Owned And Treasured ✔︎

Chapter 31

SPECIAL GUEST

So two weeks had passed, hindi ko na binisita pa si Crystal sa ospital. Hindi ko kayang harapin ang mga kapatid ko roon. I lost the urge to show myself to them. I just need to move on now. Iʼll heal my self first because I suffered from too much pain.

Sa tuwing uuwi ako ng bahay ko, lagi kong naitatanong sa sarili ko na bakit hindi ko siya bisitahin sa ospital? Pwede naman akong bumisita nang wala ang mga kapatid ko roon.

“Hi Tyler!”

Napuno ang buong silid ng boses na iyon. It was way too loud to be only heard by just one person. Itʼs Alexandria again. I sighed. I felt like wala na akong magagawa. I felt so hopeless on her. Hindi na ata niya maiisipang tigilan ako.

Malakas at nakakarinding tunog ang nagmula sa heels na suot niya. Papalakas ito ng papalakas habang papunta siya sa akin. Sumilip na lang ako sa bintana habang sinusuot ang earphones na may nakaplay na music na nagmula sa cellphone ko. Ayaw kong makarinig ng kahit isang salita na manggaling sa kaniya ulit.

“Hey, look at me, Tyler.” sambit nito. Inilalapit ng pilit ang mukha sa akin.

Habang nakatanaw ako sa bintana ay kumunot ang noo ko nang maramdaman ang buhok niyang humaharang sa mukha ko. Mahina ko siyang tinulak nang ʼdi man lang tumitingin sa kaniya.

“Hey!” sigaw nito. Natawa na lang ako sa isip ko. Serves you right, huh.

Itinodo ko na ang volume sa earphones para masiguro kong wala na akong maririnig mula sa kaniya. Pero bago ko malakasan iyon, narinig ko ulit siya.

“Hello, my Bil!” aniya, tila may binabati na kakilala.

“Bil?” tanong ng kausap niya. I can hear their voices, itʼs so loud and clear and itʼs fucking irritating.

“Brother-in-law!” Masayang sagot naman niya.

Dahil sa sinabi niya napalingon agad ako sa gawi niya. Ah, kapatid ko pala iyon. Akala ko naman taga ibang course.

“What?” natatawang tanong ni Adrian. Kumunot ang noo ko. Heʼs gone crazy.

“Adrian, I have something to ask you later, hope it wonʼt cause you problems.” Sarkastiko ko siyang hinarap at kinausap.

Kumunot naman ang kaniyang noo kaya bigla na lamang ako natawa.

Tinanggal kong dahan dahan ang earphones at niligpit iyon sa case niyon. Tumayo ako at sinanggi si Adrian habang naglalakad ako palayo. I even stepped on Alexandriaʼs heels. That made her cry. What a freak.

Nang magring ang bell sa bawat sulok ng building ay napalabas agad ako ng kwarto. Inantay ko roon si Adrian. Maya maya ay natanaw ko na siyang papalabas na.

“So ano na naman ang sasabihin mo? Better make it fast and has sense.” he sighed at napakrus ang braso. Itʼs like the feeling of being interrupted.

“How is she now?” tanong ko.

“Doing well.” malamig na tugon naman niya.

Napairap naman siya nang mapansing bumabagal ako sa pagsasalita. “When will she get discharged?”

“Kagabi pa.”

“Bakit ʼdi mo ako sinabihan?”

“Kasi ayoko.”

Nagsalubong ang kilay ko sa ʼdi malamang dahilan hindi naman ako nagpapaapekto sa mga sagot niya pero kusa akong naapektuhan.

“How selfish of you?” I asked, sarcastically. Naningkit ang mata ko na tila sinusuri ang bawat detalye ng mukha niya. He was smirking all the time. May sakit ata siya sa labi niya kaya ganoon.