Chapter 27
"Nice. Sa tingin ko, nakita ko na siya!" biglang sigaw ni Benedict dahilan para lalong humigpit ang paghawak ko sa palad ni Josefa sabay lingon sa monitor ng Dream Catcher.
At doon, unti-unti, tila animo'y dahan-dahang pagmulat ng mga mata roon ni Josefa sa panaginip niya, unti-unting nagkaroon ng mga imahe sa monitor.
"Anak, ang pangalan mo ay Josefa. Tatandaan mo 'yan ha?" ani ng babaeng siyang ina ni Josefa habang masuyong hinahaplos ang buhok ng batang si Josefa.
"Opo, mama." masayang sagot naman ng bata dahilan para mapangiti ang ina nito.
Maya-maya pa, naglaho ang mga imaheng iyon at napalitan.
...
"Anak, siya si Demetria, kapatid mo siya." may ngiti sa mga labing ipinakita ng ina ang isang sanggol sa anim na taong gulang na si Josefa. "Mamahalin mo siya ha? Aalagaan. Kayong dalawa ang dapat na laging magkasama at magkakampi."
"Opo, mama. Mamahalin ko siya katulad ng pagmamahal ko sa iyo! Aalagaan ko siya tulad ng pag-aalaga mo sa'kin, at habambuhay kaming magiging magkakampi. Pangako ko po 'yan!" muling masiglang ani ng batang si Josefa habang tuwang-tuwa na tinititigan ang batang kapatid na si Demetria.
Sa isang gilap, muling nagbago ang imahe sa panaginip.
...
"Mama, bakit gan'on? Nalaman ko pong Sina Elizalde po pala ang pangalan mo. Sina ang unang pangalan at Elizalde naman ang panghuli. Pero bakit ako po tsaka si Demetria, wala po kaming huling pangalan, mama?" nagtatakang tanong ng batang si Josefa sa ika-pitong taong kaarawan niya.
Ngumiti ang ina nitong si Sina Elizalde. "Bakit mo naman 'yan natanong anak?"
"Yung mga kaklase ko po kase mama, tinutukso nila ako kase wala raw po akong apelyido. Sabi nila wala raw po akong mga magulang. Sila po kasi merong apelyido, mama. Pero bakit po ako, wala?" takang tanong ni Josefa dahilan para mawala ang ngiti sa mga labi ni Sina ng ilang segundo, bago itong mapalitan muli ng matamis na ngiti.
"Anak, sa ngayon, marahil hindi mo pa ito maiintindihan. Pero sa ngayon, sana tandaan mo ang sasabihin ko sa'yo...
"Magulo ang buhay na meron ako. At sa gulo nito, pati ikaw at ang kapatid mo ay damay na rito. Matutulad kayo sa'kin at wala akong magagawa kundi ang pagmasdan lang kayo sa mga bagay na maaring mangyari sa inyo. Pero sana, pakatandaan mo na mahal na mahal ko kayo ng kapatid mo. Maliwanag ba, Josefa, anak? "
Tumango si Josefa dahil sa masuyong ngiti na binibigay sa kaniya ng kaniyang ina. Kahit naguguluhan at hindi niya maintindihan ang mga sinabi ng ina, makita niya lang ang mga ngiti nito'y tatango nalang siya sa lahat ng sinabi nito.
"Mabuti naman." nakangiting ani ng ina nitong si Sina Elizalde tsaka niya masuyong hinalikan si Josefa sa noo.
At matapos ang paghalik ng ina ni Josefa sa kaniya, muli na namang nagbago ang imahe.
...
"Anak, magmula sa araw na 'to, kamumuhian mo na' ko." may pait ang mga ngiting sabi ni mama Sina kay Josefa na ngayo'y nagtataka sa sinabi ng ina.
"Mama? Ano pong ibig mong sabihin?"
Masuyong hinaplos ni mama Sina ang mukha ni Josefa. "Tatlong taong gulang palang si Demetria, samantala ikaw ay siyam na taong gulang palang. Pero ang organisasyon, gusto na nila kayong kunin sa'kin. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayo matatago, Josefa. Kaya sana lang, sa mga gagawin ko sa'yo, huwag mong kakalimutan na mahal kita ha? "
" Mama? " takang tanong ni Josefa tsaka sana hahawakan ang kamay ni mama Sina na humahaplos sa mukha niya pero mabilis lang din iyong binawi ng isa.
"At huwag na huwag mo ring kakalimutan na ikaw si Josefa, ang anak ko. Tatandaan mo 'to ha? Ang pangalan mong 'yan ang siyang nag-iisang parte nv katauhan mo na hindi maaagaw sa iyo ninuman. Dumating man ang araw na bigyan ka ng iba pa ng panibagong pangalan, pakatandaan mo sana na ikaw si Josefa ay siyang anak ko at kapatid ni Demetria. Maging matatag ka sana anak."
At sa huling sabing iyon ni mama Sina, nandilim ang lahat.
Hanggang sa muli, may magugulong mga pangyayari ang halo-halong lumabas sa panaginip ni Josefa.
...
Malakas ang pagpapalag na ginagawa ni Josefa. Kita nito ang kadiliman ng tubig sa ilalim at dama niya ang lakas ng mga brasong naglulubog sa kaniya sa tubig pero hindi niya kayang labanan ito. Masyado itong malakas, samantala ay masyado naman siyang mahina. Pilit niya mang iangat ang ulo niya mula sa tubig, ngunit wala itong epekto sa malalakas na brasong pumipigil aa kaniya.
Unti-unting nandidilim ang paningin ni Josefa at marami narin siyang nalulunok na tubig. Napatigil siya sa panlalaban. Ramdam niya na ang paninilim ng paningin niya at ang pagkalunod. Ngunit nung inaakala niyang katapusan niya na ay siya namang pag-angat sa kaniya ng mga brasong 'yon sa tubig.
Doon, malakas siyang humigit ng mga hangin. Pagkatapos ay nanlalabo ang mga matang napatitig siya sa seryosong mukha ng kaniyang ina na ngayo' y hawak-hawak parin ang anit niya.
"Kailangan mong huminga ng matagal sa tubig, Josefa. Masyadong maiksi ang dalawang minutong pagtatagal mo sa ilalim ng tubig."
Pagkatapos nitong sabihin iyon ay muli na naman nitong nilubog ang ulo ni Josefa sa isang drum na siya namang dahilan para muling manlaban ang maliit na katawan ni Josefa.
...
Pagkatapos ng imaheng iyon ay may naging mga kasunod pa ito.
"Hawakan mo 'to, Josefa." may diin ang boses na ani ni mama Sina dahilan para nanginginig ang mga kanay na inabot ni Josefa ang scalpel na hawak ng kaniyang ina.
"Mama..." naiiyak na pabulong na boses na ani ni Josefa pero malamig ang mga matang tinitigan lang siya ng kaniyang ina.
"Gagawin mo ba ang pinagagawa ko o ako na mismo hahanap ng panibagong mapag-eeksperimentuhan natin?" may galut sa boses ng tanong ni Mama Sina dahilan para lalong umiyak si Josefa.
Doon, dahan-dahang humakbang ang batang katawan ni Josefa patungon sa isang mesa kung saan inosenteng nakatingin sa kaniya ang isang pusang nakahiga mula roon habang may tali ito sa leeg.
"Gusto kong balatan mo siya ng buhay. At ang bawat piraso ng lamang-loob niya, gusto kong maayos mo silang mailabas sa katawan niya na animo'y hindi mababakasan ng kahit na kaunting punit o hiwa. Kaya mo ba yon, Josefa?"
"Mama!" naiiyak na pagsigaw ni Josefa dahilan para lalong lumamig ang mga titig na binibigay sa kaniya ni mama Sina.
"Tinatanong ko kung kaya mo ba?" galit na sigaw ni mama Sina dahilan para mapaatras si Josefa sa pagkasindak. "Huwag mong sagarin ang pasensiya ko, Josefa. Paulit-ulit mong gagawin ang bagay na 'yan hanggang sa maperpekto mo na yan. Dahil sa huli, hindi nalang pusa o kahit na anong hayop ang ilalagay ko sa mesa para lang mapag-eksperimentuhan mo. Dahil sa susunod, tao na ang nandyan. Kaya naman sana ngayon palang, itatak mo na sa kokote mo ang mga bagay na kailangan mong tandaan. Naiintindihan mo ba? " nanlisik ang mga matang tanong ni Mama Sina na siyang sinagot lang ng mahihinang paghikbi ni Josefa. At marahil ay dahil sa galit, mabibigat ang mga hakbang na lumapit si Mama Sina sa direksyon ni Josefa at walang-sabi-sabi na mabilis niyang hinawakan ang leeg ng pusang nasa mesa at mabilis iyong inikot.
"Ayaw mong patayin ang pusang 'to dahil may nararamdaman ka ritong awa? Pagmamahal?" sarkastikong ani ni Mama Sina kay Josefa na ngayo' y namumutlang nakatitig lang sa mukha ng kaniyabg ina. "P'wes, sinasabi ko sa'yo, Josefa. Sa mundong 'to, walang puwang ang mga ganoong bagay. Ang mahalaga lang ay ang pera, kapangyarihan, lakas at sa huli ay ang karangalan. Walang sa mundong' to, hindi ka mabubuhay ng awa. Hindi ka maililigtas ng pagmamahal. Kaya ngayon palang, imulat na 'yang mga mata mo dahil ang mundo natin, hindi fairy tale katulad ng iniisip mo." hinawakan ni Mama Sina ang baba ni Josefa tsaka madiin itong pinihit papaharap sa kaniya. Doon, may ngising animo' y walang buhay ang gumuhit sa kaniyang mga labi habang nakatitig sa mga mata ni Josefa na ngayo'y blangkong nakatitig lang sa kaniya. "Ngayon, naiintindihan mo na aba ako, Josefa?"
At sa hindi inaasahan, sumagot si Josefa. "Opo, Mama."
...
Malakas ang kabog ng dibdib ko sa kaba. Tahimik ang kwarto matapos na bigla na namang lamunin ng puting ilaw ang screen sa monitor ng Dream Catcher na siyang nangangahuluhan na tumigil na mula roon ang panaginip o ang alaala ni Josefa.
"Ang ganda n'on! Ang pagka-brutal ng ina ni Josefa, ang kakaibang pagturo niya kay Josefa, at ang mga mata ni Josefa sa dulo. Lahat ng mga 'yon ay gustong-gusto ko!" nagniningning ang matang ani ni Benedict na animo'y isang batang nabigyan ng kendi ngayon sa tuwa. "Hindi ko akalaing gan'on pala pinalaki si Josefa. Nakakahanga!"
"Nakakahanga? Ang masasabi ko lang ay animo' y may kakaibang pagkatao ang Sina Elizalde na 'yon. Hindi ito basta-basta kung kaya nama' y maaga niyang sinanay si Josefa. " iiling-iling naman na ani ni Rose. "At mukhang interesante man yung napanood natin pero kinikilabutan ako sa mga mata ni Josefa sa dulo."
Samantala, ako nama'y nanlalamig ang katawang napatitig lang sa dalawa bago nanghihinang napabitaw kay Josefa at dahan-dahang napaupo sa sahig.
Hindi ako makapaniwala.
Hindi ako makapaniwala na sa gan'ong pamamaraan lumaki si Josefa. Na sa ganoong paraan pala siya nabuhay kasama ang aming ina.
Pero bakit? Bakit ba 'yon ginawa ng aming ina?
Patuloy akong nagpakalunod sa mga bagay na nasa isip ko pero gayon na lamang ang pagpigil ko sa hininga ko nung may marinig akong isang malamig at pamilyar na boses.
"Kamusta? Nagustuhan niyo ba ang mga napanood niyo?"
Nanigas ako sa lalo sa sahig at gayon na lamang ang bilis ng pagtingin ko sa kamang kinahihigaan ni Josefa. At doon, kita kong nakatitig ito sakin ng malamig.
"Joe?" mahina ang boses na tanong ko rito na siyang dahilan para sandali siyang matagilan bago dahan-dahang tumango.
Doon, mapait akong napangiti sa kaniya. Dahil ang mga mata niyang ito... Ang mga malamig at walang buhay niyang mata ay kaparehas na kaparehas sa mga matang huling sumagot ng 'Opo, Mama' sa aming minamahal na ina.