The Meaning of Wife (KimXi Fan Fiction)

Chapter XXI - Martyrdom

Sorry for keeping you guys waiting. :D

Overview of this chapter: Masyado pong ma-drama ang chapter na ito. Pagpasensyahan niyo na po. Ganito ho talaga ang flow ng story. The title itself gives you a brief idea on what will be the content of the story. ‘Wag niyo naman po sana akong awayin kung hindi niyo nagustuhan. Kung ayaw niyo pong makabasa ng kadramahan, pwede niyo pong pindutin ang exit button.

Alam kong masyado kong kinakawawa ang mga babae sa story na ito pero we have to face the reality. Nangyayari ang ganitong eksena sa totoong buhay. Alam ko pong may iilan sa inyong nakaka-relate. At sa kanila ko po idini-dedicate ang storyang ito dahil saludo ako sa katatagan nila kahit nagpapaka-martyr sila.

READ AT YOUR OWN RISK. Binalaan ko kayo. Kung ayaw niyo sa story ko, okay then. Everyone is entitled with his/her own opinion.

-Mia

KIM’S POV

Nasa gitna ako ng pag-iisip. Nasa kamay ko pa rin ang mga gamot. Gulat na gulat ako sa mga ito. Hindi ko maintindihan. Para saan ang mga ito?!

Nasa gitna ako ng pagmumuni-muni nang biglang…

“WHAT ARE YOU DOING KIM!?” Galit na galit si Xian. Hindi ko napansing nasa pintuan na pala siya ng kotse niya. Para akong na-estatwa sa kinauupuan ko. Inagaw niya sa akin ang supot ng gamot.

“X-Xi…”

“How dare you to mess up with my things!? You know in the first place na ayaw kong may nangengealam sa mga gamit ko! Pero ano ang ginawa mo!? Ha?!”

Biglang tumulo ang mga luha sa mga mata ko. Frightened was I sa pinakita niyang kilos. Punung-puno siya ng galit. His eyes were on fire. I started to tear myself down. Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan niyang mag-react that way. Isa lang ang alam ko, gusto kong tumakbo palayo… Palayo sa lalakeng nasa harap ko ngayon na tila ‘di ko kilala.

“I-I’m s-so-*sob*sorry, Xian.” Patuloy ang pagtulo ng luha ko. “Hindi ko naman *sob* kasi alam na…”

Hindi niya pinatapos ang paghingi ko ng tawad. He didn’t even give me a chance to explain my side. “Alam na ano, Kim!? Ha? Are your reasons enough for you to invade my personal things?! This is bullshit, Kim!” Pinigilan kong umiyak pero hindi pa rin tumigil ang pagtulo ng luha ko. Nanahimik na lang ako. “Ayoko ng maulit pa ‘to, Kim. Understand?”

I wiped my tears away. Tumango lang ako. Fear overpowered me. I felt helpless than ever.

Buong biyahe, tahimik lang kami. He drove like he’s ready to bump with other vehicles. But I managed to ignore it. Mas nadagdagan ang takot ko. Silently, I prayed that I would be able to overcome the hardships that I’m experiencing. Alam kong simula pa lang ito. Simula pa lang ito ng paghihirap ko.

Patay-mali lang ako sa kung anuman ang nakita kong mga gamot. Pero it seems na hindi ako pinapatahimik ng utak ko. A part of me wants to know the truth. Kung kay Xian man ‘yun, bakit hindi niya sinasabi sa akin? Bakit niya tinatago? May sakit nga ba siya? Gustung-gusto ko siyang i-confront pero wala akong mahagilap na lakas ng loob sa sarili ko. Gusto kong tanungin siya para sa ganu’n eh matulungan ko siya sa kung anuman ang pinagdaraanan niya.

Nang makauwi kami, tahimik pa rin siya. Agad siyang pumasok sa kwarto niya. Gusto ko siyang marinig. Gusto kong mapaamin siya. But then I realized na kahit anong gawin ko, alam kong hindi ko siya mapipilit. Kasi kung may balak siyang sabihin sa akin ang totoo, dapat matagal na. I didn’t dare to cling on him. Siguro mas mabuti nang hayaan ko muna siya. Alam kong hindi magtatagal, malalaman ko rin ang totoo.