Why didn't you tell me?

12.

Ik stap de koude winterlucht in en trek mijn koffer achter me aan. Ik draai me om en zwaai mijn familie uitgebreid uit. "Doei, ik zal jullie missen!". Dan loop ik weer verder en stap de trein in.

Ik geef mijn kaartje aan de conducteur en wacht tot hij hem gescand heeft. Hij geeft me het kaartje weer terug en glimlacht vriendelijk. "Prettige reis nog". "Dank u wel". Ik pak m'n laptop erbij en open een word-document. Ook in de vakantie ben ik nog met school bezig... Ik staar even naar het witte scherm. Ik moet een opstel schrijven over een conflict dat gaande is tussen Engeland en Scotland (lees mijn andere boek the games voor meer informatie hierover :D). Ik open google en zoek wat informatie op. Als ik dat gedaan heb, begin ik aan m'n opstel.

"Gelieve allemaal u riemen om te doen, we gaan ons klaar maken voor de landing". Ik rek me voorzichtig uit en wrijf in m'n ogen. Het land onder ons komt steeds dichterbij en ik voel hoe de wielen van het vliegtuig de grond raken. Als het vliegtuig goed en wel staat, maak ik mijn riem los en pak mjjn bagage. Ik loop het smalle trapje af, het vliegveld over en loop dan de aankomsthal binnen. Ik kijk even om me heen. Plots zie ik een hand wilt naar me zwaaien. Een lichtbruine kuif, een muts... Connor!! Ik ren op Connor af en vlieg hem in de armen. Zijn sterke armen voelen warm aan om mijn schouders. Het voelt heel vertrouwd. Ik adem zijn geur in en sluit even m'n ogen. Dan laat Connor me los en kust me. Het lijkt alsof de rest van de wereld langzaam verdwijnt en wij hier alleen staan.. Wauw. Dan laat ik Connor los en pak z'n hand. Hij glimlacht kort naar me en samen lopen we naar zijn auto, waar we in stappen om vervolgens naar mijn appartement te rijden.

''Kiwi!''. Ik pak mijn kat op en knuffel hem stevig. Hij likt vrolijk over mijn wang. Ik zet hem weer op de grond en geef hem wat te eten. Dan zet ik mijn tassen weg en loop weer terug naar de woonkamer. Connor staat er wat ongemakkelijk met zijn handen in zijn zakken, geen idee wat hij moet doen. Glimlachend loop ik op hem af en kus hem even. Hij schrikt op uit zijn gedachtes en kijkt me aan. ''Was het leuk met je familie?'' vraagt hij me dan. Ik knik. ''Ja, en mijn ouders weten nu ook van onze relatie af.. Ze willen je graag een keer ontmoeten!''. Connor kijkt me wat nerveus aan. ''Heb je het je ouders wel verteld..?'' vraag ik hem verbaast. ''Ehm.. nou, nee.. Het was niet echt een geschikt moment enzo.. komt nog wel'' antwoordt hij vaag, terwijl het wat zuchtend wegwuift. Wat? Schaamt hij zich soms voor mij? Heb ik iets raars gedaan? Onzeker van wat ik nu moet denken, zet ik een paar stappen achteruit en ga op een stoel zitten. Zonder dat ik het door heb, flapt de vraag er zomaar uit. ''Schaam je je voor mij?''. Connor kijkt mij nu verbaast aan. ''Nee joh, gekkie. Denk je dat echt?''. Hij lacht plagerig naar me. ''Zoals ik al zei kwam het gewoon omdat we telkens ergens anders over praatten. Ik schaam me echt niet voor je, je bent geweldig''. Ik glimlach flauwtjes. Om z'n standpunt goed over te laten komen, loopt hij naar me toen, trekt me op uit de stoel en zoent me vol op mijn mond. Gelijk ben ik alle onzekerheid weer kwijt. Door hem voel ik me altijd beter. Because of him I'm on top of the world...