Who is that boy?

Don't forget where you belong

Ad Niall:

"Michelle?" (= 19 jaar) Vraag ik vol ongeloof. "Hey Niall." Antwoordt ze stilletjes. "Mama?" Vraagt het kleine meisje op mijn schoot. "Ja Darcy." Zegt Michelle. "Darcy, groene ogen, krullen. Nee dit kan niet." "Jawel Niall. Dit is Darcy Styles en is 1,5 jaar." Antwoordt Michelle. Net op het moment wanneer ik verder wil vragen, komt dezelfde vrouw terug. "Meneer, het spijt me Hope is er niet meer. " zegt de vrouw.

Mijn wereld stort in. Gelukkig dat Darcy al af mijn schoot is want ik val gewoon op de grond. Hoe kon ze ons verlaten? Hope was een heel bijzonder meisje, ze deed men hart sneller kloppen. Ik ben verliefd op haar, ze moest blijven leven. Ik kende haar niet zo lang, maar ik wist toen al vanaf de eerste keer toen ik haar zag, dat ze de ware voor me is. Nee je hoort het goed is niet was, want ze leeft nog. "Ze is niet dood!" Roep ik terwijl er meer en meer tranen over mijn wangen stromen. Hope staat voor hoop en dat is wat ik heb, ze kan niet dood zijn. Hopen' dat ze een grap maken dat is wat ik doe. Hoe kan zo iemand, zo lief, onschuldig, prachtig, geweldig,... Dood zijn. God heeft al genoeg engels. Laat Hope hier! Ze hoort nog te leven, samen met mij, samen met de jongens maar vooral samen met Sterre.

Twee armen proberen me te kalmeren maar ik sla ze weg. "Niall rustig." Zegt Michelle. "Hoe kan ik rustig zijn? Hoe? Hope het meisje dat men hart gestolen heeft is dood! Hoor je dat dood!" Roep ik en meerdere tranen stromen over mijn wangen. "Wacht zei je nou Hope?" Vraagt Michelle. "Ja Hope." Roep ik gefrustreerd waarom moet zei dat nu weer weten? "Nee dat kan niet! " roept Michelle. Meteen kijk ik naar haar op. Wat is er met haar? Kent ze Hope?" "Mama?" Hoor ik Darcy vragen terwijl er traantjes in haar ogen komen. Wat is hier aan de hand?

De vrouw komt weeral naar ons toe. Kan ze ons nu niet gewoon met rust laten. "Wat kom jij hier doen? Je zei dat je haar niet liet dood gaan! En wat is ze nu?" Schreeuw ik naar de vrouw. "Sorry, je kan naar haar toe." Zegt de vrouw zachtjes en geschrokken. Ik antwoord niet meer en ga de kamer binnen. Op het bed onder het laken daar ligt Hope. Ik voel het gewoon. Ik trek ruw het deken van haar af. Ze is niet dood, dus moet dat ook niet zo liggen. Ik kijk naar Hope en wordt boos. Hoe kan die dat haar aandoen? Waarom? Ik shop tegen van alles en nog wat totdat Michelle naar binnen komt. "Niall, Hope wilt dit niet." Zegt ze. "Wil je weggaan?" Vraag ik botter dan bedoelt. Ze schrikt en knikt. Ze sluit de deur achter haar en ik ga naar Hope. Ik pak haar op en ga op een ander bed zitten met haar in men armen.

Ze ligt gewoon te slapen ze is niet dood! God mag haar nu nog niet hebben. Nog lang niet. Ze hoort hier bij ons. "Hope doe je ogen open voor mij, voor Sterre, voor de jongens? Je hoort hier niet daar. Ik hou van je Hope. Ja ik Niall Horan hou zielsveel van jou. Het moment toen ik je zag klopte mijn hart harder en harder. Toen ik jou zag huilen brak men hart in twee. Ik ben verliefd op je Hope. Ga alsjeblief niet weg. Laat me nu toch niet alleen! Ik heb je nodig, sterre heeft je nodig. We hebben je nodig Hope. Ik kan niet zonder jou! Dag in dag uit dacht ik alleen maar aan jou en nu, nu je hier zo in men armen ligt. Wou ik dat ik je eerder had ontmoet, dan had ik je beschermd met mijn leven. Dan ware, we hier weg, zatten jou ouders achter slot en grendel maar vooral dan was jij nu nog springlevend." Zeg ik terwijl ik Hope dichter tegen me aantrek. Ze moet wakker worden. Ik kan echt niet zonder haar. "Hope doe je best en kom terug. Je hoort hier. Laat je ginder niet doen en kom terug. Don't forget where you belong!" Zeg ik zachtjes en begin te huilen.

Na denk ik uur gehuild te hebben val ik inslaap met Hope dicht tegen me aan. Niemand pakt haar nu nog van me af! Niemand, ook niet de dood!