Just How I Like It

Chapter 19

NAIARA

YADA YARA

I looked up at the bold letters of my shop's name and couldn't help but produce a contented smile. Bitbit ko ang magandang ngiti nang pumasok ako sa loob. Agad akong binati ng mga staff ko na tinugon ko naman.

Muli kong pinagmasdan ang kabuoan ng shop ko. It's a 2-floor minimalist shop with modern antique interior and aesthetics. Large racks on every corner were filled with hand painted bags, mostly with materials of genuine leathers, rattans, straw, and canvas. May mga handa painted tote bag din na nakasabit sa mga bag stand.

The second floor was filled with different accessories and products that were mostly hand painted also. May mga t-shirt, mugs, rags, handkerchief, at marami pang iba. At syempre, hindi mawawala ang mga canvas paintings ko na isinasabit at ipinangdi-display.

Pumasok ako sa opisina ko na nasa second floor. Inisa-isa ko ang mga papeles na kailangan kong pirmahan, mostly ay tungkol lang sa pagpapa-approve ng materyales at ng mga pinagkukunan namin ng supplies.

Tinitigan ko ang mga salita na nasa ilalim ng buong pangalan ko.

CEO/FOUNDER

It's been three years, but it still felt surreal to see my name next to the words "CEO", "founder", or "owner". Lalo na kapag naaalala ko ang lahat ng pinagdaanan ko bago ko nagtagpuan ang kung ano mang meron ako ngayon. All the heartaches, sweat, and tears got paid off.

If I were to do my decisions three years ago just to build a purpose for myself and my future, I would it all again in a blink of an eye.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga nang matapos ko ang mga papeles sa table ko. Kinuha ko ang cellphone ko at nagtungo sa social media apps upang mag-check. Four days ago pa 'yung last post ng SB19 sa account nila sa Instagram. About sa gaganapin nilang fanmeet under sa ine-endorse nilang brand. I couldn't wait any longer. There was no announcement yet about the ticket selling, but I was already feeling the rush. Feel ko kapag in-open na ang ticket selling, mangangarag ako nang sobra.

Syempre, hindi ko palalagpasin ang pagkakataon na makita ulit silang lima ngayong pare-pareho na kaming narito sa Pilipinas.

At sino pa ba ang pinaka-inaabangan kong makita? Sobrang miss na miss ko na 'yon. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin. Natatakot ako sa magiging reaksyon niya kasi baka galit siya sa akin. But how would I know if I wouldn't try? I wanted to try and see. I wanted to use every opportunity I could get just to get close to him.

'Cause I'm hoping that we could finally be together this time.

Walang kasiguraduhan. Hindi ko alam kung saya ang ibibigay sa akin nito o baka iyak lang ang kahantungan. But whatever the outcome, at least I showed him that I wanted to try -- that I'm willing to fight for him this time.

Lumabas ako ng opisina ko at bumaba sa first floor. May iilang customers na roon na nagtitingin ng mga mabibili. Pinanood ko lang silang mamili at napapangiti ako sa tuwing nakikita ko na halos hindi sila magkandaugaga sa pagpili ng mga bibilhin. Limited stocks lang kasi 'yung ibang designs. Syempre, hindi rin naman unlimited ang brain cells ko sa pag-iisip ng ipe-paint bawat oras. Minsan kailangan kong ipahinga ang utak ko para mas makapag-function nang maayos.

I sighed peacefully as I once again remembered how I ended up building a small business like this. Sa ilang buwan kong pagtatrabaho doon sa art shop sa L.A., ilang beses napili ng mga kliyente namin ang mga painting ko. Sa bawat painting na napipili, dagdag sahod at dagdag perks. Hanggang sa hindi ko namamalayan na dumadami na 'yung naiipon ko -- na ganoon na pala kalaki 'yung pera na naitatabi ko sa ilang buwan ko pa lang na pagtatrabaho roon.