"Бага байхдаа би зам дээр байх үргэлжилсэн цагаан шугаман дээр халихгүйгээр дагуулан алхдаг байлаа. Чухам яагаад гэдгийг мэдэхгүй ч яг л надад тэгэх ёстой юм шиг санагдана. Амьдрал яг л түүн шиг...
Бид яагаад гэдгийг мэдэхгүй хэрнэ л урагш алхсаар байдаг. Хаана хэзээ төгсөх гэдгийг алхаж байж л мэдэх учраас..."
-Гижиг хүрээд байна?
-Мм?
-Гижиг хүрээд байна... Битгий... гэсээр Чангкюн хүзүүнд нь нүүрээ наагаад нойрмоглох ахыгаа болиулах гэж хичээнэ.
-Ах аа? гэсээр арайхийн л биеэр нь эрвэгнэх тэрхүү хүчит шуурга шиг санагдах халуун амьсгалыг зогсоох гэж хичээх ч бие нь далдын мэхэнд автсан мэт сульдаж орхижээ.
Цасан цагаан өдөн бүтээлэг нь харин хөвсийн байх ба үл ялиг хөдлөх бүрт нь дуу гаргах ч хэнд ч хамаатай байсангүй. Гагцхүү нойрмог ахыгаа холдуулах гэж хичээх Чангкюны инээд тодхон хангинана.
-Жаахан----
Нойрмог ах нь арайхийн л ийн хэлээд бүр ч илүү нүүрээ наах гэж оролдох нь гижиг ихтэй Чангкюныг байж суухын аргагүй болгож байсан юм.
Удалгүй байдал намжсан бололтой нам унтаж буй нэгний амьсгалах чимээнээс өөр зүйл үгүй болж.
Гэвч харц ямагт өөрийн инээдээр мишээнэ. Нойрмог ахынх нь төрх ямагт энэ залуугийн харцыг инээлгэж орхидог учир өнөөдөр ч мөн адил урьдынхаараа удтал ширтэхээр шийджээ.
Торгомсог хар үс нь гялалзсаар урдуур нь унжсан байх ба дэрвэгэр сормуусанд нь тогтсон байгаа нь улам л үзэмж төгс аж. Амьсгалах бүрт нь ил галны дэргэд байх шиг дулаахан санагдах Чангкюн инээмсэглэл гээч шившлэгт автаж орхисон бололтой.
Толгой доороо хийсэн гарыг нь дагуулан ажиглаваас өөгүй цагаан. Чангкюн удаанаар хажууханд нь дэлгэн сул орхисон гарнаас нь атгавал халуу дүүгүүлж байх нь тэр. Алганых нь мянга мянган зураасыг тэр бүрчлэн олж харахгүй ч тодхоныг нь хуруунуудаа гүйлгэн тэмтэрнэ. Удалгүй өндгөө нийлүүлэн тавьбал ер бусын далд мэдрэмжинд автаж орхих нь тэр.
Энэхүү мэдрэмжийг дөнгөж төрсөн бяцхан хүүхдийн атгалттай зүйрлэж болохуйц. Тэрхэн жижигхэн гараараа чиний хуруунуудаас бүхий л чадлаараа зууран атгах нь ертөнц бүхэлдээ энэ л мөчид сөгдөн бөхийж, тайвшралын арга мэхэнд автах шиг санагдуулна.
Чангкюны хурууны үзүүрт ирэх мэдрэмж яг л ийн хүүрнэнэ. Магад үүнийг ихэсгэл хэмээн сэтгэж болох ч заримдаа бид мэдрэмжийг илүү сайн ойлгохын энэ л адилтгал хэрэгтэй болов уу?
-Ах аа?
Чангкюн удтал ширтэн хэвтэсний эцэст сая нэг шивнэх шахам ийн дуудвал ах нь арайхийн нэг нүдээ нээх нь тэр. Нөгөө нүд нь харин наалдчихсан мэт салж өгсөнгүй.
-Н---к--ю----н
Нэрнийх нь үсэг бүрийг холоос цуглуулах шиг ах нь ийн хэлэв. Харин Чангкюн инээд алдсаар хамарныхаа үзүүрийг нийлүүлээд "Сайхан амарсан уу?" гэж шивнэлээ.
Тэдний хооронд төгөлдөр хуурын ая жаргалтайгаар эгшиглэж хийлийн чавхдас хүч нэмэн түрж орох шиг санагдана.
Цонхоор орж ирэх хурц гэрэл ахынх нь нүүрэн дээр тусахтай зэрэгцэн Чангкюн харагдах ба түүний үсний улаан хүрэн туяа жаргах нарны бүжиг шиг л тод байх нь тэр.
-Нааш ир?
Ахынх нь дуу хоолой тодорч ийн хэлээд нүдээ аниастай чигээр гараа дэлгэхэд дүү залуу мишээсээр эрхлэн наалдах мэт энгэрт нь нүүрээ наачих нь тэр.
-Өдөржин унтаж болохгүй юмуу? гэсээр ах нь нойроо ч дийлэх шинжгүй ийн хэлээд өөрөө ч түүндээ баясах мэт инээд алдахад Чангкюн толгойгоо сэгсэрч гарав.
-Алхацгаая...
Залхуу ах нь хайртынхаа хүслээр арайхийн босоод улбар тэнгэр дор алхаж байна.
Далайн эргийн элс халуун найранд дулаацсан байх бөгөөд нүцгэн хөл доороос тухтай нь аргагүй хүлээж авч байлаа. Алхах бүрт нь хэмжээгээр нь мөр гаран үлдэхэд тэртээ анх гишгэсэн мөр нь үзэгдэхээ болино.
-Анх танилцаж байснаа санаж байна уу? гэсээр Чангкюныг намуухнаар ийн асуувал ах нь болох залуу урдуур нь унжих үсээ арайхийн хойшлуулаад түүнийхээ завсраар
-Мэдээж гээд даруухан инээв.
-Та тэр үед надад "Хүн өөрөө ч мэдэлгүй маш том нүглийг байнга үйлддэг" гэж хэлж байсан. Тэр ямар нүгэл байсан юм?
Хүрэн үст ийн асуухтай зэрэгцэн салхи сэрүү татсаар дундуур нь гунигтай гэгч нь хийсэн одов.
Гэсэн ч тэрхүү хүйтэн мэдрэмжийг ах нь болох Хёнвон гэх залуу алга болгохоор зайгүй болтол нь ойртон зогсоод духаа удаанаар нийлүүлэх нь тэр. Харин харц нь ямарваа гүн зүйлийг агуулах бөгөөд удалгүй амаа нээгээд
-Мартах гэв.
Бидний үргэлж алддаг алдаа. Үргэлж хийж орхидог нүгэл.
"Мартах"
-Бид их мартамхай. Магадгүй ингээд сонсохоор инээдтэй байж магадгүй ч хүн хамгийн их хайрладаг нэгнээ мартах нь сонсогдож байгаагаасаа илүү зовлонтой. Бас "мартагдах". Үхлийг бид ямар гэдгийг мэдэхгүй хэрнэ айдаг шүү дээ. Гэхдээ үнэн хэрэгтээ ердөө мартагдахаас айсандаа л тэгдэг хэрэг.
Хёнвон ийн шивэгнээд хэзээ ч тавьж явуулахгүй шүү гэх шиг Чангкюны духыг үнсээд энгэртээ чанга гэгч нь тэврэн авав. Тэдний дундуур одоо ямар ч салхи сийгэн орж ирэхгүй болж.
"Тэврэлт гэгч шид хэрэглэсэн цагт ямар ч хүйтнээс бид аврагдаж мэдэх юм."
Харин юу юунаас илүү ихээр ахыгаа хайрладаг Чангкюн хариу тэврэхдээ дотроо дахин дахин "энэ мөчөө" зүрхэндээ хадаж байлаа.
Учир нь тэр мартаж бас мартагдахаас айсан юм.
Бид нэгэн цагт зүү орох зайгүй нөхөрлөдөг. Гэхдээ л нэг мэдэхэд гүн мэдрэмжээ мартаж орхидог. Юу юунаас илүүтэй хайртай гэж хэлж байсан хэрнэ нэг л мэдэхэд "мартаад" "мартагдаад" өөр нэгэнд ийн хэлээд явж байдаг хүн юутай мартамхай юм бэ?
Тиймээс л бид өөрсдөө ч мэдэлгүй "мартах" гэх нүглийг үйлдэж байдаг байх. Аль эсвэл энэ түрхэн зуурын нөгөөх цагаан зураасыг давсан тохиолдол юм болов уу?
Чангкюн ийн гайхширч байсан ч төд удалгүй ахынхаа чихний хажууханд халуу дүүгүүлэн үнсэлт бэлэглээд
-Орж болж байхад гарч болдог. Тиймээс мартаж болж байхад "санаж" болно гэсэн үг. Ах аа? Мартсан ч ... дахин дахин санатал... мартахын аргагүй болтол нь бидэнд байгаа бүх цаг мөчүүдийг хамтдаа өнгөрүүлцгээе. Өөдөөс ирэх салхинд хөтлөлцөөд зогсож , дундуур орж ирэх хүйтнийг яг л энэ тэврэлтээрээ дулаацуулж байя. Тийм байхад үйлдсэн нүглээ цайруулж болно гэх нь тэр.
Чангкюны тайван дөлгөөн харцанд нь итгэл найдварын гал дээш тэмүүлэн дүрэлзэхийг харсан Хёнвон дахин нэг удаа хайрлан ууссан юм. Энэ л мөчид үдэлтийн наран өнгө аясыг унших шиг Чангкюны хойноос гүн өтгөн туяагаа хайр найргүй цацруулахад Хёнвон
"Улам бүр гүн дурлаж байгаагаа " ойлгох нь тэр. Зогсолтгүй улам бүр гүн шумбаж буйгаа мэдрэв.
Өдий хүртэл тэр хайрласан ч гэсэн мартчихна гэдгээс айдаг байлаа. Харин одоо хойш харж байхад урагшаа харж ч болно гэдгийг олж харсан бололтой...
Түрхэн зуурын тэнэглэл болоод санаа зовнилоо шоолох Хёнвон маанагхан чанга чанга инээд алдсаар түүнийхээ уруулнаас амсав.
"Амьдрал яг л зам дээр байх үргэлжилсэн цагаан шугам шиг. Тэрхүү шугам биднийг хааш нь дагуулахыг мэдэхгүй ч төгсгөл байж л таараа. Магадгүй тэр төгсгөл нь хамгийн ихээр хайрлах нэгэнтэйгээ уулзах мөч байх. Учир нь хамтдаа байх үед чи хэзээ ч ганцаараа алхахгүй. Ганцхүү хоёр хүний томоос том өргөн зураасаар алхахаар болж мэдэх юм..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Wonheewbb ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️
Мундаг монбэбэ охиндоо зориулав ✨😻 Чамаас үлгэр жишээ авдаг шүү ~