Who is that boy?

Flashback two years ago

Ad Michelle:

Nadat alles is ingepakt. Sleur ik de 8 koffers naar beneden, 3 van Darcy en 5 van mij. Waarom zo veel? Ik weet namelijk niet hoelang ik blijf. Ik weet dat ze Hope terug aangesloten hebben aan de apparaten, omdat wij hopen dat ze niet dood is. Maar natuurlijk geven de apparaten niets aan, omdat ze 'dood' is. Ik weet gewoon dat ze aan het vechten is, dat ze niet opgeeft. Dat ze eender dagen haar hart weer laat klopen, dat ze ons een teken geeft dat ze nog leeft. Daarom hangen de machientjes aan haar lichaam. Zo kunnen we alles zien.

Als alle koffers beneden staan, neem ik twee grote tassen. De eerste is de tas waar ik de vele knuffels van Darcy insteek en dan de tweede daar steek ik al het speelgoed van Darcy in. Dan neem ik een kleine tas, waar ik een yoghurtje van frozen insteek, pampertjes, doekjes, Darcy haar tutje en een beertje waar Harry alleen opstaat en eentje met heel one direction. Ook nog een boek voor mij, I pad en oortjes. Als ik daarmee klaar ben, ziet mijn appartementje er echt leeg uit, buiten de meubels staat er niets meer in.

Ik ga naast Darcy zitten en denk aan 2 jaar geleden, waar ik Harry tegen kwam toen ik samen met mijn klas in Antwerpen was en mijn klas was kwijtgeraakt, rende ik al zoekend naar mijn klas tegen Harry op.

*flashback*
Natuurlijk moest ik weer zo dom zijn, om zo lang naar de posters van One direction te kijken en denken dat ik nooit naar hun concert zal gaan. Want ja altijd is het school dat voor gaat. Ugh wat haat ik school toch zo erg. Gelukkig zijn we vandaag net zoals One direction in Antwerpen met de klas. Wacht waar is mijn klas? Oh nee waarom gebeurt dit altijd bij mij? Al rennend zoek ik naar mijn klas maar natuurlijk moet er iemand tegen me botsen. "Hebde gij geen ogen! Zomaar tegen me aanlopen ...." Verder met vloeken kom ik niet want ik kijk recht in de groene ogen van mijn idool. Harry Edward Styles. "Sorry i was running for the fans." Begint hij maar ik kap hem af. Gelukkig dat hij niet heeft verstaan wat ik allemaal zei ervoor. "It doesn't matter, it's my fault ether." Zeg ik en zo raakte ik met hem aan de praat. Die avond heb ik al de andere jongens ontmoet, Harry en Liam daar kon ik toch het beste mee overweg. Ze waren namelijk ook mijn favorieten. Die nacht was ik de vriendin van DE Harry styles. De volgende dag gingen we 's avonds naar een discotheek en ja natuurlijk waren we allemaal buiten Liam en Niall dronken. Ik en Harry wisten niet meer wat we deden en die nacht is Darcy verwerkt. Twee dagen later heb ik afscheid moeten nemen van Harry en een maand later was het uit. We misten elkaar te veel en Maakte het uit. Een week later kreeg ik te horen dat ik zwanger was, ik belde Harry duizenden keren maar hij nam niet op, net zoals de andere jongens. Daardoor hebben mijn ouders me nadat ik 4 maanden zwanger was van school gehaald, zodat niemand het wist en dat we later gingen zeggen dat het gewoon mijn zusje of broertje was tegen iedereen die we kende.
*einde flashback*

Ik wil echt zo graag weten waarom de jongens me negeerde. Me niet terugbelde, misschien moet ik het zo meteen eens aan Niall vragen. Paul zal me zo wel komen ophalen en ja nog niet uitgesproken en daar ging de bel. Ik geef Paul een knuffel, hij doet de koffers in de limousine. Jep je hoort het goed Limousine. Ik doe mijn jas aan en doe daarna die van Darcy aan die nog altijd ligt te slapen op de bank. Ik pak haar op en wandel zo met haar naar de limousine. Paul gaat naast de chauffeur zitten en ik zit vanachter met Darcy op mijn schoot op weg naar het ziekenhuis, waar we samen met Niall en Hope met het privé vliegtuig naar Engeland gaan vliegen.