"ကယ္ၾကပါ.....ကယ္ေပးပါ......ကယ္ေပးပါ........"
ကုတင္ေဘးကစားပြဲေလးေပၚ ေခါင္းေမွာက္လို႔ ေမွးခနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခား၊ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာမ်ားၾကားမွ ထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစားေနသူတစ္ေယာက္လို
ေအာ္ဟစ္ေနသည့္အသံႏွင့္အတူ ၿငီးျငဴသံၾကားရၿပီး
လက္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသည္မို႔ လူကနိုးတစ္ဝက္ျဖစ္ေနရာမွ လုံးလုံးကိုနိုးသြားရေလၿပီ။
"ကယ္ပါ......ကြၽန္ေတာ့္ကို......ကယ္ပါ............"
ေအးစက္ေနသည့္လက္တို႔က ေရခဲတုန္းကိုကိုင္ထားရသလိုပင္။ နႏၵမိုးေန၏ တစ္ကိုယ္လုံးကလည္း ေအးစက္ၿပီး ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္။ ေသြးမရွိေတာ့သည့္လူလို အသားေတြပါတုန္ရီေနေလသည္။ ဆရာဝန္ကိုေျပးေခၚလို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျပာယာေတြခတ္ေနမိသည္ကအမွန္။
တကယ့္ကိုကေမာက္ကမျဖစ္စရာအတိပင္။
ဘယ္အခ်ိန္မွ ဒီေကာင္ေလးသတိရမည္လဲ။ ဘယ္လိုေၾကာင့္
ဒီေလာက္ေတာင္ ဖ်ားနာေနရသည္လဲ။ ဤအဖ်ားမ်ိဳးကရက္ရွည္အဖ်ားမ်ိဳးပင္။ တစ္ရက္တည္းနဲ႕ခ်က္ခ်င္းေတာ့
ထိုသို႔မျဖစ္နိုင္ပါ။ အားနည္းေနသည္မို႔ ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး ဘယ္လိုေၾကာင့္ ေသြးမရွိသူလိုျဖစ္ကာ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲျဖစ္ေနသည္လဲ။ မစားမေသာက္ပဲမ်ားေနသည္လား။ ဉာဏ္သုနဲ႕ျပသနာတက္ကာ ျပတ္ဆဲၾကသည္က ရက္ပိုင္းပဲရွိေသးသည္မဟုတ္လား။
.................
"ေရ.....ေရ ဆာတယ္ ေဖေဖ၊ ေမေမ......"
မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့မဖြင့္ေသးပါပဲ လက္ကေလးေတြလႈပ္ကာ ေရေတာင္းေနသည့္ေကာင္ေလး သတိရလာၿပီေနမည္။
"ေရလား......."
ေဖေဖ့အသံလဲမဟုတ္ေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ။ ေမေမေရာမေရာက္ေသးဘူးလား။ ေဖေဖေရာ ဘယ္အငယ္အႏွောင္းအိမ္မွာလဲ။ ကႊၽန္ေတာ္ေဆး႐ုံေရာက္ေနတယ္ေလ လာမေတြ႕ၾကဘူးလား။ မ်က္လုံးဝန္းမ်ားပင္မဖြင့္ရေသး ဝမ္းမမနည္းစိတ္တို႔က ရင္ထဲအျပည့္ကိန္းဝပ္ေနသည္မို႔ မခံစားနိုင္ေတာ့သည့္နာက်င္ျခင္းေတြက မ်က္ရည္အျဖစ္ၿပိဳပါတယ္။ ေဆး႐ုံအနံ႕အသက္ေတြရသည္။ သူနာျပဳနဲ႕ပဲထားခဲ့ျပန္ၿပီေနမည္။ မ်က္ဝန္းမ်ားပင္ မဖြင့္ခ်င္ ေသပစ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
"မင္းငိုေနတာလား ေကာင္ေလး......"
မ်က္ဝန္းမ်ားမွိတ္ထားလ်က္ပါပဲ မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ဖယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည့္ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းတို႔က ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနသေယာင္ပင္။
"သူနာျပဳမဟုတ္ဘူးလား......
ဦးေရာ ဘယ္ေတာ့ ထြက္သြားဦးမွာလဲ........."
"ဦး......"
အံ့ၾသကာရယ္ သူ႕ကိုေခၚသည့္နာမ္စားေလးကို ေရ႐ြတ္ေနသည့္ဦးက တကယ့္ကိုေခ်ာေမာေနဆဲပါပဲ။ သတိမေမ့ခင္အခ်ိန္က ထြက္သြားေလၿပီဟုထင္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုထိဦးက ထြက္မသြားေသးပါလား။
"မင္းနဲ႕ကိုယ္သိလို႔လား ေကာင္ေလး....... "
"လြန္ခဲ့တဲ့၆ႏွစ္ေလာက္က မိုးေရထဲအဝတ္ဗလာနဲ႕ေကာင္ေလးကို မွတ္မိေသးလား ဦး........."
အံ့အားသင့္သြားသည့္ ဦးက ခန့္ညားေသာမ်က္ခုံးတန္းေလးက ပင့္ျမႇောက္သြားခ်ိန္ မဲနက္ကာတည္ၾကည္ေသာမ်က္ဝန္းအိမ္က အနည္းငယ္ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ပြင့္ဟသြားေသာ
ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္ခုကို လက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားပုတ္ခတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေလသည္။
"ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္....
အသက္ကိုကယ္တင္ေပးခဲ့လို႔ေရာ.....
ခ်စ္ခြင့္ပါ မေပးခဲ့လို႔ပါ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...."
ဝမ္းနည္းစို႔တက္လာသည္က ဘယ္ေလာက္ပဲထိန္းေနပါေစ
မ်က္ရည္အျဖစ္ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔ကအသြင္ေျပာင္းကာ
အျပင္ဘက္ေလာကႀကီးကို ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းျခင္းေတြျပသေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲဝမ္းနည္းၿပီး အားငယ္ေနရသူတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပါ။ ကံၾကမၼာကရက္စက္ပါသည္။ အခ်စ္လိုခ်င္ေနသူကို အခ်စ္ေတြမေပးတဲ့အျပင္ ရက္စက္ျခင္းေတြသာ လွိမ့္ေပးေနတာ သူေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕ ကံဇာတ္ဆရာႀကီးရယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုထားခဲ့လိုက္ပါ.....သူနာျပဳေခၚေပးပါ......
ၿပီးေတာ့ ဦး ထြက္သြားေပးပါ.........."
မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္သို႔လႊဲကာ မ်က္ရည္ေတြက်လိဳ႕ ငိုေနသည့္ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ဖယ္လို႔ လွည့္ပင္မၾကည့္ပါပဲ ထိုစကားမ်ားကိုဆိုလာေလသည္။ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာေနသည္က ႏွစ္ရက္ရွိေနေလၿပီ။ ခုမွသတိရလာၿပီး
သူက ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးတဲ့ေလ။
"သုခမိုးေန........"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ကာ သြားတန္းေလးမ်ားေပၚေအာင္ရယ္ေနသည္က တစ္ကိုယ္လုံးပင္လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ထိုရယ္ေနရာမွ မ်က္ဝန္းအိမ္ကေန မ်က္ရည္ေတြကပါ တသြင္သြင္စီးလို႔ ရယ္သံေရာ၊ ငိုသံကပါ ထြက္အံလို႔က်မလာေခ်။
သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးကေတာ့ ငိုေနတာေရာ၊ရယ္ေနျခင္းပါ မရပ္တန့္ေသးေပ။
"မင္းမ်က္ႏွာက....ဟက္....မျဖစ္နိုင္လိုက္တာ.....
ေကာင္ေလး မင္းအကိုနာမည္ကို ယူမသုံးသင့္ပါဘူးကြာ......."
ကုတင္ေဘးကထိုင္ခုံေပၚသို႔ ၿပိဳကာလဲက်သြားသည့္ ဦးက ငုပ္တုပ္ထိုင္ရက္ႀကီးျဖင့္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးနဲ႕ငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေလၿပီးေနာက္ ထိုသို႔စကားတို႔ဆိုလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေလးပဲ ေလွာင္ရယ္၊ရယ္လိုက္သည္။
"ပလက္စတစ္ဆာဂ်ရီကေလ အရမ္းနာတယ္သိလား....
အခုခံစားေနရတာက ဆာဂ်ရီထက္ပိုနာရတယ္........"
ဆာဂ်ရီ....? ဒါဆို နႏၵမိုးေနဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ သတင္းလႊင့္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။သတင္းစာေတြထဲေၾကျငာခဲ့ၾကသည္က သုခမိုးေန ႏွလုံးခြဲစိတ္မႈမေအာင္ျမင္၍ဆုံးသြားခဲ့သည္ဟူ၍။ ကြၽန္ေတာ့္မွာရင္က်ဳံးမရျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ရသူေပးခဲ့သည့္ ႏွလုံးသားနဲ႕အသက္ရွင္ေနသူအကိုႀကီး၊ အကိုႀကီးမဆုံးခင္ ျပန္လႉခဲ့သည့္ ခ်စ္ရသူႏွလုံးသားေလးကို လက္ခံခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕
ခြဲစိတ္မႈမေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းအေၾကာင္းတရားေၾကာင့္လဲ ငိုေႂကြးခဲ့ရသည္။ ရင္နာျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ပဲ နိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းတစ္ပါးမွ ျမန္မာျပည္ကိုေျခမခ်ခဲ့သည္က ႏွစ္ႏွစ္တိတိေပ။ မမကိုယ္တိုင္လာေခၚသည္မို႔ေရာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေတာ့တဲ့ ဘဝမွာ မမကြၽန္ေတာ့္အား လိုအပ္ေနမည္ဟုေတြးမိ၍ မႏၱေလးတြင္သာေနထိုင္ခဲ့ေတာ့သည္။
..................
အဲဒီ့ေန႕ကေပါ့ ........
ရန္ကုန္စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံႀကီးတြင္ တာဝန္က်ေနသည့္ ဆရာျဖစ္သူဆီသို႔ ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္အေျပးသြားကာ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ ဂ်ဴနီယာေလးမ်ားနဲ႕ ေဆြးႏြေးပြဲတစ္ခုက်င္းပၿပီးခ်ိန္က ညေနပင္ေစာင္းေနေလၿပီ။ ဆရာဝန္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စီနီယာမ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးခ်ိန္က ညေန၅နာရီခြဲၿပီမို႔ ဆရာသမားဂ်ဴတီက်ရာေဆး႐ုံသို႔ အေျပးသြားေတြ႕ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္က ၉နာရီထိုးသြားေလၿပီ။ ရန္ကုန္စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံႀကီး၏ တစ္ဖက္သို႔ထြက္လွ်င္ ပဲခူးဘက္တန္းေရာက္သည္မို႔ ထိုလမ္းဘက္မွ ပဲခူးၿမိဳ႕ကိုဝင္ကာ အျမန္လမ္းဘက္တက္ရန္ေတြးလိုက္သည္။
ေဆး႐ုံဘက္မွထြက္ခါစလမ္းတစ္ခုအေရာက္တြင္ မိုးေတြကလည္းသဲႀကီးမဲႀကီးစကာ႐ြာသြန္းေနေလသည္။ လမ္းၫႊန္ေပးလိုက္သည့္အတိုင္း ဘယ္ဘက္အျခမ္းသို႔ေကြ႕လွ်င္
လမ္းမက်ယ္ႀကီးကိုေတြ႕နိုင္ေလၿပီ။ ထိုလမ္းကေတာ့ လူသူအရမ္းမရွင္းပါပဲ ဟိုက္ေဝးလမ္းႀကီးျဖစ္သည္မို႔ ကားမ်ားျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိသည္ဆိုျခင္းေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်နိဳင္ေတာ့သည္။ ယခုေမာင္းလာသည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လယ္ကြင္းေတြနဲ႕ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ တဲအိမ္အခ်ိဳ႕သာေတြ႕ရသည္မို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ေၾကာက္မိသားေပ။
မိုးကအရမ္းသည္းေနသည္မို ကြၽန္ေတာ္ကားကိုနားခ်င္သည္။ ဇေဝဇဝါ ေဝေဝဝါးဝါးေမာင္းေနရသည္က သိပ္ေတာ့အဆင္မေျပလွေပ။ သို႔ေသာ္လည္း အစိမ္းသက္သက္ပတ္ဝတ္းက်င္မို႔ မနားခ်င္ေပ။ စိတ္တို႔က ဆုံးျဖတ္ခ်က္မျပတ္သားနိုင္ေသး။ အေရွ႕ကိုတည့္တည့္ၾကည့္ေတာ့ အဝတ္ဗလာနဲ႕ လူတစ္ေယာက္။ ကားေရွ႕တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာပုံမွာ
ဒယိန္းဒယိုင္နဲ႕ပင္။ ေၾကာက္ကလည္းေၾကာက္သည္။
ညႀကီးမင္းႀကီးမိုးထဲေလထဲ အဝတ္ဗလာနဲ႕ ဘယ္လိုဟာလဲကြာ.....ကားမီးေရာင္ရွိရာကို ေလွ်ာက္လာေနသည္ေၾကာင့္ မီးကိုပိတ္ခ်လိဳက္ၿပီး အေျခအေနၾကည့္ေတာ့ ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက လမ္းမီးပင္ မရွိသည္မို႔ လုံးဝေမွာင္မဲေနသည္။
မျဖစ္ပါဘူးေလဟုေတြးၿပီး ထိုလူ႕ကိုေက်ာ္ေမာင္းမည္ဟု
စဥ္းစားမိကာ ကားကိုအရွိန္တင္ေမာင္းလိုက္သည္။
မေရွာင္သည့္အျပင္ ထိုအဝတ္ဗလာလူက တည့္တည့္ႀကီးတိုးလာသည္မို႔ ကားရပ္လိုက္ရပါသည္။ ကားေဘာနပ္ဖုံးေပၚသို႔ က်လာသည့္ ခႏၶာကိုယ္က ဗုန္းခနဲ၊ ထိုစဥ္မွာပဲ မိုးနတ္သား၏ေဒါသႀကီးျဖင့္ ေတာက္ေခါက္သံေၾကာင့္ထင္ ေလာကတစ္ခြင္ အုန္းခနဲျမည္လို႔ မိုးခ်ဳန္းကာ ေလေတြပါတိုက္ေနသည္။ ထိုလူကေတာ့ မလႈပ္ေတာ့ေပ။ ကားေဘာနပ္အေရွ႕ဖုံးကိုမွီလို႔ သူ၏ အိပ္ယာမ်ားမွတ္ေနလားလဲမသိ က်က်နနအိပ္ေနသည္။
"ဘယ္လိုေကာင္လဲကြာ....ငါ့ကိုအႏၱရာယ္ေပးဖို႔ အေယာင္ေဆာင္ေနတာလား.....
တကယ္ကူညီသင့္တဲ့သူလား..........."
ေနာက္ဆုံးဆရာဝန္ဆိုသည့္အေတြးနဲ႕ လူသားေတြကိုကယ္ဆယ္ခ်င္သည့္ ငယ္စဥ္တည္းကအေတြး၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူသာျဖစ္လွ်င္ဆိုၿပီး ေတြးမိျပန္ေတာ့ကယ္ဆယ္ေပးခ်င္လာ၏။ အႏၱရာယ္ေပးသူဆိုလည္း ခ်႐ုံသာဟုေတြးမိကာ ကားထဲကထီးကိုယူၿပီး
အျပင္သို႔ထြက္လိုက္သည္။
"ကယ္......ကယ္ပါ......."
လင္းထိန္ေနသည့္ေနရာသို႔ အေျပးသြားမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးက လႈပ္ပင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ ဓားဒဏ္ကာထိထားသည့္ဗိုက္ကလည္း ေသြးေတြထြက္လို႔ နာက်င္ေနသည္က တဆစ္ဆစ္နဲ႕ပင္။ ခါးအထက္ကေအာင့္ကာ ကိုက္ေနသည္။ တင္ေနရာကလည္းတစ္စို႔စို႔နဲ႕ နာလြန္းေနသည္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက ထိုးႀကိတ္ခံထားရသည္မို႔ ဖူးေယာင္ကာ အျမင္ေတြေဝဝါးေန၏။ မိုးမင္းကိုေက်းဇူးတင္ရေပမည္။ သူငိုခ်လိဳက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္သတိလည္လာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ကာ ကယ္တင္သူကိုရွာမိျခင္းေပ။ မ်က္ႏွာက စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႕ ဓားနဲ႕ထိထားသည္မို႔ ဒဏ္ရာရသြားၿပီေနပါမည္။
ေနာက္ဆုံးကြၽန္ေတာ္သြားေနသည့္ လင္းထိန္ေနသည့္ေနရာဆီေရာက္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ ေမေမ့ကိုေခၚမိသည္။ ေဖေဖ့ကိုလည္း တမ္းတမိသည္။ ဘယ္သူကမွအဖတ္လုပ္၍ ျပန္လည္ထူးမလာေပ။ မ်က္ရည္ေတြကလည္း မိုးရည္ေတြနဲ႕ေရာလို႔ က်ဆင္းျပန္သည္။ ငိုရတာေမာေနၿပီ။ နာက်င္ေနသည့္ တစ္ကိုယ္လုံးေရာ၊ အသည္းအူေတြပါ၏ေလးနရာလက္ပင္မက်န္နာက်င္ရေသာ ေဝဒနတို႔ကို ခႏၶာကသိေနသလို၊ မိပစ္၊ဖပစ္ ဘဝမို႔ ႏွလုံးသားကပါနာသည္။
ေဖေဖတို႔ခန့္ေပးထားပါေသာ ဒရိုင္ဘာကို စာနာသနားမိလို႔ သူ႕မိခင္နာမက်န္းသည္ကိုကူေပးရန္ ေငြက၁၀သိန္းနဲ႕ ထိုလူ႕အေမရွိေနထိုင္သည့္ေနရာသို႔ ထြက္လာၾကစဥ္ လူသူကင္းတဲ့ လမ္းခုလတ္မွာပဲ မေတာ္မတရား ေစာ္ကားသည္။ ၿငိမ္မခံပါပဲ ျပန္ခုခံေတာ့ ထိုးႀကိတ္ရိုက္ႏွက္ၿပီး ေစာ္ကားကာ ေျခေတာ္တင္ၿပီးအၿပီးတြင္ ဓားနဲ႕ထိုးကာ
သတ္ပစ္ၿပီး လယ္ကြင္းထဲပစ္ခ်လိဳ႕ ထားခဲ့သည္။ ဝတ္စားထားသည့္ ဆြဲႀကိဳး၊ ေဖေဖဆင္ထားသည့္စိန္နားကပ္နဲ႕ ပတၱျမားလက္စြပ္ကိုပါယူသြားသည္။
ထိုလူပစ္ခ်ခဲ့သည့္အတိုင္း လူကဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ ေမ့ေျမာေနရာမွ မိုး႐ြာေတာ့နိုးလာသည္။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္ေနရာႀကီးထဲလမ္းေလွ်ာက္မိစဥ္ လင္းထိန္ဝါဝင္းသည့္ေနရာတစ္ခု ယခုထိုလင္းထိန္ေနရာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ဖက္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူေကာင္းသူေကာင္းျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေန၏။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္မွထြက္သည့္စကား၊
တကယ္ပင္ပန္းေနသည္မို႔။
"ကယ္ပါ......ေမေမ၊ ေဖေဖ......ကယ္ပါ......"
ကားအျဖဴတစ္ခုလုံးကနီရဲလို႔ ထိုေကာင္ေလးရပ္ေနရာေနရာကလည္း နီရဲေနျခင္းေၾကာင့္ ေသြးေတြထြက္ေနျခင္းထင္သည္။ ေမွာက္ရက္ႀကီးကားကိုဖက္ထားသည္ေကာင္ေလး၏ အသားစိုင္ႏွစ္ခုၾကားက နီရဲကာ ေသြးေတြပင္စိမ့္လို႔ အရိုက္ခံထားရသည္ထင္ လက္ဝါးရာမ်ား၊ ျခစ္ကုတ္ရာမ်ား ေက်ာတြင္ညိုမဲေနသည္။ ေနာက္ဆုံးထိုေကာင္ေလးဖက္ထားရာကေန ေလ်ာၾကလာသည္။
"ကေလး.....ကေလး......ကေလး......."
ထီးကိုပစ္ခ်ကာ ေပြ႕ခ်ီမလို႔ ေဆး႐ုံတင္ရေလၿပီ ။ နီးစပ္ရာ စိတၱဇေဆး႐ုံ၊ ဆရာႀကီးရွိရာသို႔ပဲ အရင္ေမာင္းလိုက္သည္။
လိုအပ္တာမ်ားလုပ္ေပးၿပီးပါလွ်င္ တျခားေဆး႐ုံေ႐ႊ႕မည္ဟုေတြးၿပီး ကားေနာက္ခန္းကို ေရစိုေနသည့္ေကာင္ေလးကိုထည့္ ကိုယ္တိုင္လဲ ေရဆိုသြားသည္ကိုမမႈ႕နိုင္ လူ႕အသက္ကယ္ေကာင္းပါသည္။
"ေဖေဖ...."
နာက်င္တာမ်ားမရွိေတာ့သည္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားေလၿပီလား။ အေတြးတို႔မဆုံးေသး။ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားသံေတြေၾကာင့္ နတ္ျပည္မွာလဲ လူစကားေျပာတာပဲလားမသိ။ ကြၽန္ေတာ္လူတိုင္းအေပၚစိတ္ထားေကာင္းေကာင္းထားခဲ့သည္မို႔ နတ္ျပည္ေရာက္မွာသိပါသည္။
နားစြင့္ေနရာက ေဖေဖ့အသံၾကားလိုက္ရသည္မို႔ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုျဖတ္ခနဲဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြ႕ရသည္။
"ေဖေဖ......"
ထထိုင္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္အခန္းျပင္ထြက္ရန္ ျပင္ေနသည္။
"သုခေလးနိုးေနၿပီလား....ေဖေဖ အေရးႀကီးအစည္းေဝးရွိလို႔ ဒီကအကိုႀကီးနဲ႕ေနခဲ့ေနာ္......."
ထားခဲ့ျပန္ေလၿပီ။ လူစိမ္းေယာက်ာ္းေတြနဲ႕ ထားခဲ့ျပန္ေလၿပီ။
"ေဖေဖ သားကိုမထားခဲ့နဲ႕ သားေၾကာက္တယ္......"
ေဆးပိုက္ကိုျဖဳတ္ကာ ကုတင္ေပၚမွဆင္းေျပးလာသည့္ေကာင္ေလးက တံခါးနားသို႔ေရာက္ကာ ဖြင့္ရန္ျပင္ေနၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လည္း အျပင္ေရာက္သြားသည့္ အေဖျဖစ္သူကေတာ့မၾကားေပ။ ထိုေကာင္ေလးကိုထိမိေတာ့ ေအာ္ကာ ႐ုန္းေနေလသည္။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနတာေနမည္။ သူ႕ပုံစံေလးၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပင္။
ေသးေသးေလးနဲ႕၁၆ႏွစ္ဆိုတာမယုံနိုင္စရာေလးပင္။
"ကေလး....ကေလး....Relax.....ကေလး....."
အတင္းခ်ဳပ္ကာဖက္ထားလိုက္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို စိတ္ၿငိမ္ေစရန္ စိတ္ၿငိမ္ေဆးကိုထိုးလိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းလက္ထဲေဆာင္ကာ ကိုင္ထားၿပီး သူ၏ဖခင္နဲ႕စကားေျပာေနၾကျခင္းပါ။ ေကာင္ေလးက Rapeခံထားရသည္။ ကားသမားကိုေတာ့ဖမ္းထားေလၿပီ။
ေကာင္ေလးကေတာ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီေမ့ေျမာေနသည္။
ယခုနိုးလာေတာ့ေသာင္းက်န္းသည္။ ရဲမႈခင္းမို႔ ကိုယ္ႆယ္ထားသူပီပီ ကိုယ္ပါဘယ္မွသြားမရေသး။ အေမ၊အေဖကေတာ့ သူနာျပဳမေလးေတြ၂ေယာက္ေခၚေပးထားသည္တဲ့ေလ။ ကေလးကိုတစ္ေယာက္တည္းပစ္ထားကာ အေမကကားသမားကို တရားစြဲလို႔ အေဖကေတာ့ အလုပ္ေတြအစည္းအေဝးေတြေျပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႕ခင္မင္ခဲ့ပါသည္။ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြလိုျဖစ္သြားသည္။
"ဉီး........ ဦးမွာ ခ်စ္သူရွိလားဟင္........."
"ရွိတာေပါ့ 'ခ'ေလးရဲ႕......"
ရင္ထဲ၌ ဦး၏ စကားအား နာသြားရသည္။ ၿပဳံးလိုက္သည့္အၿပဳံးႀကီးက ေသေလာက္ေအာင္ခံစားရေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကေယာက်ာ္းေတြကိုသေဘာက်ၿပီး လိုက္ကာေငးငမ္းမိလို႔ ကားသမားအကိုႀကီးက ေစာ္ကားခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ျဖစ္တည္မႈက မွားေနၿပီလား။
ဘယ္ေနရာမ်ားလဲ။
"ဦး....ကြၽန္ေတာ္ေလ ေယာက်ာ္းေတြကိုႀကိဳက္တယ္......ၿပီးေတာ့........... "
'ဦးကိုခ်စ္တယ္....' ထုတ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ေဆးသြင္းထားရသည္မို႔ လက္ကလႈပ္၍မရ။ထိုင္ေနသည့္ မိမိအား ကုတင္ေဘးေဘးေစာင္းတြင္ထိုင္ကာ မုန့္ခြံ႕ေနသည့္ဦးက ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဘာေျပာမလဲ နားေထာင္ေနျခင္းျဖစ္မည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဦးက ခင္တြယ္ဖို႔အေကာင္းဆုံးပဲ....
ဦး သိလား...ေဖေဖ၊ေမေမေတာင္ ဒီလို မၾကင္နာဖူးဘူး...."
ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည့္ ဦးေၾကာင့္ ၿပဳံးလိုက္မိကာ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဦး အနားမွာေနခ်င္တယ္......
တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္မေနခ်င္ဘူး......."
ေငးၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ားၾကေနသည့္ေကာင္ေလးက တစ္လျပည့္လုဆဲဆဲအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား ခင္တြယ္ျခင္းထက္ပိုသြားေလၿပီလား။ ကြၽန္ေတာ္ထိုကေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးခဲ့မိတာလား။ မျဖစ္ေပဘူး....ျပန္မွရမည္။ သံေယာဇဥ္ေတြတိုးသြားလွ်င္ အားလုံးအတြက္မေကာင္းနိုင္ေပ။
"ဦး က 'ခ'ေလးနဲ႕ အတူေနလို႔မရဘူးေလ....
ဦး က ဒီေန႕ျပန္မွာ 'ခ'ေလး နဲ႕အတူ အကူသူနာျပဳအမေတြအေဖာ္ရွိတယ္ေလေနာ္.... တစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ပါဘူး ခေလးရဲ႕......."
စကားလမ္းေၾကာင္းကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လႊဲလိုကိပါ၏။ ဒီအ႐ြယ္စိတ္ကစားသည့္အ႐ြယ္ေလးတြင္ အျဖစ္ဆိုးနဲ႕ႀကဳံရသည္။ ေလတိုက္လွ်င္ေတာင္ ရယ္ေနတတ္ၿပီး သစ္႐ြက္လႈပ္တာကို ကေနတယ္ဟုေတြးကာ ရင္ခုန္ေနတတ္သည့္အ႐ြယ္ေလးမို႔ ကိုယ္ကပဲခင္တြယ္မႈကိုျဖတ္ေတာက္ရေပမည္။ ၾကာလွ်င္မေကာင္းနိုင္သည္မို႔ ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါ။
'ကိုယ့္ခ်စ္သူက ႏွလုံးသားထဲမွာရွိေနေသးလို႔...
သူမရွိသည့္တိုင္ သူ႕ႏွလုံးသားေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိေသးတာမို႔ မင္းနဲ႕အခ်ိန္မကုန္နိုင္သလို...
အခ်စ္ကိုရွာဖို႔မအားေသးဘူး ေကာင္ငယ္ေလးရယ္....
ကိုယ္မင္းကိုခင္တြယ္ပါတယ္....ဒီနားမွာပဲ ရပ္တန့္ရေအာင္...'
"ဦးခ်စ္သူကို ခ်စ္လားဟင္....."
"အရမ္းခ်စ္တာေပါ့ ခေလးရဲ႕.......
ၾကည့္ပါဦးမ်က္ရည္ေတြ ဘာလို႔က်တာလဲ မ်က္ႏွာကအနာေပၚက်ကဳန္ၿပီ.... အနာေဖးေတာင္တက္ေနၿပီ...."
ဘယ္ဘက္ႏွာေခါင္းကိုမွ မ်က္ခမ္းေအာက္မွစကာ ညာဘက္ပါးလယ္အထိ ဓားနဲ႕ျခစ္ရာႀကီးက ေတာ္ေတာ္အက်ည္းတန္ေနေလသည္။ ခ်စ္စရာကေလးငယ္ေလးကိုမွ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ရက္စက္သလဲ ကံၾကမၼာေစစားသူႀကီးရယ္။
.......
သုံးလအၾကာတြင 'ခ' ေလး ၏ ေဖေဖဖုန္းဆက္လာသည္။ 'ခ' ေလး ႏွလုံးကို ခြဲစိတ္ရမည္။ အလႉရွင္ရွာေပးရန္ အကူအညီေတာင္းလာသည္။ ကူညီေပးရန္ျပင္လိုက္ပါသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ႏွလုံးကို လက္ခံထားပါေသာ အိမ္မွအကိုအႀကီးဆုံးလည္း သူ႕အသက္မဆုံးခင္ ျပန္လႉထားေလသည္။
ခေလး၏တစ္သ်ဴးေတြ ဆဲလ္ေတြ အကုန္ကိုက္ညီသည္။ ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႕အကိုဆုံးေတာ့ ခေလး ခြဲစိိတ္မႈျပဳသည္။
ခေလး ေဖေဖ ဖုန္းဆက္လာသည္က မေအာင္ျမင္၍ဆုံးၿပီဟူ၍သာ။ သတင္းစာထဲ သားတစ္ေယာက္ဆုံးသည္။ အမႊာတူညီျဖစ္သူ နႏၵမိုးေန ဆိုသည့္ ဦးမိုးေန၏သားျဖစ္သူ
၁၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕ကို ဘယ္ေဟာ္တည္တြင္ က်င္းပသည္ဆိုသည့္သတင္းကို ခေလးဆုံးၿပီး ၂ႏွစ္ၾကာ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ၾကားခဲ့ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အား မဆက္သြယ္မိ။ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ၿပီး အစေဖ်ာက္လိုက္တာဆိုပိုမွန္မည္။
'ကြၽန္ေတာ္သိတဲ့ေကာင္ေလးက သုခမိုးေန......'
.......
"ဦးကရက္စက္တယ္ေနာ္..... ထြက္သြားတုန္းက လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး....... ကြၽန္ေတာ္ငိုေနခဲ့တာ......
ေမးခ်င္ခဲ့တာ..... ဘယ္မွာရွာရမလဲ....ဘယ္ေတာ့ျပန္ေတြ႕ရမလဲ....ၿပီးေတာ့ ဦးခ်စ္သူကို ဦးအရမ္းခ်စ္သလို....
ကြၽန္ေတာ္ ဦးကိုခ်စ္ေနမွာလို႔လဲ ေျပာခ်င္ခဲ့တာ........
ဦးသိလား.....ကြၽန္ေတာ္အခုထိ အခ်စ္ကိုရွာေဖြေနေသးတယ္........ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္.....
ဦးလိုပဲ ထြက္ေျပးျပန္ၿပီ.......... "
အတိတ္ကိုတူးဆြေနစဥ္ ကုတင္အထက္မွေကာင္ေလးက စကားတို႔ဆိုလာသည္မို႔ နားေထာင္ေနရင္း ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။မ်က္ရည္မ်ားကို ပြတ္သုတ္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ကာ ေမးလာသည့္ ခေလး တျဖစ္ နႏၵမိုးေနပင္။
"ကြၽန္ေတာ့ျဖစ္တည္မႈမွားေနသလား.......ဒါမွမဟုတ္
အခ်စ္ကပဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မထိုက္တန္တာလား......."
ထိုစဥ္မွာပင္ ဦး ရဲ႕ ဖုန္းကျမည္လာေလသည္။ ဖုန္းကိုၾကည့္ကာ ျပာျပာသလဲနဲ႕ျဖစ္သြားသည့္ ဦး၊ လက္ကာျပကာ
ထ၍ထြက္သြားသည္။ ဦးရဲ႕ခ်စ္သူဆက္တာပဲေနမည္ထင္ပါသည္။ ေဆး႐ုံေစာင့္ေပးေနျခင္းကို
ပိုင္ဆိုင္သူက စိတ္ပူၿပီဆက္တာေနပါလိမ့္မည္။ ဆန္းၾကယ္မေနပါ။ ကုတင္ေဘးကိုၾကည့္ေတာ့ ခက္ရင္းႏွင့္ဇြန္း ပန္းကန္တစ္ခ်က္ကိုေတြ႕ရသည္။
"အခ်စ္နဲ႕မထိုက္တန္ေပမယ္ ေသျခင္းတရားနဲ႕ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ထိုက္တန္မွာပါေနာ္ ကိုကိုနဲ႕ဦးေရ.....
ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပူေလာင္တယ္....
ဘဝမွာ တစ္ခါေလာက္ပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႕
ခ်စ္ေပး၊ဂ႐ုစိုက္ေပးမယ့္ သူအနား တစ္နာရီေလာက္ေလးေနရရင္ပဲ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ...........
'ဟက္....အခုထိေတာင့္တေနဆဲေနာ္....အ႐ူးေကာင္....
မတန္မရာေတြ မွန္းေနျပန္ၿပီ......'
ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ရယ္ရင္း ပန္းကန္ထဲမွ ခက္ရင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေဆးပိုက္တန္းလန္းနဲ႕ေကာင္ငယ္ေလးက
ေဆးပိုက္အားျဖဳတ္လိုက္ပါ၏။
"ေနာင္ဘဝမ်ားလူျဖစ္ခဲ့ရင္
အခ်စ္ခံလူတန္းစားေလးတစ္ဦးျဖစ္ရပါလို၏....."ဟုဆုေတာင္းေလးေခြၽၿပီးေနာက္
မ်က္ဝန္းမ်ားမွိတ္လို႔ ထိုသို႔ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ သူေလးက ခက္ရင္းကိုေလေပၚျမႇောက္လို႔ ထိုးစိုက္ခ်လိဳက္သည္။ သူ၏လက္တို႔က ေလထဲတြင္ ဝဲပ်ံက်လိဳ႕ ရည္႐ြယ္ရာေနရာသည္က လည္ပင္းရွိ ေသြးေၾကာမ်ားေပၚသို႔ပင္။
ေတြး.....
၁၇၉၂၀