TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

Games of the mind [Tα παιχνίδια του μυαλού]

Δεν άργησε να εξαφανιστεί από το πεδίο όρασης μου, εξαφανίστηκε μέσα στους ίδιους καπνούς από τους οποίους είχε εμφανιστεί πρίν, αφήνοντας μια δυνατή οξυά κραυγή, όπου δεν είχε αποτυπωθεί στον χώρο, αλλά μόνο μέσα στο μυαλό μου,αμέσως έτρεξα στο βάθος του διαδρόμου, προσπαθώντας να δω αν ο θείος μου ήταν καλά, μα μάταια καθώς η πόρτα ήταν κλειδωμένη, την χτύπησα ευγενικά καθώς είχα αρχίσει να ανυσηχώ περισσότερο επειδή είχαν γίνει όλα αυτά, παρά για το ότι ήταν μισή ώρα εκεί μέσα, αντιθέτως το τελευταίο ήταν λίγο λογικό αν και μάλλον κληρονομικό, σκέφτηκα γελώντας, καθώς και ο πατέρας μου την ίδια ώρα έκανε, γέλασα και ένα δάκρυ παραφροσύνης έτρεξε στα μάγουλα μου, πονούσα αλλά με όλα αυτά που ένιωθα πως με κυνηγάνε, ήξερα πως δεν έχω χρόνο, για πένθη , έπρεπε να βρω την κοπέλα μου που μετά το συμβάν είχε εξαφανιστεί και να μάθω τι ακριβώς είχε γίνει με τους γονείς μου, αυτά και αλλά τόσα σκεφτόμουν καθώς είχα ακουμπήσει την πλάτη μου στον τοίχο ανάμεσα στις δυο πόρτες, μετά από λίγο άνοιξε και η πόρτα του μπάνιου, μέσα από κάτασπρους καπνούς βγήκε ο θείος μου, με ένα βλέμμα σοβαρότητας μα και απορίας με ρώτησε "φίλε τι έγινε" ομολογώ ήμουν τόσο τρομαγμένος μήπως πάθει και αυτός κάτι, που απλά κουνήσα το κεφάλι μου δυο φορες γρήγορα δεξιά αριστερά, ως δείγμα του ότι δεν έγινε κάτι,δεν συμπλήρωσε κάτι άλλο, αν και σίγουρα κατάλαβε πως του έλεγα ψέματα, απλώς δεν ήθελε να με φέρει σε ποιο δύσκολη θέση, έκανε μερικά βήματα προς το σαλόνι και συμπλήρωσε "Να ξέρεις όσο είσαι μαζί μου, δεν πρόκειται να σε πειράξει κανείς" με έναν τόνο σιγουριάς αλλά και αγριότητας, έτσι τον ακολουθήσα, σαν το κουτάβι που ακόλουθα το αφεντικό του, επειδή νιώθει ασφάλεια, έτσι ακριβώς και εγώ τον ακολουθήσα, καταλήξαμε στους καναπέδες, μετά απο μερικά βήματα, όπου δεν άργησε να με πάρει και ο ύπνος, είχα εξουθενωθεί, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά με όσα συμβαίνουν στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό, δυό στιγμές θυμάμαι από εκείνο το βράδυ, που για κάποιον λόγο το ενδιαφέρον κάποιον ανθρώπων μένει ανεξίτηλο στο ανθρώπινο μυαλό με την πάροδο του χρόνου, το ένα είναι ο θείος μου να με σκεπάζει με μια παλιά κίτρινη πλεκτή κουβέρτα, με το ενδιαφέρον του να επικρατεί της σκληρότητας του και το άλλο να ξυπνάω από την μυρωδιά του καφέ και να το βλέπω να με κοιτάει με ένα βλέμμα ηρεμίας, το οποίο μάταια πάλευε να τον κάνει να δείξει σκληρός.