Why didn't you tell me?

13.

Vanavond is het zover: een nieuw jaar! Connor en ik hebben afgesproken het gewoon samen te vieren in New York, op Times Square. Het hele plein gaat dan samen aftellen, om twaalf uur gaan er allemaal confettiekanonen af en natuurlijk the new years eve kiss. De rest van de dag gaan we niks bijzonders doen denk ik. Ik prik met een vork in een tosti en haal hem uit het apparaat. Dan leg ik het op het bord en doe er wat curry bij. Daarna pak ik het bord en loop naar Connor toe. Hij hangt onderuit gezakt op de bank Youtube video's te kijken. Ik schuif het bord voor zijn neus en krijg een dankbare blik terug. Gelukzalig neemt hij een hap. Ik loop terug naar de keuken en pak mijn eigen tosti's. Ik kruip op een stoel, zet mijn voeten op de rand en rust met mijn hoofd om mijn knieën. Voorzichtig neem ik een hap van m'n warme tosti. Allemaal gedachtes vliegen door mijn hoofd. Sinds Kerst doet Connor wat raar, zeker als het over zijn familie gaat. En het zit me behoorlijk dwars, maar ik wil er niet weer over beginnen, hij wil toch niks vertellen. Connor komt de keuken inlopen en stopt het vieze bord in de vaatwasser. Zonder dat ik het zelf echt door heb, glijdt er een traan over mijn wang. Ik zie dat Connor een glas pakt, de koelkast open trekt en zijn glas vol sap schenkt. Als hij zich omdraait en terug naar de woonkamer wil lopen, ziet hij mij zitten. ''Hey'' zegt hij zacht. Hij zet zijn glas neer en slaat zijn armen om me heen. Ik snik luid. ''Hey, hey rustig maar''. Connor wrijft zacht over m'n armen heen om me te kalmeren. Als ik wat gekalmeerd ben, pakt hij een stoel en gaat naast me zitten. Het blijft even stil. Zonder dat hij erom vraagt, vertel ik Connor wat er aan de hand is. ''Ik wil niet vervelend zijn, maar het zit me wat dwars dat je niet over je familie wil praten. Waarom is dat?'' vraag ik hem. Weer is het stil. Connor kijkt wat moeilijk. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren begint Connor dan eindelijk te praten. ''Het ligt wat ingewikkeld enzo.. Er is niet echt een goede uitleg voor.. Maar als je het graag wil, kan ik je wel een keer meenemen''. Connor kijkt nog steeds heel moeilijk, alsof het hem veel moeite kostte om dat te zeggen. Ik zucht. Zal ik hem een plezier doen en zeggen dat het niet belangrijk is? Maar voor mij is het wel belangrijk.. ''Graag. Kunnen ze vandaag nog denk je? Kan ik ze voor het nieuwe jaar nog ontmoeten..''.

Ik trek mijn jas aan en loop achter Connor aan naar de fiets. Hij gaat erop zitten en begint te fietsen, waarna ik met een aanloopje achterop spring. Mensen in auto's zoeven voorbij en kleine kinderen spelen een balspel aan de andere kant van de straat. Ik sla mijn armen om Connor's middel en leun zachtjes tegen zijn rug aan. Na een kwartier komen we in een lange straat aan. Connor mindert vaart en geeft mij de ruimte om van de fiets af te springen. Met de fiets in zijn hand loopt hij de stoep op en gaat in de richting van een groot, oud-uitziend huis. Ik loop achter hem aan en ga naast hem staan als we op de stoep staan. ''Daar gaan we dan'' fluistert Connor naar me. Ik knik en wacht tot de deur open gaat. Een klein, beetje mollige vrouw zwaait de deur vrolijk open. Gelijk vliegt ze Connor om de hals: ''Ooh wat heb ik je gemist!'' roept ze erbij. Ik sta wat ongemakkelijk af te wachten. Dan draait ze zich naar mij om en geeft me een hand. ''Hallo, wie ben jij?'' vraagt ze, een tikkeltje verbaasd. Mijn ogen schieten naar Connor. Hij bijt op zijn lip en kijkt weg. Zijn moeder weet niet eens wie ik ben! ''Ik ben Lucy, Connor's vriendin'' antwoord ik de vrouw vriendelijk. Haar gezicht verraad dat ze erg verbaasd is over dat antwoord. Waarom? ''Oke, leuk, komen jullie mee naar binnen?''. Met een vreemd voorgevoel loop ik achter Connor en zijn moeder aan de hal in.