Ik lig verslagen op de grond en heb overal pijn. Nadat Puck me gezoend had werd het nog erger, nog naarder. Ik had het gevoel dat ik elk moment moest overgeven, en uiteindelijk was dat ook gebeurd. Verdrietig schud ik de gedachtes van me af en loop naar me fiets. Als ik weg wil fietsen merk ik dat mijn voor en achterband lek zijn. Zuchtend stap ik van mijn fiets af en ga lopend naar huis. Nu ik alleen ben denk ik weer terug aan wat er gebeurd is waardoor de tranen weer omhoog komen.
Net voor dat ik mijn straat in ga loop ik langs de ijswinkel op de hoek waar ik altijd in de zomer een ijsje haal met Lotte en Roos. Ik wil net de hoek omgaan als ik mijn naam hoor roepen. Ik kijk verdrietig en angstig om bang dat ik daar personen zie staan die ik niet meer tegen wil komen. Maar even verderop staan Roos en Lotte met een ijsje in hun hand naar mij te zwaaien. "Hoi" roep ik terug en loop dan weer door. Ik ben nog steeds boos op hun hun, en van mij mogen ze dat ook best weten.
Als ik eindelijk thuis ben ga ik met een zucht op de bank zitten. Ik pak een kussen van de stoel en leg het tegen de bankleuning aan waar ik vervolgens met mijn hoofd op ga liggen. Ik doe mijn ogen dicht want ik voel dat ik erg moe ben. Ik heb denk ik nog geeneens 1 minuut mijn ogen dicht gehad of ik hoor mijn mobiel trillen. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas en zie dat ik een wats apje van Lotte heb.
-Heeyy Lau wat was er nou? Ben je boos?
Natuurlijk ben ik boos, maar vooral ook erg verdrietig. Uiteindelijk besluit ik dat niet te typen.
• Nee ik ben niet boos. Ik vind het alleen niet leuk dat jullie al weg gegaan zijn, terwijl jullie zouden wachten, jullie hebben het namelijk belooft.
Ik wacht totdat Lotte wat terug stuurt, maar dat gebeurt niet. Ik zie dat ze offline gaat. Ik leg ook mijn mobiel weg en loop naar de keuken om wat water te pakken. Net als ik mijn glas wil vullen hoor ik de deurbel gaan. Zuchtend loop ik naar de deur en draai het slot om. Als ik de deur open doe staat Lotte voor mijn neus.
"Hoi" zeg ik. Ik wacht op een reactie terug maar die komt niet. Als ik haar aan wil kijken begint ze toch met praten "sorry, het was gemeen van ons om weg te fietsen terwijl we belooft hadden om op je te wachten, het spijt me echt".
Voor het eerst kijk ik Lotte echt aan. Ik zie dat er een glimlach op haar mond ontstaat en dan barst ze in lachten uit. Ik kijk haar vragend aan en roep geïrriteerd "wat valt er nou weer te lachen, was het zo leuk om weg te gaan?". "Nee, nee ik bedoel je mond, heb je lippenstift opgedaan?" Zegt ze lachend terug. Ik voel aan mijn lippen en als ik op mijn hand kijk zie ik dat er rood op mijn vingers zit. De lippenstift van Puck. Ik kijk naar beneden en ik voel dat er tranen beginnen te stromen over mijn wangen. Lotte is inmiddels ook gestopt met lachen. "Ik bedoelde het niet gemeen hoor maar het is een beetje buiten de lijntjes gega...." als ze ziet dat er tranen over mijn wangen heen lopen houd ze op met praten. "Laura wat is er gebeurd?" vraagt ze bezorgt. Ik kijk haar aan loop naar achter en gebaar dat ze naar binnen moet komen. Ze komt een beetje ongemakkelijk binnen. Ik loop door naar de bank en ga daar zitten. Lotte komt naast me zitten en kijkt me vragend aan. "Goed ik ga het je vertellen maar beloof me dat je mij geen één keer onderbreekt" zeg ik. Lotte knikt. Dan begin ik met praten vanaf het moment dat ik hun zag wegfietsen tot het moment dat Lotte voor mijn deur stond.
Nadat ik alles vertelt heb zit Lotte me met open mond aan te kijken. Ze herstelt zich en roept dan boos "DIT KAN ZO NIET LANGER LAURA! je moet het vertellen aan de mentor". Ik kijk haar verschrikt aan "nee dat ga ik niet doen dan krijg ik vast en zeker nog meer problemen. Daar zit ik echt niet.....
"LAURA ze hebben je een soort van aangerand als jij niet gaat ga ik voor je." roept Lotte boos.
Ik voel dat ik boos begin te worden, wat denkt ze wel niet, zij maakt dit niet mee dus weet ze ook niet hoe het voelt, " Lotte jij wordt niet gepest dus je weet niet hoe het voelt. Het is niet zo gemakkelijk om 1, 2, 3 zomaar naar de mentor te gaan. In de ogen van Puck enz. is het laf en dan gaan ze me alleen nog maar meer pesten" roep ik boos terug.
Lotte staat op van de bank en trekt haar jas aan "Laura je moet het dan zelf weten, maar dit kan zo niet langer. Wie weet wat ze nog meer allemaal met je gaan doen". Met die laatste woorden geeft ze me een knuffel en loopt ze weg. Een beetje versuft van dit plotselinge weggaan blijf ik achter zitten op de bank.
Lotte's POV:
Nadat Laura naar binnen is gerend staan Roos en ik te wachten op het schoolplein naast de fietsenstalling. "Heb je ook zo veel zin in een ijsje?" vraagt Roos. "Jaa heel erg" zeg ik. Ik merk dat mijn buik echt snakt naar een heerlijk ijsje van Van Swoll. "Ik kan echt niet meer wachten, zullen we nu gaan!" zegt Roos met een zeurende stem. Ik kijk haar aan en twijfel maar zeg uiteindelijk "Tja waarom ook niet" . Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd zeggen "doe niet zo stom je hebt Laura belooft om te wachten", maar ik luister er niet naar. Lachend fiets ik samen met Roos het schoolplein af. Onderweg naar Van Swoll ben ik aan het bedenken wat voor ijssmaak ik ga nemen, blijkbaar denkt Roos hetzelfde "Welke smaken neem je" vraag Roos. "haha, was ik net aan het bedenken, ik denk aardbeien jij" vraag ik "Ik weet het nog niet" zegt Roos met een bedenkelijk gezicht.
We zijn na ongeveer 10 minuten fietsen bij de ijswinkel en zetten onze fietsen in het kleine fietsenrekje. Samen met Roos lopen we lachend naar binnen.
Na ongeveer 7 minuten zitten we op het terrasje heerlijk te genieten van een aardbeienijsje. Roos kon niet kiezen tussen citroen en smurfen dus heeft ze, ze uiteindelijk allebei maar genomen. We zitten buiten in het zonnetje over van alles en nog wat te praten. Als we het ijsje bijna op hebben zie ik Laura voorbij lopen. Roos blijkbaar ook want we roepen tegelijkertijd "Laura!" Laura kijkt om met een verdrietig gezicht waar ook angst op staat. Ik zie dat wanneer ze oog contact maakt ze opgelucht lijkt. "Hoi" zegt ze terug en daarna loopt ze door. Met een bedenkelijk gezicht kijk ik Laura na. Meestal als we elkaar tegen komen komt ze nog even gezellig praten. Ik maak aanstalten om naar haar toe te lopen om te vragen wat er is maar ik heb nog nauwelijks een stap gezet of ik voel iets aan mijn arm trekken. "Laat haar maar gewoon" zegt Roos. Ik knik maar weet dat ik het hier niet bij ga laten.
Als we eindelijk het ijsje op hebben geef ik Roos een dikke knuffel. "Tot morgen" roep ik nog tegen haar voordat ik weg fiets. "jaa tot morgen!" Roept ze terug.
Als ik thuis ben zet ik mijn fiets in de schuur en pak gelijk mijn mobiel uit mijn tas en stuur Laura een wats apje.
-Heeyy Lau wat was er nou? Ben je boos?
Ik zie dat Laura niet snel daarna online komt en ik zie dat je aan het typen is.
• Nee ik ben niet boos. Ik vind het alleen niet leuk dat jullie al weg gegaan zijn, terwijl jullie zouden wachten, jullie hebben het namelijk belooft.
Ik lees het antwoord een paar keer door en ik heb door dat we haar echt pijn gedaan hebben. Ik besluit om naar haar toe te gaan. Ik pak mijn fiets weer en fiets naar Laura toe. Ik zie haar fiets staan dus dat betekent dat ze thuis is. Ik stap van mijn fiets af en zet het voor haar huis. Ik adem een keer diep in en loop naar de deurbel waar ik vervolgens op de bel druk. Ik hoor wat gestommel en uiteindelijk gaat de deur open. "Hoi" hoor ik Laura zacht mompelen. Ik kijk haar aan maar ze kijkt naar beneden waardoor ik haar gezicht niet kan zien. Uiteindelijk besluit ik om wat terug te zeggen "sorry, het was gemeen van ons om weg te fietsen terwijl we belooft hadden om op je te wachten, het spijt me echt" ik meen wat ik zeg en ik hoop dat Laura dat kan horen. Uiteindelijk gaat haar mond omhoog waardoor ik haar rode mond zie. Ik probeer mijn lach in te houden maar dat lukt niet erg goed. "Wat valt er nou weer te lachen, was het zo leuk om weg te gaan" hoor ik Laura boos en geïrriteerd zeggen
Nee, nee ik bedoel je mond, heb je lippenstift opgedaan?" Zegt ik snel terug. Ik zie dat Laura aan haar lippen voelt en als ze in haar handen kijkt zie ik dat ze schrikt. Ik stop met lachen en zeg snel "Ik bedoelde het niet gemeen hoor maar het is een beetje buiten de lijntjes gega...." Ik stop met praten als ik tranen over haar wangen zie lopen.Laura wat is er gebeurd?" vraagt ik bezorgt. Ze doet een stap naar achter en gebaart dat ik binnen moet komen. Een beetje ongemakkelijk loop ik naar binnen niet zo goed wetend wat ik nou moet doen. Ik loop achter Laura aan naar de bank en ga daar naast Laura zitten. "Goed ik ga het je vertellen maar beloof me dat je mij geen één keer onderbreekt" zegt Laura met een diepe zicht in haar zin. Ik knik. Gespannen kijk ik haar aan. En uiteindelijk begint ze te praten. Als ze begint te vertellen over Puck, Jeroen en Remon ben ik woedend en moet moeite doen om niks te zeggen. Als ze uitvertelt is roep ik boos en gefrustreerd "DIT KAN ZO NIET LANGER LAURA! je moet het vertellen aan de mentor". Ik zie dat Laura mij verschrikt aan kijkt "nee dat ga ik niet doen dan krijg ik vast en zeker nog meer problemen. Daar zit ik echt niet....." Ik onderbreek haar "LAURA ze hebben je een soort van aangerand als jij niet gaat ga ik voor je." Ik zie dat Laura haar gezicht bozer word. Boos begint ze terug te roepen over dat ik niet weet hoe het is om gepest te worden. Ik luister half maar wat ik hoor is waar. Als ze klaar is met schreeuwen naar mij pak ik mijn jas en sta op van de bank "dan moet je het zelf maar weten" zeg ik en met die woorden geef ik Laura nog een knuffel en loop naar de deur. Als ik buiten sta trek ik de deur stevig achter me dicht en loop naar mijn fiets toe. Als ik weg fiets heb ik een besluit genomen die ik morgen na schooltijd uit ga voeren. En niks en niemand houd me tegen.