Love You at Your Worst [Runaway Series 2]

Chapter 2

Chapter 2

Talaga ngang totoo ‘yong kasabihan na ‘truth hurts’. I don’t know what to feel after knowing I was a rape child. But does that mean I don’t have any rights to live my life? Oh, yes. Wala akong karapatan magreklamo kasi noong una pa lang hindi naman dapat ako nabuo.

I felt my heart clenched with the thought of having a child someday with the same fate as I. Pinilig ko ang ulo ko sa mga naiisip ko. God, Amely. You’re just fourteen yet you think so much ahead of you! But, no.

Let’s think of it as an example. Paano nga kapag nangyari ‘yon? What if not? Sino ang magmamahal sa akin gayong ang sarili kong ina ay kinamunuhian ako? Sinong nagmamahal sa anak ng rapist na katulad ko? Wala.

Tahimik kong binagtas ang daan papunta sa abandonadong parke sa lugar namin. I smiled bitterly. This park has been abandoned for years yet it doesn’t feel alone at all.

The chains of the swing where I sat creaked when I swayed it. Hapon na at medyo papadilim na rin. How I wish I could be one of the stars. There’s the moon who shines brightly at night. It doesn’t feel alone, too. The stars are there.

Why does the sky does’t feel alone? There’s the sun when morning, and moon and stars during night. Well, I guess I can’t do anything about it. Mayroon talagang tao sa mundo na kahit katiting na atensyon at pagmamahal ay hindi magawang maambunan.

What did I do to deserve this kind of life? Neglect and unwanted. I became the antagonist even if it was against my will.

I went home after. Iwas na iwas ako kay Mama dahil ayaw kong makita siya. Naaalala ko lang kung paano niya isumbat sa akin na isa akong rape child. Na galit siya sa akin at hindi niya ginusto ang mabuhay ako. Ano pang magagawa niya? Nandito na ‘to.

“Saan ka nanggaling?” I heard her asked. Huminto ako pero ko siya hinarap.

“And why do you care? Anak ako ng rapist hindi ba? Kaya bakit kung makapagtanong ka parang nag-aalala ka sa akin?”

The words she used earlier, stabbed me right through the heart. Masyadong malalim ‘yong sugat na iniwan no’n. She shouldn’t show any affection towards me, if I know, she’s just faking it. Who would want a rape child after all? None.

“I am asking you, Amely! Alam mo bang nag-alala ako sa ‘yo?! ‘Tapos ay uuwi kang ganiyan ang ibubungad sa akin? I didn’t raised you like that!” her voice thundered, she’s mad.

I wish I care. “Yeah. You didn’t raised me like what you wanted. Galit ka kasi hindi ko kayang sundin ang gusto mo? At isa pa, hindi ko sinabing mag-alala ka. Hindi ko kailangan ‘yon.” I faced her and saw she was on the verge of crying which stunned me. “You don’t love me. You never did.”

“Amely.”

Nag-angat ako ng tingin nang marinig ko ang boses niya. Tipid akong ngumiti sa kaniya bago ipinagpatuloy ang pagliligpit sa mga gamit ko. Next Monday will be the start of classes and I am fixing my things now para hindi na ako mahirapan pa.

Pagkatapos ay itinabi ko ang bag ko. Si Tito Calum ang nag-enroll sa akin sa isang school na palagay ko ay University na siya. Magkatabi lang daw kasi ang High School at College building, magkaiba nga lang ng gate.

Kakalipat lang namin ng bahay nitong nakaraan at hindi ko alam kung bakit. Hindi na rin naman ako nagtanong pa dahil pakiramdam ko wala naman silang isasagot sa akin. Nagkibit-balikat na lang ako at nanahimik na lang.

I sensed a movement behind me kaya humarap ako dito at nakita ang pagod na mukha ni Tito Calum. But he did his best to give me smile, a fatherly smile. How lucky Celes is? Hanggang ngayon ay hindi ko alam kung bakit nandito siya sa halip na kasama sina Celes.