The Meaning of Wife (KimXi Fan Fiction)

Chapter XLIII - Ohana

Readers, kalma lang. Story lang ‘to. ‘Wag naman sana akong awayin. For the nth time, kung ayaw niyo sa flow ng story, stop reading. Hindi ko po kayo pinipilit. Malaya kayong gawin ang gusto niyo. Salamat.


-Mia

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KIM’S POV

 

Hindi ako halos mapakali sa nalaman ko. As the CEO of the hospital, I have all the rights to check out every patient’s profile. Pinahanap ko sa sekretarya ko ang records ni Mrs. Alcantara. And I guess I was able to learn the truth. Nalaman kong nagkaroon siya ng mental disability. I even talked to her attending physician. What made me horrified is the idea that her mental illness was all due to the loss of her daughter. Hindi niya nakayanang labanan ang depression at trauma na natamo niya. Her situation almost killed her to death. The doctor said na walang ibang nakakaalam ng pinagdaanan niya, even the parents of Xian. Ipinagbilin itong mabuti ni Xian na walang sinuman ang pwedeng makaalam.

I wasn’t able to accomplish my goal of having a productive day. I wished to talk to Xian about such matters pero buong araw ko siyang hindi nahagilap. Dumaan ako sa bahay namin, at ang sabi ni Manang Agnes na hindi pa rin makapaniwala na nagbalik na ako ay hindi pa raw umuuwi si Xian mula nang umalis siya papuntang opisina.

Ilang araw at linggo ang lumipas, still hindi ko mai-open up kay Xian ang mga nangyari. Unti-unti kong naintindihan ang mga nangyari pero hindi pa rin sapat ang mga nalaman ko para bigyang hustisya ang pagkawala ng anak ko. How could he kill an innocent life? How could he kill his own child? I can’t seem to understand the idea on why did he let me and my child suffer such cruelty. Sana hindi niya na lang ako pinakasalan kung hindi pa siya nakakalaya sa nakaraan. Hindi ko alam kung dapat bang mawala ang galit ko o mas dapat pang lumala ito.

I was in the middle of my work when a little and bubbly familiar voice came over.

“MAMA KIM! WHERE ARE YOU? YUHOOOOO!” Napangiti ako ng ma-realize kong it was Seph. He shouldn’t have come here. Hindi healthy para sa bata ang pumunta sa hospital.

“Baby Seph? Is that you? I’m here. Come over!” Tumayo ako para salubungin ko siya sa may pintuan. At hindi ako nabigo. Niluwa ng pintuan ang anak ni Steph. I hugged him like he was my own. “Oh, hi! What made you visit Mama Kim?” I pinched his nose.

“Paano ba naman ‘yang inaanak mo. Gusto ka raw makita pati na rin ang ninong niya.”

 

“I’m glad na napadalaw kayo pero sana tinawagan mo na lang ako para ako na mismo ang pupunta sa inyo.”