Breaking The badboy

17

{Angel}

Met een zucht laat ik mezelf op bed vallen. Quinn en Amy zijn inmiddels weg. Ik wil Chris zien. Snel werp ik een blik op mijn telefoon. Het is nu bijna zeven uur. Waarom ook niet?

Vijf minuten later zit ik op de fiets naar Chris. Het is zo'n half uur fietsen en het is aardig koud, maar hij hoeft me niet altijd op te halen. Wanneer het begint te regenen zucht ik diep en fiets dan wat sneller.

Wanneer ik eindelijk bij Chris' flat ben aangekomen zet ik mijn fiets in het fietsenrek en zet hem op slot. Vervolgens loop ik naar binnen en kan nog snel achter een andere bewoner aanlopen. In de lift slaak ik een zucht van opluchting als er niemand anders instapt. Er wonen hier niet bepaald gezellige mensen. Dat vertelde Chris ook al eerder.

Bij de goede etage aangekomen stap ik uit de lift en loop snel de gang door tot ik voor de goede deur sta. Ik haal even adem voor ik op de bel druk. Een aantal seconden later vliegt de deur open en staat Chris in de deuropening.

'Angel?' vraagt hij verbaasd. 'Wat doe jij hier? Je bent helemaal doorweekt.'

'Ik wilde je zien' vertel ik hem. Hij pakt mijn hand en trekt me mee naar binnen.

'Had me dan gebeld' mompelt Chris. 'Dan had ik je opgehaald.' Ik haal mijn schouders op en druk een kus op zijn lippen.

'Geef me je jas maar.' Ik trek mijn jas uit en overhandig die aan Chris waarna hij hem aan de kapstok hangt. 'Wil je iets drinken?' Ik knik.

'Graag.' Ik trek mijn schoenen uit en loop dan achter Chris aan naar de woonkamer.

Niet veel later zet Chris een glas drinken voor me neer.

'Angel, ga iets droogs aantrekken' zegt hij. 'Zo wordt je nog ziek.' Ik glimlach. Hij is zo lief voor me. 'Kom.' Hij trekt me mee naar zijn kamer en opent zijn kledingkast waar hij een grote trui uithaalt. Vervolgens gooit hij het kledingstuk naar mij.

'Dank je' glimlach ik en ik trek snel mijn shirt en broek uit waarna ik de trui over mijn hoofd trek.  'Is je moeder niet thuis?' Hij schudt zijn hoofd.

'Ze is werken' vertelt hij. 'Kom.' Chris pakt mijn hand vast en trekt me mee naar de woonkamer waar we plaatsnemen op de bank.

'Waar werkt je moeder?' vraag ik aan Chris terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg.

'Ze werkt in een dagopvang. Dus ze past op kleine kinderen.'

'Leuk' glimlach ik. Chris knikt instemmend.

'Het verdient alleen niet zoveel.' Hij slaat zijn ogen neer en zucht. 'We komen maar net rond van haar salaris. Ik wil haar niet vertellen dat ze een andere baan moet zoeken. Het enige wat haar gelukkig maakt zijn die kinderen.'

'Maar Chris, jij bent haar kind' vertel ik hem en ik kijk hem aan. 'Jouw welzijn hoort op één te staan. Als moeder doe je alles voor je kind, al betekent dat dat je je favoriete baan moet opgeven.'

'Angel' zucht Chris. 'Dat is al lang niet meer zo. Het is überhaupt nooit geweest. Ze heeft mij nooit op de eerste plek gezet.' Hij slikt en maakt zijn blik van me los.

'Waarom ben je hier nog?' Ik laat mijn vingertoppen langzaam over zijn wang glijden. 'Je verdient zoveel beter dan dit.' Chris schudt zijn hoofd.

'Ik ben een klootzak' mompelt hij. 'Naar mijn moeder toe, naar meisjes. Bovendien kan ik nergens terecht. Ik kan moeilijk bij Dylan blijven. En ik heb geen geld om op mezelf te wonen.'

'Je bent geen klootzak' verzeker ik hem. 'En je kan altijd bij mij terecht. Je mag altijd bij mij blijven. Mijn ouders mogen je.'

'Dank je' glimlacht hij waarna hij me op zijn schoot trekt en een zachte kus op mijn lippen drukt.