The Meaning of Wife (KimXi Fan Fiction)

Chapter XXXII - More Than Words

Sorry sa sobraaaang tagal na UD. Masyado akong na-hook sa KPop lately. First time kong maloka sa KPop. Dati-rati, sinusumpa ko ‘yan. Pero tama nga ang sabi nila, ‘wag magsasalita ng tapos. Haha.

Guys, ipa-plug ko lang. Panuorin niyo ang We Got Married – KhunToria (2PM’s Nichkhun and F(x)’s Victoria). Isa itong reality show sa Korea. Hanep. Grabe ang kilig. Para silang KimXi. Sa mga interesadong manood, pumunta kayo sa http://www.we-got-married-watch.blogspot.com then hanapin niyo sa gilid ang Nichkhun and Victoria. Promise. Hindi kayo magsisisi.

Ishe-share ko lang. Nu’ng natapos ko ang Khuntoria series, first time namugto ang mga mata ko sa kakaiyak. ‘Di ko alam kung OA lang ako o talagang nakakaiyak ang last episode. Panuorin niyo. Walang mawawala kung susubukan niyo. ‘Di ba? Kung curious kayo, ask niyo ako. HAHA! Kung alam niyo na ang tungkol dito, APIR TAYO DRE!

Siya nga pala, hindi ako tumatanggap ng dedications na ipino-post lang sa message board ko. Kung gusto niyong sa inyo mai-dedicate, PM me. No PM, no dedication. Salamat.

I dedicate this chapter to: borresjm19. Request granted. Sana magustuhan niyo.

Pasensya sa mahabang UD. Oh sige, basa na! :D

-Mia

KIM’S POV

Nagising ako ng bandang 5pm. Napatagal ang tulog ko ng hindi ko man lang namamalayan. Naramdaman kong mas magaan ang pakiramdam ko dahil nakapagpahinga ako. Silence filled the room. Nilibot ko ang mata ko sa buong kwarto. Naalala kong nasa loob nga pala ako ng yate. Nakaagaw ng atensyon ko ang isang malaking kahon na nakapatong sa may coffee table. Out of curiosity, binuksan ko ito. May card na nakadikit dito. Agad ko namang binuklat ‘yun. It was a card from Xian, telling me to wear the dress na nasa loob ng box. It was a plain blue dress na may taas na hanggang tuhod at flowy cut. Kahit medyo fitted ang damit, hindi pa rin gaanong halata ang baby bump ko.

I didn’t know what was that dress for. Sinunod ko lang ang nakasulat sa card. Kasama rin sa loob ng kahon ang isang set ng jewelry na bumagay naman sa damit at isang pares ng sapatos. 30 minutes had past, wala pa ring bakas o ni anino ni Xian. That’s why I decided to go out para hanapin siya.

Pag labas ko ng kwarto, medyo nag-aagawan na ang liwanag at dilim. Napatukod ako sa bar handle ng yacht habang tinatanaw ko ang breath-taking view na ‘yun. Nakaagaw rin ng atensyon ko ang hampas ng mga alon na sinasalubong namin. For a moment, nakalimutan kong hinahanap ko pala si Xian. Masyado akong na-distract sa sunset.

Nang tuluyang magdilim, saka ko naisipang malakad-lakad sa buong yate. Medyo malaki kasi ito kung ikukumpara sa ibang ordinaryong yate. The air was ice-cold as it brushed off my skin. Parang sumasayaw ang buhok ko sa hangin due to its strong breeze. Malapit na nga palang magpasko. ‘Yan ang nasa isip ko.

My thoughts were like ‘Saan kaya kami magse-celebrate ng Pasko?’. But then I realized na kahit saan pa kami mag-celebrate, kahit ano pa man ang handa namin ay hindi na mahalaga. As long as he’ll stay with me to celebrate the season I’m very much okay with it.

The coldness was replaced with warmth. Only to find out that Xian wrapped his coat around me as he hugged me from my back. Diniinan ko ang pagkakakapit ko sa kanya.

“Where have you been?” Casual kong tanong. Pero nu’ng mga panahong ‘yun, ‘di ko maipagkakaila na nagtampo ako dala na rin ng kaba na naidulot nang magising ako na wala siya.

“Nagpahangin lang saglit. Gutom ka na ba?”

“So, anong kalokohan na naman ‘to? Bakit kailangang naka-dress pa ako at ikaw naman, naka-tuxedo?” Saka ko lang kasi napansin na he’s wearing something formal.