted to him. Nagsasalin kasi siya ng wine sa baso ko habang ako naman ay abalang abala sa panonood ng TV series.

“Sino si babe?” tanong nito sa pabirong paraan saka natawa ng mahina.

Nagsalubong ang kilay ko. “Babe naman e! Ikaw ʼyung babe ko! Ewan ko sa ʼyo.”

“Aww, Calvin ʼyung pangalan ko hindi babe.” sabi pa niya sa panunuksong paraan naman ngayon.

Abaʼt ang lalaking ʼto napakatuso!

“I hate you too.” I pouted again and crossed my arms when I put my glass on the center table.

Tinignan ko na lang ang ginagawa niya kahit ang ginagawa lang naman niya ay nanonood. Maya maya ay lumingon siya sa akin nang mapansin niyang nakatingin ako sa kaniya.

“Diamond, alam kong gwapo ako.” he smirked while narrowing his face to me.

Namula ang mga pisngi ko nang mapansing mas maiksi pa sa isang dangkal ang distansya ng mukha namin.

“Sino si Diamond? Babe...” I tried to imitate him. Nang makita kong ngumuso rin siya ay natawa na lang ako ng malakas. “Iʼm just kidding, ito naman ʼdi mabiro.”

“So by the way about sa tanong mo—yes. I told you I hate you when we first met.” sambit niya saka binaba ang baso saka tumabi sa akin. Inakbayan niya ako at niyakap. “I hate you back then because youʼre so kind.”

“Babe...”

“Itʼs true, at nahulog ako sa ʼyo dahil sa kabaitan mo, itʼs like the more you hate, the more you love is not a myth any less.” he smiled at me and closed his eyes in front of me. I sighted those long lashes and his thin lips but pinkish and kissable.

“Oh really, babe?” I muttered. Then I took a glance at his lips. “Can I kiss you?”

“You canʼt just kiss me that easily.” and now he opened his eyes and grinned to me. “Come on babe and own me.”

“How can I own you when you already owned me?” I replied and admitted, ironically.

“Youʼre saying you are owned by a Scottsdale?” he assured and I nodded to him. We smiled at a glance. “Great, now, letʼs go.”

Nagtaka naman agad ako sa sinabi niya. Ito na naman siya bigla biglang mag-aaya na pumunta sa kung saan e wala akong ideya kung saan kami maaring magpunta. May kutob ako na maganda ang pupuntahan namin at magiging masaya kami pareho sa kung ano man ang gagawin namin doon. Napangiti ako bigla nang walang dahilan. Parang ʼyung puso ko ay nasasabik nang wala namang sapat na dahilan.

“Where to?” kumunot ang noo ko.

“Just come with me, Iʼll make sure your night will make you sleep so sweetly.”

Tumango na lang ako sa kaniya at hinawakan na niya ang kamay ko. Sinuotan niya ako ng coat na sinuot ko kanina at ganoon din siya.

Maya maya pa ay lumabas na kami ng pinto at papunta sa labas ng gate. Napansin ko naman na hindi namin ginamit ang sasakyan niya. Kaya tinanong ko siya. “Arenʼt we gonna ride at your car?”

“Napakalapit lang naman ng pupuntahan natin, hindi na natin kailangang sumakay.” sabi naman niya at natawang mahina.

E hindi naman kasi niya sinasabi. He made me drive to confusion, tsk.

“Are we there yet?” I asked while heʼs pulling me gently to a certain direction. At bigla na lang kaming tumigil.

“Yes.” he nodded. Lumapad ang ngiti niya sa labi niya.