Unicode
၈နာရီလောက်ကားစီးပြီးမှရွာကိုရောက်သည်။
"ချမ်းရာ........"
"အမ်......"
"ချမ်းရာထထရောက်ပြီလေ"
"ဟင်......ဟင့်အင်း"
အိပ်နေသူကဘယ်လိုနှိုးနှိုး မရ။အဲ့တာနဲ့ဘဲပွေ့ချီပြီးကားပေါ်ကဆင်းလာတော့ဒွေးလေးက
"ဒီကောင်လေးနှိုးလို့မရဘူးလား"
ဒွေးလေးအပြောကိုတုံ့ပြန်စကားမဆိုဘဲခေါင်းသာညိမ့်ပြတော့
"ဟဲ့ချမ်းရာထစမ်းအေ"
"ထားလိုက်ပါဒွေးလေးရယ်ကားစီးလာရတော့ပင်ပန်းနေလို့ထင်တယ်"
"အမလေးတော်ကျုပ်လဲပင်ပန်းတာပေါ့
အပိုတွေပြောမနေဘဲနှိုးလိုက်လမ်းလျှောက်ရမှာအဝေးကြီးဒီတိုင်းချီလာရင်မင်းလဲအဆင်ပြေမှာမဟုတ်ဘူး"
"ဟာ.......ဆူညံ့နေတာဘဲအိပ်နေတာကို"
ချမ်းရာဆူညံ့သံတွေကြောင့်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတော့ဟိုတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာရောက်နေသည်။
"ဟင်......လွှတ်.....လွှတ်စမ်း"
ချမ်းရာပြောမှထိုသူကအောက်ကိုချပေးရင်းကျေနပ်နေဟန်ဖြင့်ပြုံး၍ကြည့်နေတာကြောင့်မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်မိသည်။
"အမလေးအမောင်ချမ်းရာနှိုးပြီလား
နှိုးရင်လဲမျက်နှာလေးဘာလေးသုတ်လမ်းလျှောက်ရအုန်းမှာမြန်မြန်"
"ရွာထဲထိကားကိုဝင်ပို့ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူးအမေရာ"
"ကားဝင်လို့မရဘူးချမ်းရာ"
မာန်ပြောလိုက်တော့လမ်းမလျှောက်ချင်လို့ဘဲလား
မသိမျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားသည်။
"မင်းမာန်လာသူ့ကိုပြောမနေနဲ့အချိန်မစောတော့ဘူးမင်းအဘတို့လဲမျှော်နေရောပေါ့"
"ဟုတ်
လာချမ်းရာမလျှောက်နိုင်ရင်ကျုပ်ချီမယ်"
"ရတယ်"
နာရီဝက်လောက်လမ်းထပ်လျှောက်လိုက်မှရွာအဝင်ကိုမြင်ရသည်။ကားဝင်ဖို့ရာအရမ်းကျဉ်းတဲ့အနေအထားဖြစ်သည်။လှည်းတောင်ဝင်လို့ရမယ်မထင်လူနှစ်ယောက်ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်ရင်တောင်လမ်းကအပြည့်ဖြစ်သွားသည်။
YOU ARE READING
𝐵𝑜𝑟𝑛 𝑇𝑜 𝑌𝑜𝑢𝑟(Ongoing)
Romanceညိုမင်းမာန်+ချမ်းအေးသာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေးပါဘဲ စိတ်ကူးပေါက်ရာလျှောက်ရေးထားတော့လိုအပ်ချက်တွေလဲရှိနေပါသေးတယ် တဖြည်းဖြည်းချင်းပြင်ယူကြတာပေါ့
