Mag-Kabilang Mundo (Book2)

Kabanata 102

KABANATA 102..

            NAKA-TINGALA sa taas si Louis iniisip ang bituin na sinasakop ng mga mata niya . Hindi niya pinansin ang tuloy na tuloy na luha sa pisnge niya . Its fucking hurt ! Fucking hurt ! Sabi ng isip niya patawarin niya ang ama niya pero yung puso niya ayaw niya . Everytime her eyes laid at him, pain and hatred entretched at her . Its hard for her to forgive him and forget everything . Yung sakit na binigay niya sa ina niya ay hindi basta-basta mahihilom, kahit anong gawin niya nasasaktan siya sa katotohanan na tinanggi niyang anak siya nito, masakit kalimutan na pinatay siya ng sariling ama .

" M-om, he denied me . My f-ather denied me . " Yumuko na tinakpan niya ang mukha niya . Hindi niya aakalain na masasaktan siya ng lubusan sa katotohanan .

" M-om, pwede bang bilisan niyo ? b-umalik na kayo dito . Please, hindi ko kaya m-om . H-indi "

Louis covered her mouth to contain the sound of her sobbed . Paano niya pipigilan iyon kung ang sakit-sakit ? Her head was in her lap, covering her face and cried so much like as if its the only way to lessen her pain, her heart is heavy and she couldn't handle her emotion when it's come to Argon . Hindi lang niya itong ama, sa panahon na nandito siya sa tabi niya lubos na lubusan niyang minahal ang ama kahit wala siyang ama .

" I love my f-ather, mom . Mahal na mahal ko ang ama ko na hindi ko m-atanggap ang ginawa niya . M-ahal na m-ahal ko kayo. "

Sinubsub niya ang mukha sa tuhod niya at kuyom ang kamay na humagulhul ng iyak . Tumingala siya at tiningnan ang mga magagandang bituin, unti-unti sumilay ang ngiti niya ng makita ang pag-liwanag ng isang bituin . Does my mother felt it too ? Totoo ba ? Mahal rin ba ako ni Argon, mom ?

Sinubsub niya ulit ang mukha sa tuhod niya . Inisip niya ng mga panahon bang nag-iisa siya inisip rin siya ng ama niya ? Inisip niya na kung hindi ba niya ginawa ang bagay na iyon kumpleto sila ? Inisip niya kung hindi sila pinatay ni Argon, hindi siya kaya masasaktan ng ganito ?

Margarita squeezed her eyes shuts as she felt someone caressing her back . Ate Pipa ? Naramdaman niyang dalawa ang umupo sa pareho na kilid niya . Paano siya nito nakita ? Malakas ba ang iyak ko ?

" I-m sorry . I d-idn't meant to hurt you . Sorry, Margarita "

Tumingin siya sa babaeng naging ina niya sa limang taon . Kaya ba ganun ang pag-aalala sa kaniya ni Ate pipa dahil pamangkin siya nito ? Lagi ito sa tabi niya, naging ina, kapatid at ama sa tabi niya . Ginawa nito ang lahat para sa kasiyahan nito .

" A-lam kung hindi mo ma-patawad ang kapatid ko . Naintindihan kita dahil kasama mo ako nung mga panahon na mag-isa ka walang ama at ina. Naintindihan kita dahil alam ko kung gaano ka nasaktan at nag-dusa . Naintindihan kita dahil sinilang ka palang ako na ang nasa tabi mo . Your mother hate you because your eyes remind at Argon, hindi ka niya matanggap dahil sa ginawa ng kapatid ko . Kahit karga at halik man lang hindi niya kayang gawin, Margarita . Ako yung nasasaktan, halos lumuhod na ako sa ina mo para sayo . Im sorry, Margarita dahil naranasan mo ito .Sa bawat gabi na karga kita, sa bawat araw na umiiyak ka, sa bawat tawa mo at pag-bigkas ng salita na d-ada, nasasaktan at umiiyak din ako . Palagi mong tinatawag ang ina at ama mo pero ang nagawa ko lang ay mag-sinungalang at mangako ng paulit-ulit sayo . Im sorry for the lies and pain, Margarita . Im sorry kasi hindi ako naging mabuting auntie at ina mo . You're always be my princess, Margarita . Anak na ang turing ko sayo, patawarin mo ako dahil ito ang totoo margarita . Kahit ilihim ko ito sayo, alam kung malalaman mo .  sorry " naging garalgal ang boses nito at may luhang nahulog sa pisnge nito .

Niyakap siya ng mahigpit ni Ate Pipa at hinalikan sa noo .

" Alam kung hindi mo pa ako mapapatawad kaya aalis na ako . "