⭐İYİ OLDU GECELER⭐ TEXTİNG✔

*23*

       Gökçe'nin kaşları anında çatık bir hâle geldiler. Naz ise bön bön yüzüme bakıyordu. İkiside henüz idrak etmemişlerdi.

       Ben... Ben ne yapıyorum böyle? Onca şeyden sonra nasıl anonimin o olmasını isterim, nasıl böyle bir hata yaparım?

     Yüzümü ellerimin arasına alıp bir süre öylece durdum. Ardından ayağa kalktım, kızlar pür dikkat beni izliyorlardı. "Ben tam bir malım. Walla billa malım. Onca şeyden sonra... Ben ondan nefret ediyorum. Hayır yok öyle bir şey. Ben listede onun adını görünce mal gibi saçmaladım. Yok öyle bir şey, hayır. Ben anonimi seviyorum. Ve anonim Buğra değil."

      Emin konuşmamın ardından Gökçe ayağa kalkıp yanıma geldi. "Nerden biliyorsun ki Buğra'nın anonim olmadığını?" diye sordu normal olarak.

       Omuz silktim. "O böyle tatlı konuşamaz. Böyle tatlı olamaz." diye cevapladım Gökçe'yi.😳

      Elini omzuma koyup gözlerimin içine baktı. "Yok, sen Buğra'yı gerçekten sevmiyorsun. Sevsen böyle davranmazsın." Uzun süreli dostluğun vermiş olduğu bir avantaj. Direkt kollarımı Gökçe'nin boynuna doladım. 🚺🚺

                         ▪▫▪▫▪▫▪▫▪▫▪

      " iyi misin güzelim? Bak birkaç gündür iyi değilsin ve bizi geçiştiriyorsun. Siz bir şeyler karıştırıyorsunuz ama anlatamasanız bile yakında anlarız." Alp gerçekten bir şey kafaya koydumu yapardı. O anlamdan anonimi bulmalıyız.

      "Esila, bak bir sorun varsa hepimiz senin yanındayız, bunu söylememe gerek yok. Ve sen iyi değilsin, bunu gözlerinden de anlayabiliyoruz. Saklasan bile olmuyor yani. Hazır hissettiğin zaman bize anlatabilirsin."

      Bu Berkay neyin kafasını yaşıyor? Hayır yani anonim olayını biliyor, geçmiş karşıma 'bize anlatabilirsin.' diyor. Oldu, Alp öğrensin sonra okuldaki tüm erkekleri toplayıp... neler neler yapar? Düşünmesem daha iyi olur.

    "Yok bir şey. Kız biraz duygulandı, sizde abarttınız." Gökçe'nin beni savunması, yerime konuşması beni çok mutlu ediyordu. Konuşmama gerek kalmıyordu.

                          ▪▫▪▫▪▫▪▫▪▫▪▫

    "Kuzen daha iyi misin?" Ahsen gitmemiş benim yanımda kalmak istemişti. Bende yalnız kalıp saçma sapan düşüncelere kapılmamak adına sevinmiştim. Şimdi de nasıl olduğumu sorup duruyordu. Sorduğu soruyu ez geçip aklımdaki soruyu sordum.

      "Anonim bana daha cevap vermesi Ahsen. Ne oldu ona birden bire?"

     Elindeki isim listesinden kafasını kaldırıp bana baktı. "Anlamadım ki?" diye cevap verdikten sonra odada bir sessizlik oluştu.

      Elindeki kâğıdı havaya atıp yanıma bir çırpıda geldi. "Esila, sen hiç onu aramadın mı?" dedi heyecanla. Hayır, hiç öyle bir şey yapmamıştım. Kendisi karşıma çıksın demiştim hep. Ama bu iyi bir fikir.

     "Hayır ama şu an ararım." Yanımdaki telefonu alıp anonimi görüntülü aradım.

       ÇALIYOR...

        ARAMA REDDEDİLDİ...

     İkimiz aynı anda elimizi alnımıza vurduk. Sinirle ayağa kalktım. Bu kadarı da fazlaydı. Aramayı reddetti tamam ama mesajlarıma bakabilir ve cevap verebilirdi.

     "Kızım tamam sinirlenme hemen. Çocuk kendini gizlediği için açmadı. Şimdi yazar sana." Ahsen de hemen arkamda durmuş dudaklarını kemiriyordu.