OBSIDIAN ISSUE #2 : WOUNDED

TWENTY FOUR

The indigo skies always remind me of the serene ride home on that same shade of the afternoon's ending.

Pagkahatid sa akin ni Angelov sa bahay, doon pa lamang nagparamdam ang bigat dulot ng sinabi niya. It made me ecstatic as soon as they escaped him. But as I took quite a long time of pondering, my expectations and the unspoken possibilities, that was when it hit me.

Paano kung magkamali kami? Not that I don't expect failures to happen but see, this will be a first time counting myself in a relationship. What do I know about how it goes? Angelov has never been to anything serious which makes this as his first time as well considering how he is as a very well experienced man.

Bukod sa mga habilin ni Ate Merewald at sa pagtatago ni Sydney, nanatili ang mga katanungan na ito hanggang sa nagsimula na nga ang pasukan.

"Anong camera gamit mo? Required na bang dalhin ngayon?" tanong sa akin ng babae sa likod ko, si Jemarie.

I had it easy adapting in this small environment. Bente lang kami sa klase dahil nahuhulog lang naman sa short course itong pinili ko. It's easier to know their names and make friends.

"Hindi pa yata. Orientation pa kapag first day. Iyon ang alam ko."

Pag-ahon ng lunch ay wala ako masyadong kinain dahil busog pa sa late breakfast kanina bago hinatid ni Ate sa school. Inaliw ko na lang ang sarili sa page-edit ng mga litrato sa phone. Too bad I didn't bring my camera with me. Balak ko pa naman na kunan si Angelov kapag susunduin niya ako mamaya.

He left early for school this morning, kaya hindi kami nagkita. May mamaya pa naman, pupunta siya sa bahay panigurado. This thought claimed my mind at the middle of an afternoon class when I felt the vibration of my phone inside my jean pocket.

Angelov:
Exam pala namin ngayon. Di kita masundo. Dismiss niyo na?

Minatyagan ko ang lalake naming guro na may sinusulat sa whiteboard. I quickly typed my reply under the wooden desk to hide my crime.

Me:
Wow, inuuna ang exam!

Angelov:
Para sa future natin. Pag na perfect ko 'to, kiss mo ako. 50 items so... 100 kisses. ;)

Suminghap ako at mabilis inangat ang ulo sa harap pagkaanunsiyo sa dimissal. At habang naghahanda ang buong klase sa room, nanatiling mainit at buhay sa isip ko ang huling text niya. Just the mere thought of it launched a whole firing squad in my entire face! Ang nakakabinging dagundong ng puso ko ay hindi dahil sa naguumpukang mga estudyante sa pintuan. This kind of scene used to call me awkward and shy to say my excuse but now, all I could think about is going home and his message!

At dahil tungkol sa pag-uwi ang iniisip ko, may nakalimutan ako.

Me:
Ano nga jeep sasakyan ko pauwi?

Binalikan ko ang notes sa phone dahil siguradong doon ko ito tinipa. I found that note empty. Na-delete ko yata nang hindi sadya.
I could have asked my sister about this, pero ka text ko naman si Angelov kaya siya na lang tinanong ko.

Angelov:
Pasundo kita.

Tinitigan ko ang reply niya at agad naisip si Charlie. It makes sense that Angelov would send him to pick me up. Magkaiba ang course nila at hindi magkakaparehas ang class schedule.

"Hi, Deirdre!"
Nagtitipa ako ng maikling reply saka binalingan ang ngayong pumapasok na sa paningin ko. It surprised me how I remembered Joaquin. I'd take it because he's the only person who befriended me on my very first day in school.

"Hi! Musta?" nahihiya kong ganti.

"Chill lang." He smirked then jerked his head towards the canteen. " 'Di kita nakita roon kanina, a. Akala ko sa canteen ka magla-lunch."