Chasing You (Senior High Series #2)

37

Kitang kita ko kung paanong tinanggal niya ang kamay nito sa braso niya. "Don't bother me anymore". 

Hinawakan ako sa bewang ni Mike at umalis na doon, I even looked at him. He's serious eyes dart on a man in a front of us. 

He smirked. "Senator Fernandez, buti nakarating ka". 

"Yeah, Thanks for having me here". Tumingin ito sa akin, at ngumiti. 

"Akala ko'y hiwalay na kayo? Pinakilala ko pa naman siya sa anak ko" 

Humigpit ang hawak ni Mike sa bewang ko, kaya wala akong nagawa kundi mag iwas na lang ng tingin. 

"Anyway, how's your investigation?" Napabalik ang tingin ko sa kanya. 

What the hell?! 

"Why do you care?" Tanong ni Mike, tumawa naman si Salazar. 

"I'm just worried you know" 

"Don't worry I will never be guilty to the sin that I didn't commit". 

"Well, let see in court" 

Tumawa si Mike. "Actually I don't trust people in court, I trust the law". 

Nagtagisan sila ng tingin, pero agad nag bawi si Salazar at tumingin sa akin. 

"You're the daughter of honorable ex judge of Supreme Court, what do you think about his case?" 

I smiled. "Justice will served, kapag hindi nakulong ang mga may sala. Aba, hindi ko alam na pati justice system ay nababayaran na rin? Sinisiguro kong maghihimas ng rehas ang may sala, I don't study law. But, I can say the truth and nothing but the truth" 

Natanggal ang ngiti sa labi niya, at tila alam na ang tinutukoy ko. Tama ka, hawak ko ang alas na magpapatumba sayo. Sisiguraduhin kong makukulong ka kasama ang mga kasalanan mo. 

"You're brave huh?" 

Napalunok ako roon, at napa atras. Tila nag iba amg ihip ng hangin. Ngumisi siya ng makita ang epekto ng tanong niya sa akin. Nag iwas ako ng tingin at nanahimik na lamang. 

"I'll go now, I'm going to do some stuff" paalam ni Salazar sa amin. Muli niya pa akong tinignan at nginitian. 

Hanggang sa maka uwi ay hindi matanggal ang kaba sa dibdib ko, hindi ko alam pero natatakot nanaman ako. Ano nanaman kaya ang mangyayari? Ano nanaman kaya ang gagawin niya? 

Jusko hindi ko ata kakayanin, hindi ko ata makakaya kapag may ginawa nanaman siya. Kanino? Sa akin ba? Sa pamilya ko? Sa kaibigan? Kay Mike? Hindi ko na alam. 

Nagkaroon ng meet and greet si Karen, kaya sumama ako dahil na rin sa kagustuhan niya. Nakakatuwa na nagagawa niya na ang mga bagay na dati ay hindi niya magawa, nagkaroon na siya ng lakas ng loob. 

Nakatingin lamang ako sa kanya habang game na game siyang nakikipag usap sa mga sumusuporta sa kanya,  kung sa tutuusin ay mas magaling pa siya sa akin. 

"Never I ever?" Tanong nung isang babae, sa kanya. 

"Be happy in life until I found a girl who treat me like I'm the precious girl alive" lumingon siya sa akin. 

Ngumiti ako sa kanya. Muli kong naalala amg mga nangyari sa nakaraan, ang pagpupumilit niya sa akin na maging kaibigan ako. 

"Ako pala si K-karen, pwede bang makipagkilala? Bago lang kasi ako rito" . 

"Sorry, wala akong panahon sa kaplastikan". 

"She made me feel how precious I am, she made me realize that the most important thing in this world is my own opinion. I don't want other ruled my own life, because this is my life". 

"Why it felt like I was  born to prove myself?" 

"Bakit kasi kailangan mong patunayan ang sarili mo sa iba? 

"She told me that if you want to change yourself, you need to love yourself first" I smiled. "Thank you, because I met you. Thank you because you made me feel how to become the best version of myself. You became my hero for those people who's hurting me, you became my inspiration". 

Lumapit siya sa akin, at hinawakan ang kamay ko. Pinigilan kong huwag maluha, dahil umiiyak na siya. "Mira, I wonder why you named Miracle. But, now. I knew it! Because you're born to be a miracle to the others" 

I hugged her, like it is the first time. I tap her back to stop her from crying. 

"You don't have to say thank you, I love you" bulong ko sa kanya. 

Nang matapos ang programa ay nag kaniya kaniya na silang paalam at picture sa amin, saka na sila nagsi alisan. Dumaan muna kami sa rest room, saka kami nag re touch. 

"Grabe dati naalala ko pa, hindi ako marunong mag contour" natatawang sabi ni Karen. Umiling na lang ako. 

"Thanks to me, then". I smirked. 

Lumapit siya sa akin, at hinawakan ang mukha ko. Kinuha niya ang blush on niya at nilagyan ako nito sa mukha. Napangiti ako. 

"I missed that smile, you deserved to be happy after all. Malalagpasan mo rin lahat, kaya 'wag kang susuko" tumango ako. "I want you to know how much I'm blessed to have you, Mira". 

"Ako rin".

Sabay kaming lumabas ng building na 'yon, alas otso na nang gabi, may dinner daw sila ng boyfriend niya kaya hihintayin niya na lamang ito roon. 

Nakatingin siya sa kung saan, kaya napasunod ako roon pero agad niya akong tinawag. Pagharap ko ay hinila niya ako dahil may dumaang motor na muntik na akong mahagip. Niyakap niya pa ako. 

"Salamat" bulong ko. 

"Mag ingat ka naman p-palagi" 

Ngumiti ako at niyakap siya pabalik, hinahaplos ko ang likod niya ng may makapa akong tila basa. Nang angatin ko ang kamay ko ay nawala ang ngiti ko. 

"K-karen" dumaos dos ang luha ko, dahil sa dugong nasa kamay ko. 

___________________________________________________________________