The ER Romance

Chapter 3: Crestfallen

D e n n i s e

April 8, 2009

It was late at night. I was lying in my bed. Anong oras na akong nakahiga dito sa kama ko pero di ako makatulog. I don't know why, ang bigat bigat ng nararamdaman ko. Parang hindi ako mapakali. Bakit ganun? I tried to close my eyes and tried sleeping pero di ko magawang makatulog. Dapat tulog na ako para maaga pa akong makakapunta sa ospital bukas. Kanina pa ako bumabaliktad sa kama ko dahil di ako mapakali. But after a few minutes, I finally found a comfortable position. Unti unti sumasara ang mga mata ko ng...

*Kring *Kring *Kring

Narinig kong nagring ang telepono sa baba. 

Biglang kumabog at bumilis ang tibok ng puso ko. Bakit parang ayaw kong malaman kung sino ang tumatawag at bakit siya napatawag?

I heard my mom going downstairs. Siya ang sumagot sa telepono. Nagsimulang manginig ang mga kamay ko. I tightly grabbed my blanket as I heard my mother going back up. I felt like, I knew what the call is all about.

*tok *tok *tok

Kumatok ng mahina si mama sa pintuan ng kwarto ko. Hindi ko magawang buksan ang pinto. Nanatili akong nakahiga pero umikot ako para matalikuran ko ang pinto. Narinig ko na lang dahan dahang binuksan ni mama ang pinto...

Mom: Den?

Tears slowly escaped from eyes... Wala pang sinasabi si mama pero napaiyak na lang ako bigla. Nanatili parin akong nakahiga at di ko hinarap si mama. Alam kong di ko makakaya ang mga susunod na sasabihin niya...

Mom: Den... Si Vic...

Napapikit ako ng sabihin ni mama ang pangalan ni Vic. Hindi ko kaya... Ayokong marinig... Lumapit si mama sakin, umupo siya sa kama ko at tumabi sakin... She placed her arm on my shoulder...

Mom: Den... I'm sorry... He's gone...

===   ===   ===       ===   ===    ===      ===   ===   ===

 

 "Dr. Santos? Dr. Santos? Dr. Santos!"

 

That voice... Bakit ba feeling ko ang familiar ng boses na naririnig ko ngayun. Nararamdaman kong may yumuyugyog sakin... Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko. Ng maibukas ko na, I saw Dr. Park infront of me... Ugh... Yang ngiti na naman niya... Nakakatunaw na eh... Teka... Ba't siya nasa harapan ko?

Den: Shit!

Agad akong napabangon. Di ko nahalata na nakatulog pala ako dito sa sofa ni boss. Naku po. Times two ang isisigaw sakin nun... Pero agad ko namang tinakpan yung bunganga ko ng mapagtanto kong napamura pala ako. Napayuko ako sa sobrang kahihiyan... Ba't pa kasi ako nakatulog? Di ko tuloy namalayan... Shocks! Nakakahiya talaga... Pero nagulat ako ng narinig kong napatawa ng mahina 'tong kasama ko. Kaya inangat ko ang ulo ko ng konti para makita siya...