Book1:Courting my Future Husband (CMFH)

Chapter 40: Tinuruan ako ni...

(Mika's P.O.V.)

"Miss Mendoza!" Bumalik ako sa katinuan nang marinig kong tinatawag ako ni Ma'am. Napatayo pa ako sa sobrang gulat.

"Yes, ma'am?"

"You are not paying attention! Come here in front and solve this problem," sabay ayos ng kanyang salamin.

Kainis talaga. Napatapat pa sa 'kin iyong mahirap na equation. I hate Math. I hate Trigonometry. Nagawa ko naman itong sagutan pero medyo nagtagal ako. Pilit kong inaalala ang itinuro sa akin ni Tristan noong may free time kaming dalawa.

Nang matapos na ako, bumalik ako sa upuan ko at sumubsob. Narinig ko na lang na almost correct na sana kaso may mali sa bandang huli ng solution. Blah, blah, blah. Hindi ko na pinakinggan pa 'yung ibang sinabi niya. Nakikinig naman ako sa ibang subject pero kapag Math na, mahirap talagang pumasok sa precious mind ko. Nag-ring na ang bell kaya kinuha ko agad ang aking bag.

"Una na ako, Nix ha? Alam mo na, nagmamadali ako."

"Sige, ingat na lang."

Kasama naman niya mamaya si Arden at ihahatid siya sa bahay nila. Hindi na naman kasi siya sa baranggay naming nakatira, 'di ba? Bumalik na siya sa totoong bahay nila. Ayaw rin naman ni Arden na doon si Nix kasi mukhang natatakot siya sa kalagayan nito doon.

Hindi ko inaasahan na makikita ko si Nathan pagkalabas ko ng classroom kaya napabuntong hininga ako. Nakatingin kami sa isa't isa pero ako ang unang nag-iwas ng tingin at saka siya nilampasan.

"Tatlong araw na pero iniiwasan mo pa rin ako. Hanggang kailan ka ba magiging ganyan?" Hinawakan ni Nathan ang braso ko.

Diretso ko siyang tiningnan siya sa kanyang mga mata. Matagal din kaming nagkatitigan. Parehong magkasalubong ang mga kilay namin. Parehong nagkakapaan.

"Pagod ako Nathan, gusto ko nang umuwi," sabi ko.

"Ihahatid na kita."

"Ayoko."

"F*ck! Ano bang nangayayari sa 'yo ha?!" sigaw niya. Pilit akong kumakawala pero talagang madiin ang pagkakahawak niya sa 'kin. "Halika!"

Hinila niya ako pababa at mabilis na naglakad. Pababa ang hagdan kaya parang mahuhulog ako sa ginagawa niya.

"Aish!" sabi niya saka ako binuhat. Agad siyang nakababa at dumiretso sa garden. Kapag ganitong uwian, wala ng tao sa garden. Kung meron man, kaunti lang. Pero ngayon, kahit isang estudyante na dumadaan ay wala.

"Ano bang problema mo ha?!" sigaw niya.

"Wala akong problema."

"Anong wala? Walang problema nang lagay na 'yan?"

"Wala kang pake!"

"Wala akong pake?! Para saan pa na naging boyfriend ako ha?!"

"Ows talaga?! Nagpaka-boyfriend ka nga ba talaga sa akin? Ako lang naman ang laging nandyan para sa 'yo. Kapag nagtatampo ka, sinusuyo kita. Pero kapag nagtatampo ako, galit ka. Ano ba ha? Wala akong karapatang magtampo o magalit sa 'yo?! Tao lang ako. Tao lang ako, Nathan!"

"..."

"O, ano? Umimik ka!"

"..."

"Imik sabi! Tapos ngayon tatahimik ka!"

Nang hindi na siya umimik ay tinalikuran ko siya kaso bigla na lang siyang nagsalita at humingi ng tawad sa akin.

"Sorry." Napatingin ako sa kanya. Hindi ko inaasahan na bigla siyang magso-sorry sa akin. "Mika, if this is about the text message. Wala lang iyon so please ignore it. Huwag ka nang magalit. Sorry kung ganun ako umakto sa 'yo noon pero wala lang naman 'yun eh. Huwag ka nang magalit." Nakayuko lang siya. Hahawakan sana niya ang kamay ko pero hindi ko siya hinayaang gawin 'yun.