Ben Aşkı Ölümsüz Bilenlerdenim

1. Bölüm

6 Yıl Önce Bir Yaz Günü

Zeynep parmağındaki yüzüğe bakıp gülümsedi. Yüzüğünü dudaklarına götürüp öptü.

Gözlerini kapatıp mırıldandı.
" Allahım çok şükür. Sevdiğim adam nişanlım artık.."

Zeynep on sekiz yaşında başında  kavak yelleri esen saf aşık... Yavuz bir hırsızdı gönlünü çalan.  Kendi küçük, yüreği kocamandı Kınalının.

Esra nine oğulları ve kızını evlendirmiş; hiç de şaşmamıştı bulduğu  kısmetlerde. Hepsi mutlu ve çocukluydu.

Yavuz... En büyük torunu , ilk göz ağrısı.  Sevgide şımartılmış ama saygı da kusursuz eğitilmiş..

Esra nine yine yanılmazdı iki genç için ama zamanlaması yanlıştı. Aslında o da o kadar aceleci olmazdı lâkin mahallenin yeni mikserleri dedikodu kazanını  ateşe vermişlerdi.  Zeynonun bakışlarından tutmuşlar ,Yavuzun  onu koruyup kollamasından çıkmışlardı.

Yavuz Zeynep'e gelen lafları duyup esip gürlemişti mahalle ortasında.  "Sevmese yapmaz" dediler , "bunlar çoktan mercimeği fırına vermişler" dediler.." Düğünde Zeynep'e talip olan çocuğu bu yüzden   dövmüş " dediler. Dedilerde dediler ..

Zeynonun anası Esma bunları sineye çekmezdi elbet. Kızının yaşı da küçüktü.. Ama Esra nineye güvendi,  kızının gözlerindeki aşkı görüp sustu . Anası Refiye ninenin de payı büyüktü elbet.

Alelacele nişan yapıldı. Kınalı onsekizinde açmamış gonca , Yavuz yirmibeşinde deli dolu bir volkan...

Yavuz pek istekli olmasa da ninesine olmaz demedi. Kınalı okulunu okur , o da ekmeğini eline alırdı. Değişen sadece parmaklarındaki yüzüktü aklınca...

Bazen bunaldığını hissettiği ilgiden bazen aradığı sıcaklıktan dengesi şaştı delikanlının.  Ne tamam diyordu yüreği ne devam. Ne Zeyno benim diyordu ne bırakırım.  Belki de bu yaşta sorumluluk almak ağırına gidiyordu.

Aslında emek vermeden bulduğu saf sevgiydi belki de onu şaşırtan. Kınalı peşinde koşturmamış hiç naz yapmamıştı.  Yavuz ne dese peki diyen , ağzından çıkacak her sözü heycanla bekleyen saf âşıktı  ... 🤦‍♀️

Zeyno saçlarını düzeltti ayna karşısında.  Yavuz, Kınalı derdi renginden ötürü.  Bu lakap çok hoşuna giderdi .

Elleriyle sardığı yaprakları koydu bir borcama. Çıktı  evden. Merkezdeki galeriye geldi. Öğle yemeğindeydi belli ki herkes . Hiç ses seda yoktu .

Duyduğu seslerle çay ocağına yürüdü.

" Sağol Yavuz.. O kadar dolandım ki çarşıda.. Hararetimi aldı çay inanki ."

" Afiyet olsun Merve. " nişanlısının tok sesini duyup gülümsedi Zeyno. Bu adamın her birşeyine âşıktı zaten..😒😒🙈

" Zeyno senin gibi oturaklı bir adam için küçük değil mi ?" diyen kızla gülümsemesi dondu dudaklarında.  Adımlarını durdurdu .

" Yaşı küçük tabi.. Ama biliyorsun.. Mahalleli boş boş konuşunca.. " Derin bir iç çekti Yavuz.

" Mecburiyet yani.. Sevmiyor musun ?"

Uzun bir sessizlikten sonra duyuldu Yavuzun sesi.
" Bilmiyorum .. Aslında seviyorum ama .. Çok toy daha.. Bazen aşırı ilgisi çocukça davranışları... Of Merve.. Bazen..  Bunalıyorum herşeyden.  Başımı alıp gidesim geliyor "

Merve kapının önünde gördüğü karartıyla   sinsice gülümsedi. Sabah uğramıştı Zeynolara. Yaprak sardığını görmüştü. Yaprak illaki Yavuza sarılırsa Zeynep başına otururdu.

" Bu ikinize de haksızlık değil mi Yavuz ? Sen.. hislerinden emin değilsin. "

Yavuz elleriyle yüzünü sıvazladı oflayarak..

" Zeynep vazgeçmezse asla sözümden dönmem Merve. Ailemin başını yere eğmem. Çıktık bir yola.. Ama ... Böyle  ikilemde bir ömür geçer mı?"

Zeyno daha fazla dinlemedi . Dinleyemedi geldiği gibi sessizce çıktı gitti.Kimse o gün Zeynonun o galeriye geldiğini bilmedi. Bir kişi hariç... Merve...