Multimedia: Asya Güngör
İyi Okumalar...
Geçmiş;
aslında acısıyla, tatlısıyla, hüznüyle geçmemiş.
Her yaş ayrı ayrı tecrübeler kazandırır insanoğluna.
Bana şimdiye kadar kazandırdıkları ise çok farklıydı; insanlardan soyutlanmak ?
Sanırım en çok kazandırdığı bana bu olmuştur. Belki de kaybetmemin sebebidir ama şu kesin ki herkesten, her zaman ya bir adım ileride ya da bir adım geri de kalmak vardı benim kuralımda.
Kimseye hiçbir zaman güvenemedim, hiçbir zaman kimseyi dinlemek istemedim çünkü şu ana kadar tanıdığım herkes yalancıydı. Bugün canları yanar yıkıp geçer, yarın her şey normale döndüğünde yaptığı harabeyi eski haline getirmek ister ama artık çok geçtir.
Gözlerimde saklı olan geçmişimin çığlıklarına perde çektim kimse beni gerçek anlamda tanımadı.
Gözlerime değen yakıcı his ellerimi gözlerime siper etmeme neden oldu. Yavaşça doğrulurken her yanım acıyordu, bankta uyuyakalmıştım. Bir elimle belimi tutarken gözlerimle bavulumu aradım ama yoktu. Ayağa kalkıp dikkatlice etrafımı son bir umut izledim. Yoktu. Keyiften yoksun kendi halime güldüm.
Hafif esen rüzgar saçlarımı okşarken yavaşça gözlerimi açıp bankta duran sırt çantama yöneldim. İçinden telefonumu alıp pantolonumun ön cebine sıkıştırırken son kez parka bakıp sahile doğru inmeye başladım.
Günün ilk saatlerinde sokak bomboştu arada sokak kenarlarına sızmış adamlardan uzak durmaya dikkat ederek sahile indim.
Güneşin doğumu sahile vururken ayakkabılarımı çıkarıp, evden ayrıldığım günden bu yana bacağımda duran pantolonu yukarı kıvırdım.
Sırt çantamı da ayakkabılarımın yanına koyup suyun içine pantolonu kıvırabildiğim kadar girdim.
Su soğuktu ama can yakacak bir soğukluğu yoktu. Tepemde uçuşan martılara gülerek su fırlattığımda şu son günlerde ilk defa eğlendiğimi fark ettim. Tek başına kahkahalar atarken her şeyi unutmuştum, yalnızlık iyi gelmişti.
Yorulduğumu fark edene dek suda eğlendim daha sonra çıkarak ıslak ayaklarıma yapışan ve beni bırakmaya hiç niyeti olmayan kumlarla çantamı ve ayakkabılarımı yerden alıp az ileride olan çimenlere yürümeye başladım.
Yaklaşık yarım saattir okulu bulmaya çalıştım ama bu birbirine çok benzeyen evlerin arasında kaybolup gitmiştim. Daha sonra birkaç benim yaşımda görünen öğrencileri takip edip okulu bulmuştum. Yine bu okulu görmek bende bir farka yol açmadı. Hatta eski okulumu özlemiştim bile. Sadece altı hafta! Dayan.
Okulun büyük kapısında beklerken okulun bahçesine göz gezdirdim.
Birçok ağacın arkasında okul korku sahnelerinden fırlamış gibiydi. Hiç bakım yapılmadığı aşikardı ama okulun içi güzeldi... en azından düzenliydi sınıflar.
Zil sesini duymamla birkaç dakika daha olduğum yerde öylece kaldım sonra cesaretlenip sınıfıma doğru ilerlemeye başladım. Koridorlar neredeyse boşalmıştı herkes sınıfa girmiş olmalıydı dün müdürün bana verdiği kağıdı çantamdan çıkardım.
12/D
Sınıf en üst katta olduğu için merdivenlerden koşar adımlarla çıkmaya başladım daha ilk günden geç kalmak istemiyordum.
Sınıfın önüne geldiğimde kapı kulpunu tutacakken benden önce biri arkamdan kulpu tuttu kafamı arkama döndüreceğim sırada oda kapıyı ittirip sınıfa girmemizi sağladı.
YOU ARE READING
HAYKIRIŞ
General Fiction"Oyunu kurallarına göre oynayacak mısın?" "Peki küçük hanım, sen kurallarını benim yazdığım bir oyunun içine girmeye hazır mısın?" "Oyununu bozmaya her zaman hazırım!"
